Als kind droomde hij ervan paus te worden. Ondertussen prijkt zijn naam stevig op de mode-kalender en werd hij door Martin Margiela gevraagd om hem op te volgen. “Dat was een van de mooiste ontmoetingen uit mijn leven.”

Door Elke Lahousse Portret John Nollet

Door Elke Lahousse – Portret John Nollet

“Spreekt hij het liefst Frans, Nederlands of Engels ?” vraag ik zijn persagente enkele dagen voor het interview wanneer ik mijn vragen voorbereid. “Frans, Engels of Duits zijn allemaal geen probleem”, antwoordt ze. “Ook Nederlands niet, Haider heeft zijn jeugd immers in Amsterdam doorgebracht.” Dat hij nu ook Spaans aan het leren is, zal hij aan het einde van het interview zelf zeggen. Om een wel heel bijzondere reden.

Haider Ackermann (37) moet zowat voorbestemd zijn om globetrotter te worden. Geboren in Colombia werd hij geadopteerd door Franse ouders die – afhankelijk van vaders werk – een thuis creëerden in Algerije, in Ethiopië, of later in Nederland. Overal behalve in Frankrijk zelf. Daar (in Parijs) vestigde Ackermann zich pas enkele jaren geleden toen hij na zijn studie aan de Antwerpse Modeacademie het gevoel kreeg dat Antwerpen “te vanzelfsprekend” werd als thuisbasis.

Kan tellen, dat nomadenleven. Maar het is uiteraard Ackermanns professionele parcours dat ons vandaag samen rond een tafeltje brengt in de Antwerpse museumbar Camu. Wanneer de ontwerper komt binnengewandeld met een Knack Weekend onder de arm, “lectuur voor als jij hier nog niet zou zijn”, gaan er discreet een aantal handen in de lucht van oude bekenden die blij zijn Ackermann nog eens op Belgische bodem te mogen groeten. Hij ziet er ontspannen uit, intrigerend met die donkere krullen en open blik. “Vanochtend had ik zin in paars”, zegt hij, verwijzend naar zijn violette V-halstrui en lange, donkerpaarse sjaal. “Het gebeurt niet vaak dat ik zo’n sprekende kleur aantrek. Mijn medewerkers in het atelier trokken ook grote ogen toen ze me daarnet zagen. Ik voel me momenteel heel goed, ja”, lacht hij rustig. En daar heeft de ontwerper natuurlijk alle reden toe. Sinds zijn start in 2002 groeit de internationale erkenning voor zijn wrap- en drapeertalent en zijn perfecte leren jasjes ieder seizoen, en ook zijn huidige wintercollectie werd een half jaar geleden enthousiast onthaald, toen ze in Parijs geshowd werd voor pers en inkopers. Zó enthousiast zelfs, dat in de modepers gesproken werd van “een van de mooiste vrouwencollecties van het seizoen” en het aanwezige publiek al begon te applaudisseren nog voor de finale van het defilé begonnen was.

Had u backstage al door dat het publiek zo uitgelaten reageerde ?

Haider Ackermann : Neen, dat was heel vreemd. Ik begrijp het nog steeds niet. Zelf ben ik nooit tevreden over een collectie, ik denk altijd dat het anders had gekund. Maar ik merkte voor de show al wel aan de modellen dat ze ongeduldig waren om het podium op te gaan. De meisjes zijn altijd een goede maatstaf en ze vroegen op voorhand al of ze bepaalde stukken mochten hebben. Ik voelde wel spanning borrelen, maar de reactie van de zaal had ik niet verwacht.

Vertel eens over het ontstaan van die huidige collectie.

Ik wilde een vrouw kleden die verdwaald is, op zoek naar iets ondefinieerbaars en enkel haar mentale bagage met zich meesleurt. Een vrouw die uit niemandsland komt, zich inwikkelt in sterke stoffen, en aan een tocht begint. Ze weet niet waarom ze vlucht, en ze weet niet waar ze naar op zoek is. Maar het is wel een dappere vrouw, want zo’n reis onderneem je niet in je eentje. In haar vrouw-zijn zoekt ze haar mannelijkheid.

En als symbool voor die mannelijkheid koos u sterke donkere kleuren, en dieprode accenten ?

Die bordeaux stoffen hebben voor mij een heel aristocratische uitstraling. Ik hou van diepe kleuren, zeker als een vrouw een bleke huid heeft. Het is fascinerend hoe haar nobelheid dan naar boven komt. Het is ook een kleur die symboliseert dat die vrouw zich helemaal niet wanhopig verlaten voelt.

Coming soon

Haider Ackermann is een doordenker. Iemand die zich niet laat betrappen op gratuite woorden, hij wikt en weegt ze net zoals hij tijdens het draperen van zijn stoffen op zoek gaat naar uitgepuurde constructies. Vragen die enige zelfanalyse eisen, worden genuanceerd beantwoord. “Mijn stijl ? Die wordt omschreven als sensueel en mysterieus, maar ik lees niet graag dat ontwerpers één etiket opgeplakt krijgen. Je wordt door zoveel elementen beïnvloed. Mijn collecties ontstaan uit mijn gevoelswereld, uit mijn verleden in Afrika en uit concrete dingen die ik tegenkom in het dagelijkse leven. Alles wat ik ken, versmelt op dat moment tot een geheel.”

Heeft de klederdracht van de paus ook geen invloed gehad op uw stijl ?

(lacht) Hoe weet je dat ? Ik droomde er als kind inderdaad van om paus te worden, omdat hij zulke mooie gewaden droeg. Nu denk ik niet langer dat ik de geschikte persoon ben voor die functie.

Toch voelde u al op jonge leeftijd die roeping als ontwerper.

Als je als klein kind door de medina’s van Algerije loopt, waar je gesluierde geesten en spoken ziet dwalen door nauwe straatjes, dan raak je super geïntrigeerd door die beelden. Je wil weten wat er onder die doeken zit, vanwaar dat grote mysterie en die sensualiteit komt. Toen zijn de kiemen geschoten die me later tot modeontwerper hebben gemaakt. Ik wilde de totaal andere wereld ontleden die onder al die lappen stof zat. Jaren later kwam ik op de Modeacademie terecht, dat was geen evidente periode. Ik was niet altijd volwassen genoeg, zat meer in dromenland. Maar het zijn wel verdomd verrijkende jaren geweest, ik heb er geleerd meer down to earth te denken.

Hoe kijkt een label van zeven jaar oud naar deze crisistijden ?

Crisis is een interessant gegeven. Het vergemakkelijkt je eigenlijk om een collectie te maken, want je stoffenkeuze is beperkter en je moet creatieve oplossingen bedenken, niet alles is zomaar mogelijk. Maar… (bijna fluisterend) financieel voelen we het niet. Echt niet. De aankoopvragen stijgen elk seizoen.

Logistieke ondersteuning krijgt u nog altijd van bvba 32, het bedrijf van Ann Demeulemeester en haar zakenpartner Anne Chapelle. Onder die vlag voelt u zich nog steeds thuis ?

Ja, het is heel comfortabel om gebruik te kunnen maken van hun expertise en productienetwerk. Zo moet ik me enkel op het creatieve proces concentreren. Daar maak je deel uit van een team waar iedereen vooruitkijkt in dezelfde richting. De horizon is ons doel. Voor die steun ben ik nog steeds dankbaar.

Waarom staat er na zeven jaar op uw website nog altijd te lezen “coming soon” ?

Mja, ik ben niet zo’n internetpersoon. Misschien ben ik te ouderwets. Tegenwoordig kun je op internet alles zien en vinden. Via Facebook en al die dingen. Dat is niet voor mij weggelegd. Ik weet dat ik werk zou moeten maken van mijn website. Alleen : dat haalt zoveel romantiek weg, want mensen willen daar concrete, directe dingen op vinden. Zelf ga ik nooit kijken naar websites van anderen. Ik ga liever naar een concert. Hoe minder ik weet over iets, hoe meer ik verrast word ter plekke. Ik geef wel toe dat ik elke ochtend La Liberation en Le Figaro online lees, dus ik weet mijn computer wel te vinden. Er is alleen geen haast bij een eigen site.

Anne Chapelle, die u zakelijk ondersteunt, zei onlangs dat een ontwerper niet zonder een ego kan, om kracht uit te halen. Hoe groot is het uwe ?

Ik denk dat elke mens een ego heeft, iets wil bewijzen, gerespecteerd wil worden. Dat vind ik een mooi gegeven, het bewijst dat je ergens naar streeft. Of het nu in de liefde is, in kunst of in vriendschap. Het is niet erg om te streven, om een ego te hebben. Als het maar beperkt blijft, en dat is het mijne zeker. Willen we in deze maatschappij niet allemaal iets betekenen, al is het niet voor onszelf dan wel voor anderen ?

I’m your man

Dat Ackermann zich na zeven jaar en ondanks goede cijfers nog niet helemaal thuis voelt als kapitein van zijn schip, illustreert hij met de angstgevoelens die tweemaal per jaar opduiken wanneer een nieuw seizoen in zicht komt. “Momenteel ben ik bezig met de lentecollectie van 2010. Dat betekent weer angstaanvallen. Elk seizoen waad ik door vertroebeld water en probeer ik de weg te zoeken. Naarmate de collecties beter worden en je meer persaandacht krijgt, wordt het steeds moeilijker. De verwachtingen zijn hoger, en je wilt beter doen dan vorig seizoen, want daar was je niet tevreden over. En toch bouw je daar op voort, ook al is dat aanvankelijk nooit duidelijk. Het enige waar ik altijd met zekerheid aan begin, is mijn muziekkeuze.”

Uw recentste defilé in Parijs stond om elf uur ’s morgens gepland en daar had u gekozen voor een nummer van Leonard Cohen. Was het een bewuste keuze om zo vroeg op de dag zo’n emotionele show neer te zetten ?

We hadden nog nooit zo’n vroege show gedaan. Ik wilde dat de mensen binnen kwamen, en wij een vredige rust uitstraalden. Zoals de roes waarin je wakker wordt. Daarom liet ik de modellen heel rustig lopen. Niemand wordt graag geschrokken wakker. Ik wilde het publiek een rustpunt geven tijdens de helse drukte van zo’n modeweek, zij het niet door de collectie, dan door de muziek. De keuze voor Leonard Cohens I’m your man was vanzelfsprekend. Die stem, die sensualiteit. Het paste perfect bij de mannelijkheid van de kleren. En ik had voordien een concert van hem bijgewoond, dat was onwaarschijnlijk mooi.

De Britse journaliste Suzy Menkes schreef na dat defilé dat u de eerste in rij zou zijn om ontwerper Martin Margiela op te volgen. Bent u door hem gevraagd om zijn Belgisch label verder te zetten ?

(lacht verontschuldigend)

Hij heeft het u gevraagd.

(knikt)

En ?

Ik heb het afgewezen. (stilte). Alles heeft zijn tijd, je moet er klaar voor zijn. Natuurlijk was ik zeer vereerd om Martin te ontmoeten. Meneer Margiela is dé reden waarom ik in Antwerpen ben komen studeren. Het was een aangrijpende ontmoeting, een van de mooiste uit mijn leven. Net zo ontroerend als toen ik Tilda Swinton ontmoette, of de parfumeur meneer Lutens, of Nick Cave. Dat zijn mensen die je doen inzien waarom je dit werk doet. Ik geloofde mijn oren dus niet toen ik hoorde dat het Martins eigen idee was om mij te contacteren. Maar… ik moet eerst mijn eigen handtekening verder perfectioneren. Hoewel ik soms denk dat de code van een ander modehuis me zou helpen om persoonlijk vooruit te gaan. Toch geloof ik dat de tijd er nog niet rijp voor is. De handtekening van het huis Margiela is avant-gardistisch en grafisch geconstrueerd, terwijl ik veleer vanuit een zekere melancholie werk. En in alle eerlijkheid : wie kan in godsnaam Martin Margiela vervangen of opvolgen ?

Krijgt u veel verzoeken van andere modehuizen om voor hen te ontwerpen ?

(twijfelt) Ja, er komen veel aanzoeken, en het is soms moeilijk om te weigeren. Je ontmoet mensen uit Amerika die je willen laten overkomen. Maar nogmaals, alles op zijn tijd. Ik moet me er klaar voor voelen en mag mijn eigen leven niet in gevaar brengen. Ik ben nog te jong om me in tweeën te splitsen. Maar die verzoeken zijn zeer stimulerend, net zoals applaus na een defilé, of Tilda Swinton mogen kleden voor een Oscaruitreiking.

Was de verhuizing naar Parijs een goede beslissing ?

Ik ben een paar jaar geleden naar Parijs verhuisd uit liefde voor de stad. Ik ben Frans, dus ik voelde een drang om voor het eerst in mijn leven in Frankrijk te wonen. Het was goed om mijn vleugels open te slaan en uit Antwerpen te vertrekken. Ik heb het nodig om anoniem in een stad te kunnen rondlopen, om ’s nachts te kunnen verdwalen. De elegantie die Parijs ’s nachts uitstraalt, is zeer inspirerend. Mijn atelier is mijn cocon. Daar heb ik een uitzicht op een binnenplaats die misschien wel de mooiste is van heel Parijs. Maar ik laat er weinig mensen toe. Ik zit graag alleen in mijn wereld.

U hebt al meermaals verteld geen behoefte te hebben om naar uw geboorteland Colombia te reizen. Prikkelt het nog steeds niet ?

(stil) Jawel. Volgend jaar ga ik voor het eerst. Het wordt tijd om geconfronteerd te worden met wie ik ben, met een deel van mezelf dat altijd een mysterie is geweest. We hebben allemaal ons verleden. Misschien lost die reis een aantal vragen op.

Wilt u uw biologische ouders opzoeken ?

Daar antwoord ik liever niet op. Maar ik neem wel drie vrienden mee, en mijn ouders. Ik heb de meest fantastische ouders die hun kinderen altijd heel vrij hebben gelaten. Ik ben ook met Spaanse lessen begonnen. Het is een angstaanjagend vooruitzicht, ik weet niet hoe ik erop zal reageren. Maar er zal wel iets uitkomen. Vroeger had ik dit niet kunnen doen. Nu voel ik dat ik het moét doen.

De nieuwe boetiek Prague in Antwerpen verkoopt de grootste selectie van Haider Ackermann wereldwijd. Een eigen winkel heeft Ackermann nog niet. Info : Prague, Drukkerijstraat 22, Antwerpen, 03 298 76 04. Ook verkrijgbaar bij Stijl, Dansaertstraat 74, Brussel, 02 512 03 13.

“Bordeaux straalt voor mij aristocratie uit. Ik hou van diepe kleuren, zeker als een vrouw een bleke huid heeft.”

“Ik weet dat de eighties weer in zijn. Maar toen woonde ik in Afrika, ik heb dus andere herinneringen aan die jaren tachtig.”