Anne Van Duyse werkt als medisch directeur en psychiater met drugsverslaafden respectievelijk in het Gentse afkickcentrum De Sleutel en in het Psychiatrisch Centrum Sint-Jan Baptist in Zelzate.

“In de hulpverlening is geduld een vaste waarde. Een voorwaarde ook. Geduld is trouwens onmisbaar in élke situatie waarin je te maken hebt met mensen die nog moeten groeien. Dat is ook zo in de opvoeding van kinderen en jongeren. Ook in je relatie, want ook daar blijf je allebei groeien.”

“Maar werken met drugsverslaafden stelt bij uitstek je geduld op de proef, dat klopt. Het is een zware taak, die heel veel fases doorloopt. Eerst pak je het junkgedrag aan. Want vaak zijn verslaafden afgegleden in een crimineel gedrag : liegen, bedriegen, agressie … Je leert ze weer te zorgen voor anderen, te luisteren naar gezag en hun verantwoordelijkheden op te nemen. Vervolgens werk je aan de psycho-emotionele problemen. Zo hebben verslaafden het soms moeilijk om weer een vertrouwensrelatie op te bouwen. Of zijn ze sociaal angstig, of moeten ze een trauma verwerken. En ten slotte gaat alle aandacht naar de resocialisatie : de voorbereiding op de terugkeer naar het normale leven, daarbuiten. Alles samen een zwaar traject dat veel energie vergt, van de verslaafde en de hulpverlener.”

“Maar het geduld van de hulpverlener wordt vooral uitgedaagd wanneer de patiënt hervalt. En geloof me : hervallen doet iedereen. Ik heb nog geen enkele patiënt meegemaakt die níét hervallen is. Het is een vast onderdeel van het genezingsproces. En ja, dat is een klap. Elke keer opnieuw. Maar je moet blijven geloven. En inzien dat patiënten leren uit hun herval. Dat ís ook zo, en dat moeten we goed voor ogen houden. We moeten proberen om elke herval te herdefiniëren als een groeimoment. Even diep ademhalen en jezelf motiveren om er weer helemaal voor te gaan. Lukt je dat niet als hulpverlener, dan geraak je binnen de kortste keren gefrustreerd en ontmoedigd. En dan beland je al snel in een burn-out.”

“Ik merk dat je het als hulpverlener ook léért om geduldig te zijn. Het vergt maturiteit en ervaring. Afkicken is een bijzonder complexe problematiek. Hoe meer inzicht je krijgt in de problematiek, hoe makkelijker je het geduld kunt opbrengen.”

“We mogen trouwens niet vergeten dat de patiënt ook heel veel geduld met zichzelf moet hebben. Eens afgekickt, blijft de verleiding van de drug immers nog jaren de kop op steken. De patiënt moet daarin geduld hebben met zichzelf. En aanvaarden dat dat gebeurt. En dat is geduld met hoofdletter G, geloof me.”