Als volslagen televisieleek maakte Dieter Coppens samen met zijn bekende neef Mathias enkele jaren geleden het fel gesmaakte programma De poolreizigers. Sinds kort is hij weer op het kleine scherm te zien. De presentator van Hello Goodbye over reisavonturen, knuffelen en bouwlust.

Begin 2003 vertrok Dieter Coppens (31) samen met zijn neef Mathias op expeditie van de Zuidpool naar de Noordpool. Het eindresultaat was een jaar later te zien op Kanaal Twee als De poolreizigers, een uit de hand gedraaide tv-reeks die de critici in een mum van tijd voor zich won. “Het was destijds een enorm voordeel om met Mathias te kunnen samenwerken”, bekent Dieter. “Zelf kende ik niets van televisie maken, en zo hoefde ik de commentaar niet alleen op te vangen.”

Eerder liftte het duo voor TMF ook al van het zuiden van Spanje naar de Noordkaap, en van Death Valley naar Alaska. Een avontuurlijk parcours dus, dat de minst bekende van de familie Coppens ietwat verrassend naar Hello Goodbye leidde, een programma rond mensen die vertrekken en aankomen op Zaventem.

“Rustige televisie die sereen gewone, mooie verhalen vertelt”, vat Coppens het programma samen. “Het verschil met mijn eerdere tv-werk is niet zo groot, want toen streefden we ook al die rust na. Zeker bij TMF werkten we voor een jong publiek, en daar worden al genoeg flitsende programma’s voor gemaakt.” Toch laaien de reiskriebels ten huize van Coppens snel weer op : “Als ik jonge rugzaktoeristen door de schuifdeuren in de aankomsthal zie komen, herken ik meteen de blik in hun ogen. Wie zo’n verre reis maakt en zichzelf overtreft, voelt zich vanzelf een held.”

“Ik ken de tv-wereld amper”, zegt Dieter Coppens over zijn jarenlange afwezigheid op televisie. ” De poolreizigers was een project van twee jonge gasten. Twee Kuifjes die een idee hadden, het aan de man brachten en samen vertrokken, zonder cameraploeg. Het was puur buikgevoel, we konden Kanaal Twee niet eens zeggen wat voor programma het precies ging worden. Zelf ging ik gewoon op avontuur met mijn neef en beste vriend, met de tv-sector op zich had ik weinig te maken.”

De ervaring smaakte niet naar meer ?

Dieter Coppens : Het liftersgegeven leent zich natuurlijk uitstekend voor televisie. Achteraf hebben we nog wel andere voorstellen gedaan, maar zonder resultaat. Niet dat ik dat erg vond : ik ben altijd grafisch vormgever gebleven, ik ben met mijn vriendin aan kinderen begonnen en we hebben een huis gebouwd in Zoersel. Ik had dus mijn handen vol. Sinds kort neem ik wel minder werk aan. ’s Avonds wil ik bij mijn gezin zijn en ’s ochtends moet ik fris zijn voor Hello Goodbye. Mensen aanspreken en aandachtig naar hun verhalen luisteren, dat vraagt veel energie.

Het is een conventioneler concept dan uw eerdere tv-werk.

Het is minder rock-‘n-roll, maar dat is ook wat me er in aantrok : een eenvoudig en eerlijk programma dat boeiend is om te maken. De luchthaven maakt bij veel mensen toch emoties los. Ze nemen er de tijd om elkaar essentiële dingen te zeggen : dat ze de ander graag zien bijvoorbeeld, of een laatste goede raad. Je leert er veel over menselijke relaties en hoe ze werken. Om daar verhalen te verzamelen is gewoon een geniaal idee. Niet zo vernieuwend als De poolreizigers indertijd, maar wel één dat werkt. De Nederlandse makers hebben hun idee niet voor niets al aan tien landen verkocht.

Een eerlijk programma, en dat geloven alle mensen op Zaventem meteen ?

Uiteraard niet. Zelfs oma’s maken er opmerkingen over : “Kijk maar uit, die mannen knippen en plakken erop los.” En niet iedereen wil op televisie komen. Maar ik zit met de ganse ploeg op één lijn : we willen eerlijk en respectvol verhalen vertellen. Anders zou ik afhaken. Ik zal ook nooit iemand forceren of het verhaal echt lospeuteren. De twee researchers die in de loop van de dag mensen aanspreken, briefen me maar heel kort. Ik vraag dus spontaan wat in me opkomt, en dan hoop je maar dat het verhaal loskomt.

Op wat voor verhalen jaagt u dan ?

We zoeken geen types. We spreken gewoon zoveel mogelijk mensen aan. Je voelt meteen of iemand wil meewerken en vlot kan vertellen. Het zijn niet enkel de grote verhalen die we opzoeken, maar ook de heel gewone, herkenbare situaties : een jongeman die smoorverliefd op zijn vriendin wacht na twee weken vakantie, ouders die hun zoon oppikken na zijn eerste keer New York en over zijn onbeslapen bed vertellen… Als zulke verhalen uit het hart komen, zit het meestal wel goed.

Bent u privé ook zo’n sociaal beest ?

Toch wel. Ik begreep al vroeg dat je veel kunt leren uit gesprekken met anderen, want op humaniora liftte ik regelmatig naar school. Van Sint-Antonius naar Westmalle is maar zeven kilometer, maar dat was genoeg om bijvoorbeeld te weten hoe een job in elkaar zit. Zo ben ik uiteindelijk zelfs grafische vormgeving gaan studeren, want ik vroeg iedereen uit. Wellicht heb ik dat intuïtieve overgeërfd van mijn moeder. “Volg je gevoel”, was ook haar advies toen we voor De poolreizigers op het vliegtuig stapten, en daar heb ik veel aan gehad. In wildvreemde auto’s stappen en bij onbekende mensen slapen is een beetje riskant, maar wel goed voor je mensenkennis.

Hoe vermijdt u dat Hello Goodbye voyeurisme wordt ?

Soms wil ik best meer weten van mensen, maar hou ik de vraag toch voor mezelf. Of je merkt dat je beter afrondt, dat mensen zo zenuwachtig of geëmotioneerd zijn dat je ze beter met rust laat. Zo hebben we een pijnlijk moment beleefd bij het vertrek van een man naar Amerika. Hij moest daarbij ook afscheid nemen van zijn vierjarige dochter, de ganse ploeg had achteraf de tranen in de ogen. Maar dan weet je ook dat je discreet te werk moet gaan, dat je die mensen de weinige tijd die ze nog hebben gewoon moet gunnen.

En ondertussen maakt u nieuwe reis-plannen ?

Ik zie mezelf niet meer voor vier maanden vertrekken. Bij De poolreizigers lagen alle puzzelstukjes ook op hun plaats : we waren jong en onbezonnen, we droegen nog geen verantwoordelijkheid voor anderen. Voor alles is er een leeftijd, denk ik ook. Mijn kinderen zijn nu vier jaar, twee jaar en drie maanden, dat zorgt voor genoeg rock-‘n-roll in mijn leven (lacht). Mijn vriendin weet dat reisprojecten me aantrekken, maar haar zo lang alleen thuis laten met de kinderen ? Daar zou ik me schuldig over voelen.

Toch bent u na de geboorte van uw laatste zoon meteen aan Hello Goodbye begonnen.

Mijn vriendin en ik voelen steeds beter aan hoe we een geboorte moeten opvangen. De eerste keer hebben we allebei een pauze genomen, maar de tweede kwam twee weken te vroeg. Ik kon het werk niet meteen laten vallen en dus stond mijn vriendin er alleen voor. Daar heb ik me behoorlijk slecht om gevoeld, ook omdat je voor een kind moet zorgen om er een band mee te kweken. Ondertussen hebben we genoeg ervaring om te weten waaraan we ons moeten verwachten. In november heb ik een korte time-out genomen, en nu lukt het me beter om voldoende tijd te maken.

Hoe ver reiken uw ambities als schermgezicht ?

We zien wel wat de toekomst brengt, zolang ik me er maar goed bij voel. Voor programma’s als Sterren op de dansvloer kom ik niet meteen in aanmerking, want ik ben nog altijd doodnerveus als ik voor een groep mensen sta. Ik ben op mijn twintigste eens totaal de mist in gegaan bij een spreekbeurt voor de klas, en die black-out ben ik nog altijd niet vergeten. Ik heb toen een ganse dag in bed gelegen, alsof iemand een stekker uit mijn rug had getrokken en de energietoevoer had afgesneden.

Al die aandacht moet toch aangenaam zijn ?

Ik promoot graag het programma, maar eigenlijk negeer ik de artikels en commentaren zoveel mogelijk. Als ik iets lees, is het omdat mijn schoonmoeder het me onder de neus duwt. Maar ik hoef niet in het middelpunt van de belangstelling te staan. Als puntje bij paaltje komt, ben ik meer een groepsmens. Een cameraman die ik pas ken, kan ik al na enkele dagen spontaan eens knuffelen. Daar sta ik niet bij stil, dat lijfelijke zit gewoon in mij. Weet je dat de collega’s in het team beweren dat ze thuis al sneller iemand vastpakken sinds ze mij kennen ?

En wij die op een avontuurlijke macho gerekend hadden.

Ik ben geen haantje de voorste. Typisch mannengedrag is me vreemd, denk ik, al heb ik van mijn vader wel zijn bouwwoede meegekregen. Als huisarts stak hij in zijn vrije tijd de handen graag uit de mouwen, en tijdens de zomervakanties bouwden mijn drie broers en ik mee een huis in de Ardennen. De funderingen graven, er beton in gieten, de kruipkelder metselen, de afvoerleidingen en welfsels leggen, alles deden we zelf, en ondertussen hield mijn grootvader als bouwkundig tekenaar een oogje in het zeil. Nadat ik de woningen van vrienden mee hielp verbouwen, heb ik dus ook in ons huis in Zoersel de handen uit de mouwen gestoken. Telt dat qua mannelijkheid ook mee ?

Hello Goodbye, elke dinsdag om 20.35 uur op VTM.

Door Wim Denolf Portret Ann Vallé