Een prachtige loft in een oude zolder boven een Haussmanniaans appartementsgebouw in Parijs. De afwerking is strak, maar ook warm en artisanaal.

In ons land zou je nooit de toelating krijgen om op zo’n plek een loft in te richten. Althans niet zonder het gebouw grondig aan te passen aan allerlei voorschriften. Het gaat immers om een klassiek Haussmanniaans appartementsgebouw van zeven verdiepingen, opgebouwd uit natuursteen en hout. In België mag zo’n constructie niet zomaar worden bewoond omwille van de brandveiligheid, tenzij het grondig wordt aangepast met brandwerende materialen. Daar is natuurlijk niets mis mee, maar voor veel oude gebouwen vormt dat een probleem.

Nieuwbouw wordt in Parijs aan strikte regels onderworpen, maar voor het oude patrimonium is men minder streng. Dit verklaart waarom er in de lichtstad nog zoveel oude appartementsgebouwen in gebruik zijn. In onze grote steden worden dergelijke gebouwen steevast gesloopt of wordt het interieur door de grondige aanpassingen verminkt. Bovendien zou je hier ook niet gemakkelijk de toelating krijgen om van een oude zolder met meidenkamers een leuke loft te maken. “Voor de herinrichting van oude gebouwen in Parijs beschik je over nogal wat vrijheid, althans wat het interieur betreft. Het straatbeeld is wel erg beschermd. Je mag niets veranderen of toevoegen aan een gevel”, vertelt Cyril Burkel die deze loft samen met zijn Zwitserse vrouw, Anigue Malignon, heeft gerealiseerd.

“Toch is het niet gewoon dat je op een zolder gaat wonen”, stipt Anigue aan, “de meeste mensen houden trouwens van de klassieke Haussmann-appartementen met stucwerk en marmeren schouwen. Weinigen zoeken een loft of een zolderruimte. Wij waren al twee jaar op zoek naar een woonruimte en wensten juist géén gewone flat. Maar we vonden niets. Het aanbod is schaars en duur. We hadden de zoektocht bijna opgegeven, tot Cyril deze ruimte vond. We waren er meteen weg van en kochten de zolder.”

Anigue Malignon vindt architectuur bijzonder boeiend : “Ik kom uit een artistiek nest, mijn moeder was grafisch vormgever. Ik werk zelf als art director voor het internationale publiciteitskantoor Select New York – Paris en was ook enkele jaren actief bij Kenzo als creatief medewerker. Zo heb ik veel boeiende en ongewone woningen kunnen bewonderen, wat meteen flink wat inspiratie opleverde voor onze loft.”

Net na de aankoop contacteerden ze een eerste architect. “Hij wilde van deze zolder gek genoeg een klassieke flat maken, net wat we niet wilden”, zegt Anigue, “maar gelukkig herinnerde ik me een ontmoeting met een jonge architect, Joseph Dirand, toen ik nog bij Kenzo werkte. Hij voelde meteen aan hoe deze ruimte op een originele wijze bewoonbaar te maken.” Dirand ontwierp een halfopen woonruimte met een kookhoek die niet echt op een keuken lijkt. Anigue opteerde voor wanden met Italiaanse stuc en een betonnen vloer : “Allemaal artisanaal aangebracht, met de nodige kleurnuances, zodat het een warme ruimte blijft. Ik hou van minimalisme en strakheid, maar ook van warme materialen, waaronder hout. Het meeste meubilair is trouwens ge-woon van hout. De algemene uitstraling van de ruimte is strak en eerder modern, aangevuld met antieke meubelen. Ik hou niet zo van design. Vooral omdat veel design eigenlijk kantoormeubilair is : onpersoonlijk en koel. Bovendien zie je ook in veel interieurs steeds dezelfde meubels opduiken. Dat is precies wat we hier wilden vermijden.” Ze wilden ook een tijdloos, maar geen trendy interieur. “We worden in onze job al zo vaak geconfronteerd met een wereld die constant verandert”, vertelt Cyril, die in de filmproductie actief is, “dus willen we een interieur waar dit juist niet het geval is.”

Door Piet Swimberghe foto’s Jan Verlinde