De gedachte overvalt mij wel eens, als ik met de strijkbout in de aanslag sta : wáár precies is het met mij verkeerd gelopen ? Welke ontsporing in mijn verleden heeft ervoor gezorgd dat ik bonte was van witte kan onderscheiden ?

De meeste van mijn vrienden hoeden zich ervoor te wassen of te strijken. Zij hebben daar iemand voor die ze soms mijn madam noemen, met een lelijke omschrijving. Zij hebben zich veilig in een huwelijk verschanst en moeten er zelf niet voor zorgen dat de toiletverfrissers bijtijds worden ververst. Woman is the nigger of the world is een citaat dat zij begrijpen. Loopt het onverwacht mis, dan trekken zij met hun vuile lorren gezwind terug naar hun moeder, zonder gêne.

Ooit, zo’n jaar of tien geleden, heb ik de roekeloze beslissing genomen alles zélf te willen kunnen. Een beetje man moet zowel een gevoelig gedicht kunnen schrijven als een kalasjnikov in 34 seconden demonteren, is sindsdien mijn credo. Er zijn dingen waarmee ik soms nog sukkel, toegegeven, maar het aannaaien van knopen behoort wel tot mijn basisvaardigheden. Weinig sexy, ik weet het. Het is niet het eerste waarmee je gaat pronken als je de vrouw van je leven ontmoet : “Weet je, ik heb gisteravond zelf een gat in mijn sok dichtgetrokken en dat gaf mij een groot gevoel van tevredenheid.” Veel kans dat het bij die ene tête-à-tête blijft.

Tegen het bereiden van gezond voedsel heeft de typische vent in mij zich nog het langst verzet. Dat gedoe met potten en pannen, en vooral het oncontroleerbare gespat van vetten, deed mij al te lang naar kant-en-klaarmaaltijden grijpen, naar pasta waar haastig wat pesto doorheen werd gemengd en naar pizza’s van de weergaloze Dr. Oetker. Ook deze onhandigheid behoort echter definitief tot het verleden nu ik mij onlangs een stoomkoker van SEB heb aangeschaft. Vis en verse groenten : ik hoef het maar schoon te maken en in de bakjes te schikken en luttele 25 minuten later is het beetgaar. Boordevol pitamientjes, zoals dochterlief ze noemt.

Die vaardigheden vervullen mij met een zekere trots. Tegelijk voel ik mij soms een vreselijke domoor. Wat heeft mij ertoe gedreven manmoedig deze domeinen te betreden die traditioneel tot het territorium van de vrouw worden gerekend ? Ondenkbaar dat je mijn oude vriend P., om maar iemand te noemen, ooit zou betrappen op het verstellen van een sok. Hij is zo’n typische vent die zich in het bastion van de mannelijkheid heeft ingegraven. Zijn werk bij een farmabedrijf doet hij met veel verantwoordelijkheid. Hij zal er altijd voor zorgen dat er genoeg euri’s binnenkomen voor hem en de zijnen. Maar daar houdt het op. Zijn slip zwerft over de badkamervloer tot iemand die achter hem opruimt, en zelfs voor het ophangen van een schilderij geeft hij niet thuis. Twee linkerhanden, kent u dat ? Het heeft lang geduurd voor ik begreep dat er weinig mannen zijn die écht twee linkerhanden hebben, maar des te meer die doen alsof. Zo wordt hun kop met rust gelaten als ze zich ’s avonds na gedane arbeid met het clichépilsje op de sofa laten zakken.

Als P. bij mij op bezoek komt, kijkt hij met iets van jaloersheid naar mijn bescheiden koninkrijk waar ik aan niemand verantwoording hoef af te leggen. Aan de lichte schittering in zijn ogen zie ik dat hij zelf ook wel eens droomt van een vrij en vrank leven, waarin hij kan doen en laten wat hij wil. De aanblik van mijn droogrekje houdt hem echter tegen. Nooit zal hij die stap wagen. Want de was. En de plas. En het lekkere eten dat op de tafel staat waar je je voetjes maar hoeft onder te schuiven. In ruil daarvoor is hij bereid tot een leven vol compromissen. Voor het seksuele vertier heeft hij al jaren een geheime minnares. Hij is niet true to himself, en ik wel. Maar of ik daar zo blij mee ben, als ik aangekoekte etensresten van een pan sta te schrobben of worstel met de kreukels van een tergend weerbarstig hemd ? Zou Pieter De Crem zich hier ooit toe verlagen, vraag ik mij dan af. Jeff Hoeyberghs of Jan Hoet ?

Vast niet, want zij zijn zeker echte venten.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders