Ik ben verliefd, vrees ik, en wel op een deerne die ik pas vrijdagavond voor het eerst heb gezien. Het was zo’n avond waarop ik televisie lag te kijken, uitgeteld door slaapgebrek en het gehamer van het leven. Ik had geen goed oog in de toekomst van de wereld en de problemen die wij met z’n allen tegemoet stormen, bedroefden mij. Dus zat ik sms’jes te sturen naar mensen die ik ken, om hen ervan te verzekeren hoe lief ik hen vond, en hoe dapper, of zelfs allebei.

Op dat moment, als een geest uit een olielamp waarover met zachte doek wordt gewreven, verscheen dat meisje ten tonele. Zij was fris en blozend en had een waterval van blonde krullen om haar vriendelijke gezicht. Meer bepaald viel mij de helderheid op van haar ogen, die ondanks de levenslust toch ook een soort droefheid uitstraalden. Opmerkelijk was voorts de gaafheid van haar tanden, die liet vermoeden dat zij al op zeer jonge leeftijd van het eten van drie granny smiths per dag een goede gewoonte gemaakt had. Zij bleek Mindy te heten, Mega Mindy zelfs, hoewel ik moet toegeven dat ik eerst Mega Wendy had begrepen.

Natuurlijk vielen over deze Mega Mindy ook een paar minder frisse dingen te melden. Zo bleek zij afkomstig uit de proeftuinen van Studio 100, waaruit eerder ook kabouter Plop en Piet Piraat zijn ontsnapt. Haar levensverhaal was schaamteloos gepikt van Superman, met wie ze een liefde voor lycra deelde. Bovendien droeg Mindy het soort hoofddeksel van roze rubber dat een zieke geest gemakkelijk zou kunnen verwarren met een masker uit de fetisjkelder. Maar die associatie maakte ik natuurlijk niet. Men kan veel van mij zeggen maar mijn geest is gezond als die van een jonge beer, die zich bij zonsopgang laaft aan een klaterend beekje.

Ik vergaf deze magnifieke juffrouw met gemak haar kleine gebreken, zeker toen ik hoorde wat zij zong :

“Is het een vliegtuig ?

is het een vogel ?

Nee, dat is het niet.

Het is Mega Mindy

die je aan de hemel ziet.”

Was het de sirenenstem ? Was het de bedrieg- lijke eenvoud van het thema ? Ik kon er de vinger niet op leggen maar het liedje beklijfde in elk geval. De hele avond bleef het door mijn hoofd spelen en zelfs de volgende dag hoefde ik maar aan Mega Mindy te denken en ze maakte mij weer vrolijk. Ze blééf mij vrolijk maken, als ik luidkeels meezong met de autoradio op de wegen van het rijke Vlaanderen, waar kauwen krijsend opvlogen en ik aan de dood ontsnapte toen een tegenligger te laat invoegde na het roekeloos inhalen van een vrachtwagen. Ik kon daar allemaal mee lachen, zoals trouwens ook met de vijf miljoen auto’s en het platgereden beestje op de weg, waarvan niet meer duidelijk was welke soort het bij leven betrof.

Soms blijf ik liever thuis dan dit alles te zien en te horen. Soms blijf ik liever thuis dan mij bij de bakker de loef te laten afsteken door iemand die vlugvlug naar de winkeldeur snelt. Soms blijf ik liever thuis dan de hersendode reclames te zien langs de straten, de pitbulls en de bullbars en de pitabars. De verwaande smoelen achter zonnebrillen in auto’s en de sportschoenen waarop tegenwoordig iedereen nergens naartoe loopt.

Mega Mindy helpt mij de weerzin tegen dit alles te overwinnen. Zij tovert een glimlach op mijn lippen door zo gul te zingen dat iedereen die wordt bestolen of bedrogen haar een seintje mag geven, waarop zij ten tonele zal verschijnen om de snoodaards in de kraag te vatten.

Haar gsm-nummer wordt daar helaas niet bij vermeld, noch een e-mailadres waarop we deze magische Mindy kunnen bereiken. Gelukkig maar voor de fragiele wreekster, want mocht iedereen die is opgelicht of gekloot daadwerkelijk een beroep doen op haar diensten, haar roze tongetje zou vlug tot aan haar voetzolen hangen.

Voor het jonge volkje dat eufemistisch kids wordt genoemd, is het allemaal even fantastisch. Mega Mindy helpt hen te geloven dat het recht steeds zegeviert. Onder de leeftijd van acht jaar moet dat, na de paashaas en Sint-Nicolaas, tot de hardnekkigste mythes behoren die er voor geld te koop zijn. Daar is niks mis mee. Om achter de waarheid te komen, is er nog tijd genoeg. Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders