In de Antwerpse Huikstraat vind je de smalste rijtjeswoning van de stad. Toch is het geen zielig pand, integendeel, het transparante huisje is een toren van licht.

Ooit was dit een ruïne waar sluikstorters ongegeneerd rommel in dumpten. Het pand was eerder ook uitgebrand. “In de rosse buurt lag de oorspronkelijke functie van dit huisje wat voor de hand. Het viel ooit ten prooi aan brandstichting : er werd een heuse molotov in gegooid,” vertelt Pieter Peerlings, die het pand samen met zijn vriendin Silvia Mertens betrekt.

Door deze onaantrekkelijke voorgeschiedenis én het kleine formaat toonde vrijwel niemand belangstelling voor de aankoop. “Maar wij kenden de Academiewijk goed uit onze studententijd, we studeerden allebei architectuur, en vonden het wel leuk om hier te komen wonen. Op een dag ontdekten we tijdens een wandeling dit afgebrande en dichtgetimmerde huis. We konden het niet eens bezichtigen”, vertelt Silvia Mertens. In hun enthousiasme kochten ze het pand meteen, alleen op basis van het kadasterplan. Daaruit leidden ze af dat het preceel ongeveer 223 cm breed en 550 cm diep is.

“Eerst dachten we dat we een terreinoppervlakte van 21 vierkante meter hadden gekocht, maar achteraf bleek dat 18 te zijn”, aldus Pieter. Je kon er dus amper een wagen in parkeren. Iedereen verklaarde hen goed gek, want niemand kon zich inbeelden dat je hier kon wonen, laat staan dat er een comfortabele en zelfs mooie woning gebouwd kon worden. Maar de pas afgestudeerde architecten zagen hier hun kans om iets unieks te creëren. Eerst gingen ze onderhandelen met de stedelijke overheid om precies te weten wat er kon. Ze kregen de toestemming om met glazen gevels te werken, om de nauwe en hoge ‘spleet’ leefbaar te maken.

“Maar zo simpel was dat ook weer niet”, vertelt Pieter, “want door de hevige brand waren de zijmuren verzwakt. Ons eerste idee, L-vormige profielen tegen de muren vijzen en daaraan alles ophangen, dat kon dus niet doorgaan. We moesten kiezen voor een slanke en lichte staalstructuur, opdat er binnen geen ruimte verloren zou gaan.” Die structuur is overal duidelijk zichtbaar. De stalen balken maakten het mogelijk om er de glazen gevel aan op te hangen. Ook weer niet evident, want de glasvlakken, voorzien van een akoestische isolatie, wegen ruim 350 kilogram het stuk. Ze werden op het staal gelijmd en onderaan voorzien van een ondersteuning, om te verhinderen dat ze zouden afglijden.

In bad op het dak

Aan de straatkant draait met de voordeur de hele voorgevel open. Aan de achterzijde kunnen alle glasvlakken open. “Dat is voor de verluchting. Als we alles openen, is het even warm binnen als buiten.”

In totaal werd er ongeveer zestig vierkante meter woonruimte gecreëerd. Door de drie meter hoge plafonds, iets hoger dan van een doorsnee flat, wordt een zeker ruimtegevoel gewaarborgd. Dit wordt versterkt door de grote glaspartijen. Silvia en Pieter hebben hun ontwerpkantoor op de gelijkvloerse verdieping en zijn dus bijzonder zichtbaar van op straat. “Maar toch hebben we een veilig gevoel. Vergeet niet dat het glas bijzonder dik is. Bovendien heeft niemand de indruk dat het glas vooraan tevens de voordeur is. Ze denken dat dit de achter- of zijgevel is van een ander pand. De voordeur sluit ook niet met een gewoon slot, maar met een kaart, waardoor inbreken onmogelijk is”, stipt Silvia. Naarmate je hoger komt, neemt de privacy toe. Eenhoog is er de keuken met eethoek, op twee zit de zitruimte en daarboven de slaapkamer met een open douche, toilet en dressing. Helemaal op het dak is er een houten terras met een openluchtbad. Een ongewoon heerlijke plek voor een natje en een droogje.

“We zijn een levend schilderij”

De architecten hebben de detaillering op maat ontworpen. De keuken werd vervaardigd uit een gevouwen inoxplaat van 3 mm dik. De combioven, ijskast, vaatwas en opbergkast zijn in één blok gevat. “Alles is behoorlijk compact, maar we kunnen hier moeiteloos met zes personen eten. Je hoeft je bord niet zelf mee te brengen”, voegt Silvia eraan toe.

Voor de slaapkamer werd de douche gevat in een inoxplaat, ook op maat geplooid en uitgesneden. We stippen nog aan dat er overal een dubbele vloer zit, om leidingen te verstoppen en voor de akoestische isolatie. De trap is uiteraard het verbindingselement tussen de verdiepingen. Deze metalen koker is helemaal boven, op het terras, afgesloten met een deksel, zoals op een duikboot. Door het glas leven de bewoners met de buurt in huis. “Dat valt best mee,” legt Pieter uit, “voor ons is het leuk om te kijken naar de mensen en zij naar ons, want we zijn een levend schilderij.”

Maar zo gemakkelijk kun je toch niet binnenkijken. De woning valt wel op, ook ’s avonds, want het is een lichttoren waarvan elke verdieping een andere kleur heeft. Beneden is dat wit, groen in de keuken, rood in de zitkamer en blauw in de slaapkamer.

Silvia en Pieter hebben dit pand ontworpen als een instapwoning voor een jong paar dat met volle teugen wil genieten van het stadsleven. De woning is handig en compact, maar laat bijvoorbeeld geen kinderen toe. Later kunnen ze eventueel van de woning hun kantoor maken. Met een beperkt budget, geen 150.000 euro, en heel wat vernuft toverden ze dit verwaarloosde lapje grond om tot een uniek visitekaartje waar heel veel positieve reacties op komen.

7 Info : www.sculp.it

Door Piet Swimberghe I Foto’s Luc Roymans