Dames, haal jullie parelkettingen en kanten zakdoekjes maar vast tevoorschijn, want de meiden van ‘Sex and the City’ komen weer in actie. En ze lopen er modieuzer bij dan ooit. Weekend Knack zocht ze op in Londen, een dag voor hun filmpremière.

Het is net of we vier goede vriendinnen na vier jaar zullen terugzien”, verwoordt een journaliste het. Ze is correspondente van een nieuw Russisch tijdschrift voor alleenstaande dertigers, heel toepasselijk Sex and the City genoemd. Net als Carrie draagt ze links van haar behoorlijk diepe decolleté trots een grote, bolle bloem van stof. In de suite waar ik naast haar zit te wachten, proberen zo’n twintig journalisten uit de hele wereld (bijna allemaal vrouwen) de toenemende spanning te verdrijven door elkaar vanuit de ooghoeken te begluren en de hoogte van elkaars naaldhakken of het merk van elkaars it-bag in te schatten.

De avond ervoor waren Carrie, Miranda, Samantha en Charlotte bij de spectaculaire première in Londen door een even grote mensenmassa toegejuicht als tijdens de opnamen van de film. Duizenden vrouwelijke fans stonden zich te verdringen op Leicester Square om een glimp op te vangen van de BBF’s ( Best Friends Forever) met wie ze zich steeds meer waren gaan identificeren in de loop van de 94 afleveringen van een serie die hele generaties vrouwen aan de buis gekluisterd had gehouden.

Dat we het viertal sinds het einde van hun New Yorkse avonturen in 2004 hadden gemist, is nog zwak uitgedrukt. In tien jaar tijd hadden ze een warm plaatsje in ons hart veroverd, hoe pathetisch dat ook mag klinken, en was er tussen hen en hun alsmaar groeiende groep fans een band ontstaan die eigenlijk moeilijk te omschrijven is, maar zich nog het beste laat vergelijken met de genegenheid van een kind voor een “denkbeeldig vriendje”. Die band werd nog versterkt door de onbedwingbare drang om zelf op die sterke en tegelijk innemende vrouwen te lijken, al waren ze misschien dan een tikkeltje te mooi om waar te zijn.

Giulia, de persattachee van de productiemaatschappij, komt binnenlopen. Ze houdt haar horloge in de hand. “De dames komen één voor één langs”, legt ze uit. “Jullie krijgen telkens precies twintig minuten.” Samen met mijn Russische, Braziliaanse, Zweedse en Finse collega’s kan ik beginnen af te tellen. Op onze lippen brandt ook dezelfde vraag : Hoe hebben de vier de lange onderbreking ervaren ?

Hechte band

“Ik zie Sex and the City als een avontuur zonder einde”, antwoordt Kristin Davis. “Zelfs vóór de filmopnamen startten, was het nog niet afgelopen. Charlotte is nooit ver weg. Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, maar ik heb het gevoel dat ze altijd deel van me zal blijven uitmaken. Elke dag spreekt iemand me wel over haar aan. Ik heb de afwezigheid geen enkel moment beleefd zoals het publiek die misschien wel heeft gevoeld. Tijdens de buitenopnamen en op de première in Londen deed het me ontzettend veel plezier om al die duizenden fans te zien. Ik vind het een prettig idee dat ik een steentje heb bijgedragen aan de hechte band die in al die jaren tussen de mensen is gegroeid en waar zoveel moois uit is voortgekomen. Zowel in de film als eerder in de serie hebben we eigenlijk vooral een boodschap van liefde en vriendschap willen uitdragen, twee zaken waar iedereen naar verlangt, of je nu wel of niet in schoenen van 400 dollar rondloopt.”

Ook Cynthia Nixon voelt zich trots op de band die talloze vrouwen overal ter wereld met haar en haar personage voelen. ” Sex and the City heeft geholpen om het stereotiepe beeld uit de wereld te helpen van de ouwe vrijster die wanhopig bij haar telefoon zit te wachten tot er eindelijk iemand belt”, meent de actrice achter Miranda, een personage dat sterker in haar schoenen staat dan ooit tevoren. “Vrijgezellen hebben vrienden, gaan uit en maken plezier met elkaar. De serie heeft niets nieuws uitgevonden, maar gewoon aandacht besteed aan iets wat ook in een wereld vol glamour wel degelijk bestaat. Ik vond het fantastisch om na vier jaar weer in de huid van Miranda te mogen kruipen. Ik had haar gemist. Ik vond het altijd zo leuk om haar te spelen. In de film krijg je een ander verhaal te zien dan in de serie. De meiden komen weer bij elkaar en praten over wat ze hebben gedaan en bereikt in het leven. Het is uniek om als actrice bij zoiets betrokken te mogen zijn.”

Sarah Jessica Parker, Carrie op het scherm, zag de film vooral als een kans voor vier vrouwen van in de veertig – of misschien iets meer – om samen in een grote productie te schitteren. “Ik heb al die jaren het beste van mezelf gegeven. Ik vind het heerlijk om deel te mogen uitmaken van een spraakmakend avontuur waar zoveel mensen zich kennelijk in herkennen.”

Natuurlijk kantelt het sprookje

Natuurlijk zijn de dames na enkele jaren afwezigheid wel iets veranderd. Ze hebben er wat rimpeltjes bij gekregen, al heeft hun voorkomen daar allerminst onder te lijden, zijn een paar kilo afgevallen of aangekomen (nee, geen namen. Zoals Samantha altijd zegt : “Vrouwen mogen elkaar niet verlinken”) en stralen ook meer zelfvertrouwen uit. Verwacht echter niet van mij dat ik hier precies uit de doeken ga doen hoe er op internet al maanden geruchten de ronde doen die zijn ontstaan door loslippigheid op de filmset. Huwelijk, zwangerschap, relatiebreuk, ontrouw… Alles zit erin, alleen misschien niet per se in die volgorde of per se bij degenen van wie je het zou verwachten…

Charlotte leidt een gelukkig leven met haar man Harry en hun dochtertje Lili, dat drie jaar eerder uit China is overgekomen. Miranda woont in Brooklyn en verdeelt haar tijd tussen haar bruisende gezinsleven en haar briljante carrière als bedrijfsadvocate. Samantha is naar Los Angeles verhuisd en wijdt zich met lijf en leden aan Smith, haar enige klant… en minnaar. En Carrie, de schrijfster van drie bestsellers, heeft haar geldzorgen voorgoed achter zich gelaten en verkeert in de zevende hemel met John James Preston, alias Mr. Big, die haar als bewijs van zijn eeuwige liefde een kast vol peperdure kleding wil schenken. Ik hoor u al zeggen : “Big en eeuwige liefde ? Nooit van z’n leven….”

Maar Sex and the City zou geen Sex and the City meer zijn als het sprookje niet begon te kantelen. In kwade en natuurlijk ook in goede zin. “Het leukste is om de vooroordelen door te prikken,” verklapt Michael Patrick King, die zes jaar lang de scenario’s voor de serie schreef en nu Sex and the City :the Movie heeft geregisseerd. “Hoe briljant een vrouw ook is, de maatschappij probeert haar nog altijd wijs te maken dat ze gedoemd is tot een leven als Assepoester. Bij sommige vrouwen klopt dat misschien ook wel, maar zeker niet bij allemaal. De afgelopen twee jaar heb ik geprobeerd om daar een speld tussen te krijgen, om aan de slag te gaan met het woord ‘geluk’ en uit te zoeken wat het betekent. ”

Meegegroeid met het leven

Op je twintigste heb je immers andere wensen, dromen en idealen dan op je vijftigste. “In de loop der jaren hebben de vier vriendinnen veel verschillende vrouwen vertegenwoordigd”, gaat Michael Patrick King verder. “Om te beginnen vrijgezellen, natuurlijk, en dat is elke vrouw wel een keer in haar leven geweest, ook als ze daarna is getrouwd en kinderen heeft gekregen. De personages zijn met het leven meegegroeid. Ik vond het geen zin hebben om verstokte vrijgezellen van ze te maken. Na zes jaar waren ze allemaal volwassener geworden, hadden ze keuzen gemaakt. De grappige seksavontuurtjes met de vreemdste mannen pasten uiteindelijk niet meer in dat plaatje. Zulke figuren verdwijnen nu eenmaal uit je leven naarmate je rijper wordt en je van je fouten leert.”

De duurzame relaties die de hoofdpersonen allemaal hadden gekregen, leenden zich niet meer voor het jachtige tempo van een televisieserie. Het gevaar bestond dat de personages dan in de sleur terecht zouden komen en zich zouden gaan vervelen. “Een film daarentegen kan wél”, vindt Michael Patrick King. De fans van het eerste uur zijn nu even oud als Carrie, Samantha, Charlotte of Miranda en leiden misschien wel hetzelfde leven, maar de twintigers, de nieuwe doelgroep voor de dvd’s van de serie, hadden een jonge vrouw van hun leeftijd nodig om zich makkelijk mee te kunnen identificeren. “Ik vond dat de film dezelfde energie moest uitstralen als de serie”, vervolgt de regisseur. “Daarom heb ik Louise geïntroduceerd, de assistente van Carrie.” Ze is rechtstreeks uit Saint-Louis aan komen vliegen, dromend van liefde (een motivatie die voor Carrie reden genoeg is om haar in dienst te nemen) en dure handtassen, die ze per week huurt tot ze er zelf eentje kan kopen. De volgende generatie staat dus al klaar.

De fans van deze moderne prinsessen zullen vanaf woensdag ongetwijfeld massaal de bioscoop induiken, op het risico enigszins teleurgesteld weer huiswaarts te keren. “Na vier jaar is het natuurlijk de vraag of het nog altijd zal klikken, of de magie er nog is”, bekent Kim Catrall. Het is eigenlijk net als wanneer een oude vriendin die je op Facebook weer bent tegengekomen je uitnodigt voor een etentje. Eerst aarzel je nog. Is een etentje van tweeënhalf uur immers niet veel te kort om het vertrouwde contact weer terug te vinden ? Durf je nog wel honderduit te praten ? Misschien kun je wel helemaal niet meer met haar opschieten. Toch besluit je te gaan. Want wat er ook gebeurt, dit afspraakje zou je voor geen goud ter wereld willen missen.

Over ‘Lipstick Jungle’, de nieuwe tv-serie van ‘Sex and the City’-auteur Candace Bushnell leest u in Focus van deze week.

Door Isabelle Willot