Op het moment dat deze intro naar de drukkerij moet, is de strijd om de Jimmy Choo schoenen nog niet gestreden. Ik heb geen zicht op de taferelen die zich zaterdag achter de dranghekken voor de H&M-vestigingen in Antwerpen en Brussel hebben afgespeeld, maar mochten er doden gevallen zijn of hysterische gevechten uitgebroken, dan hebt u dat vast wel op het nieuws vernomen.

In elk geval : ik was er niet bij. U zal mij nog eerder op roze Crocs over de Meir zien wandelen, dan u mij braaf achter een dranghek ziet aanschuiven om designerschoenen tegen een H&M-prikje te ‘mogen’ kopen. Voor u roept dat ik een snob ben, wil ik meegeven dat ik niet zoals pakweg Anna Wintour over een kledingvergoeding beschik (al zou ik dat een goed idee vinden) en dat ik geweldig blij kan zijn wanneer ik een designerstuk voor een zachte prijs op de kop kan tikken.

Sinds in november 2004 een minicollectie van modekeizer Karl Lagerfeld bij H&M uitkwam, heeft de Zweedse kledinggigant er een traditie van gemaakt om elk najaar met een grote naam uit te pakken. Lagerfeld had immers meteen voor vuurwerk gezorgd, want dolgedraaide modefans waren op de vuist gegaan om toch maar een stuk uit die collectie te bemachtigen. Dat leverde mooie journaalbeelden op en voor H&M was dat reclame van een onschatbare waarde. Sinds die eerste stunt heeft H&M niet meer omgekeken : ondertussen hebben ook Stella McCartney, Viktor & Rolf, Matthew Williamson en Rei Kawakubo van Comme des Garçons collecties getekend voor de Zweden. Aan de media-aandacht te meten, kan het u bijna niet ontgaan zijn dat dit jaar de keuze op het accessoiremerk Jimmy Choo is gevallen. Dat label staat vooral bekend om de torenhoge en glamoureuze muiltjes en sandalen met een prijskaartje van makkelijk enkele honderden euro’s. Jimmy Choo is bij H&M te koop vanaf 79 euro.

Democratisering van luxe wordt zoiets genoemd, ware het niet dat de collectie bewust zo beperkt wordt gehouden dat je dus voor dag en dauw moet gaan aanschuiven. Dit keer werd het volgens de communicatieverantwoordelijke van H&M allemaal netjes geregeld : ze beloofde dranghekken en gekleurde armbandjes met het uur waarop je binnen kon, de winkels waren onderverdeeld in ‘eilanden’ en je kreeg per zone tien minuten pastijd.

Zulke stunts halen gegarandeerd de economische handboeken over geslaagde marketingcases, maar als nuchtere consument word ik daar balorig van.

Overigens is het fenomeen “democratische luxe” niet nieuw en niet uniek. Postorderbedrijven als La Redoute en 3 Suisses werken al jaren met ontwerpers. Zo was de smoking die Yves Saint Laurent indertijd voor La Redoute maakte, een echte bestseller.

Zelf heb ik stukken van de collectie die Veronique Branquinho voor 3 Suisses tekende. Het aanbod was ruim genoeg, de kleren waren democratisch geprijsd, ik hoefde geen cat fight aan te gaan met collega-kopers en het pakketje werd aan huis geleverd. Pure luxe !

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content