De gelofte

Katrijn Van Bouwel

Deze lente mocht ik mijn woorden aan een van de mooiste daden lenen. Twee geliefden zouden elkaar even schroomvallig als onverschrokken de eeuwige liefde verklaren. Dus zat de blozende bruid in spe op mijn bank te vertellen. Over de eerste ontmoeting, en de daaropvolgende maanden. Hoe die jaren werden en het liefst vele decennia zouden worden. Toen ze weg was, en de uitgesproken zinnen als een delicaat maar onverwoestbaar kantwerk op de zetel schitterden, spon ik een tekst. Haar gelofte. We waren allebei gelukkig met het resultaat. Zij omdat vorm en inhoud overeenkwamen, en ik omdat ik mijn ambacht voor zoiets bijzonders mocht aanwenden.

Toen ik er teder over sprak, botste ik bij enkelen op onbegrip. “Hoe kan iemand zoiets belangrijks uitbesteden?” Of: “Zoiets moĆ©t je toch zelf doen?” En ook: “Dan is het toch niet Ć©cht?” Ik ben het daar volstrekt niet mee eens. Authenticiteit betekent toch niet dat je zelf alles van a tot z doet? Een zwaarte overviel me. Het is het soort vermoeidheid dat ik ook vaak zie in de ogen van bevriende binnenhuisarchitecten, fotografen of grafisch ontwerpers. Iedereen heeft een mening over inrichting, kleurgebruik en compositie, toch? En dankzij de moderne technologie kun je meteen beginnen. Wat je zelf kunt, doe je beter. En iedereen kan schilderen! Zouden die mensen dan ook vinden dat je zelf de ring moet smeden waarmee je op je knieĆ«n gaat, je eigenhandig de huwelijkstaart moet bakken of dat een kaartje naar een zieke niet oprecht is omdat het niet handgeschept is en er eenvoudigweg ‘Veel beterschap’ op staat? Natuurlijk zijn de meeste mensen in staat om zich op enigszins coherente wijze – en vaak zelfs grammaticaal correct – uit te drukken. Maar net zoals ik mensen ken die heerlijk koken, maar toch bij een speciale gebeurtenis op restaurant gaan, zo zijn er ook mensen die graag een beroep doen op anderen, zelfs en vooral op belangrijke momenten. Een mens moet niet de beste zijn in alles, maar zich omringen met mensen die het beste zijn in wat ze doen. In de vraag naar hulp met een tekst -of het nu voor huwelijksgeloften, een scriptie of een sollicitatiebrief is – zegt het altijd Ć©Ć©n ding over de vraagsteller: dat die graag wil dat het klopt, en zich graag laat bijstaan door iemand wiens stijl hij waardeert, en juist voelt. Er spreekt zorg en respect uit. Voor zichzelf, en de ontvanger.

Maar vooral: wat is er verkeerd aan het gebruiken van andermans woorden? Wie werd nooit getroffen door een versregel, prozaflard of liedjestekst? Dat gevoel: “Ja. Dit gaat over mij. Dit zegt wat ik zelf voĆ©l, maar nooit kon zo verwoorden. Het is op mijn lijf en ziel geschreven.” Geen wonder dat men zich op scharniermomenten – of het nu om huwelijken of begrafenissen gaat – verlaat op gewikte en gewogen woorden van anderen. Soms lijkt de wereld echter en beter door een filter van andermans beelden. En natuurlijk kun je ook zelf iets schrijven. En is er niets mis met bladeren in bestaande teksten, of er Ć©Ć©n op maat laten maken. Uiteindelijk is dat het enige dat woorden moeten doen, mensen verbinden. Al dan niet in de echt.

katrijn.van.bouwel@knack.be

Katrijn Van Bouwel

Het enige dat woorden moeten doen, is mensen met elkaar verbinden. Al dan niet in de echt

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content