AKKOORD, DUS U VERLANGT MEER VAN UW JOB DAN EEN RONKENDE TITEL OP DE DEUR EN AANZIEN. MAAR WAT IS DAN PRECIES, WERKGELUK, EN HOE VINDT U HET ? DRIE GETUIGENISSEN VAN MENSEN DIE ELK HUN EIGEN ANTWOORDEN VONDEN.

Werken maakt gelukkig, zo wordt gezegd. En toch : als het voorbije decennium één inzicht over werken opleverde, dan was het wel het besef dat de ratrace niet zaligmakend is. Terwijl de crisis de discussie over onze prioriteiten aanzwengelt en werkgevers hameren op productiviteit, verwachten vele werknemers meer van hun loopbaan dan een in titels, geld en status uitgedrukte carrière.

In het onlangs verschenen boek The Way We’re Working Isn’t Working vat de Amerikaanse ondernemer en auteur Tony Schwartz de uitdaging perfect samen : hoe bezorg je werknemers een baan die ook fysiek welzijn, emotioneel welbevinden, mentale gezondheid en spirituele voeding verschaft ? Het boek gaat in op begrippen als engagement, zelfexpressie en menselijkheid in werkrelaties. Valt dergelijk werkgeluk in traditionele ondernemingen en langs klassieke carrièrepaden te vinden, of verkent u daarvoor beter andere wegen ? De ongewone verhalen van een twintiger, dertiger en veertiger tonen alvast dat ook een eigenzinnige zoektocht kan… werken.

GERT KERKSTOEL (44), ANTWERPEN

–

BEKLEEDDE TWINTIG JAAR TOPFUNCTIES BIJ NIKE EN UNILEVER IN BELGIË, NEDERLAND, FRANKRIJK EN DE VERENIGDE STATEN, INVESTEERT NU IN JONGE ONDERNEMERS IN SECTOREN DIE HEM BOEIEN.

“Om de zoveel jaren een sabbatical inlassen, lijkt me evident”, zegt Gert Kerkstoel. “Even controleren of het plaatje nog klopt, even aan je gezondheid werken : een auto die veel kilometers aflegt, moet goed onderhouden worden. Vergelijk een loopbaan met een marathon : je kunt niet meteen sprinten, de race moet ingedeeld worden.”

Zijn eerste time-out nam Kerkstoel op zijn zevenendertigste. Zes maanden later ging hij opnieuw bij Nike aan de slag, maar dan in het Amerikaanse Portland. Een tweede ingecalculeerde pauze volgde vorig jaar, met grote gevolgen : na veertien jaar in het buitenland, keerde het gezin terug naar Antwerpen. “Ik heb veertien jaar gepassioneerd gewerkt, in sterke bedrijven. Maar het was tijd om ons familiaal leven opnieuw in te richten. Als expat mom koesterde mijn vrouw zelf plannen, en onze kinderen zitten inmiddels alle drie in de puberteit. Ik ben dus zonder spijt aan een nieuw hoofdstuk begonnen. Slachtofferrollen bestaan in ons gezin niet, het succes van de een gaat niet ten koste van de ander.”

Minder dan een jaar na zijn ’thuiskomst’ investeert Kerkstoel in kleinere projecten : een pr- en communicatiebureau met een marsrichting waarin hij gelooft, en een project rond de Antwerpse skateboardwinkel Lockwood en sneakershop Avenue. Die verhuizen tegen maart 2011 naar een nieuwe creatieve hub ter hoogte van de IJzeren Waag. “Mensen vragen me hoe ik kan kiezen voor een lokale uitdaging, terwijl ik een globaal perspectief gewend ben. Maar na een lang verblijf in het buitenland is Antwerpen even exotisch voor me als een verre bestemming. Terugkeren naar het bedrijfsleven was de gemakkelijke optie. Headhunters kennen mijn geschiedenis. Alleen sluiten het ritme en het internationale werkterrein van een topfunctie niet aan bij hoe mijn prioriteiten nu liggen.”

Hij loopt grote ondernemingen met een gerust hart voorbij, zegt Kerkstoel. “Er is nu geen organisatie meer om op terug te vallen. Voor alles sta ik zelf in. Maar verder is er niet zoveel veranderd : net als vroeger heb ik een stuwende functie waar ik me vol passie aan kan geven. Als ik geen toegevoegde waarde bied, begin ik er niet aan.” En de sterke bedrijfsculturen die hij leerde kennen ? “Ik maakte vroeger deel uit van een groter geheel, teams waarmee je lief en leed deelt. Maar alles heeft een keerzijde. Hollen van vergadering naar vergadering en urenlang naar presentaties luisteren, dat hoeft nu niet meer.”

AN MERTENS (37), BRUSSEL –

KNEEDDE HAAR PASSIE VOOR TAAL EN LITERATUUR, VOOR DE PODIUMKUNSTEN,MENSEN EN BRUSSEL OM TOT EEN BEROEP : MULTIMEDIAAL VERHALENVERTELLER.Taalonderricht aan langdurig werklozen, diverse afdelingen van een uitgeverij van kinderboeken in Londen, editor van een overheidsmagazine : An Mertens doorzwom heel wat vijvers sinds 1994, het jaar dat ze haar studies Romaanse Talen voltooide aan de KU Leuven.

“Leerrijke jobs, met fijne collega’s, maar ik bleek allergisch te zijn aan levensloze industrieterreinen en routine. Ik wilde zelf mijn kost verdienen, maar dag na dag dezelfde werkuren en dezelfde weg afleggen naar de kantine tijdens de lunchpauze ? Dat vond ik erg benauwend. Bovendien had ik een sterke drang naar avontuur, naar levenservaring. Ik wilde niet aan een loopbaan beginnen zonder iets van de wereld af te weten. De eerste tien jaar ben ik nooit langer dan anderhalf jaar op post gebleven.”

De culturele sector bood een nieuw begin : als persmedewerker van Brussel 2000 en later de tweejaarlijkse Zinneke Parade dompelde ze zich onder in de kunsten. Mettertijd schonk ze ook meer aandacht aan een oude liefde : haar pen. “Ik heb altijd geschreven. Brieven en dagboeken, maar ook kortverhalen en recensies. Ik wist dus wat ik graag deed, maar voor de journalistiek of een baan als broodschrijver was ik niet in de wieg gelegd.”

In 2006 werd Mertens zelfstandig verhalenverteller met een kunstenaarsstatuut. Sinds 2008 maakt ze ook deel uit van de interdisciplinaire kunstenwerkplaats Constant in Brussel, opgericht in ’97. “Mijn projecten verkennen het vertellen van verhalen op alle mogelijke manieren, van de orale traditie en schriftelijke publicaties tot het internet. Het kan om een soloperformance of een blog gaan, maar ook om een multimediaproject dat muziek, dans en beeldende kunst omvat. Uiteindelijk geef ik mijn beroep zelf vorm. Dankzij de technologische mogelijkheden is storytelling trouwens volop in ontwikkeling.” In de lente verschijnt alvast haar roman Tot later, een combinatie van een digitale vertelling en een klassieke tekst.

Haar omgeving kon de ontwikkelingen soms moeilijk volgen: “Familie en vrienden merkten hoe ik mijn draai vond en openbloeide. Anderen daarentegen begrijpen soms niet goed in welk vakje ze me moeten stoppen. Maar dan is er altijd wel een project om hen over te vertellen.” Ze moest ook zichzelf overtuigen, zo blijkt : “Je omgeving werkt soms als een spiegel, waardoor die je ook kan afremmen. Maar standaarden als geld, bezittingen en aanzien worden je opgedrongen, en die vooropstellen brengt me geen stap verder. Voor mij betekent een carrière dat je voortbouwt op voorgaande ervaringen, nieuwe vaardigheden ontwikkelt en jezelf ontplooit.”

Haar verhaal is dat van vele anderen, besluit Mertens : “Ieder moet voor zichzelf een leefbaar compromis uitdokteren. Zo zal ik waarschijnlijk niet rijk worden. Maar voor mij is dat een compromis dat werkt.”-

Info : www.adashboard.org, www.constantvzw.org.

LAURA VAN BOUCHOUT (29), LEUVEN –

WIL HET KOMENDE JAAR DERTIG JOBS UITOEFENEN EN BLOGT OVER HAAR ERVARINGEN. “Op je zeventiende al voor een beroep kiezen : mij lijkt het onmogelijk”, bekent Laura Van Bouchout, die zich goed herkent in de gangbare omschrijvingen van de twintigersgeneratie. “We willen op niets inboeten. Het is vaak en-en : een goed gezinsleven, een job die past bij wie je bent, en een rijke vrijetijdsbesteding. De lat ligt hoog.”

Na een jaar vrijwilligerswerk in Brazilië koos Laura uiteindelijk voor sociale en culturele agogiek aan de VUB. En voor ze het wist, was ze een ‘serieel monogame’ werknemer : “Tussen 2004 en 2008 had ik vier werkgevers in de culturele sector, van de kunstwedstrijd voor jongeren Kunstbende tot de educatieve afdeling van de Leuvense vzw Cirkus in Beweging. Het ging ook altijd om een droomjob : ik stortte me er vol overtuiging in, vol verwachtingen. Tot ik merkte dat de baan me meer energie kostte dan dat ik er zelf uithaalde. Ontdekken wat je graag doet, is een leerproces.”

Ondertussen is Laura muziekprogrammator in 30CC, een cultuurcentrum in Leuven. Een halftijdse baan, die ze vanaf deze maand combineert met een nieuw project : jobhoppen, gekoppeld aan een blog. “Ik zat met een zekere onrust. Ik wil verschillende werkervaringen meepikken, en ik moet het nu doen, luidde de redenering. En zitten leeftijdsgenoten niet met dezelfde vragen ? Dus geef ik mezelf een jaar om van dertig jobs te proeven voor ik zelf dertig word, van het hotelwezen en de mediasector tot de kunsten. Een kleine week zal in sommige gevallen al volstaan om mijn verwachtingen af te toetsen aan de realiteit. En zo niet blijf ik gewoon langer. Mensen zullen via de blog ook kunnen reageren en suggesties leveren. Hoe dan ook wordt mijn blog een persoonlijk verslag, het gaat niet om het bedrijf of sector in kwestie, maar om de zoektocht naar de perfecte match.”

Hoe werkgevers en omgeving op zoveel wispelturigheid reageren ? “Jobhoppen wordt vaak in een negatief daglicht geplaatst. Onterecht, denk ik. Veeleisend zijn en hoog mikken kan een positieve stimulans zijn.”

–

Info : www.jobshopper.be.

DOOR WIM DENOLF – FOTO’S GUY KOKKEN

“IK HEB VEERTIEN JAAR GEPASSIONEERD GEWERKT, IN STERKE BEDRIJVEN. MAAR HET WAS TIJD OM ONS FAMILIAAL LEVEN OPNIEUW IN TE RICHTEN.”

“STANDAARDEN ALS GELD, BEZITTINGEN EN AANZIEN WORDEN JE OPGEDRONGEN, EN DIE VOOROPSTELLEN BRENGT ME GEEN STAP VERDER.”

“JOBHOPPEN WORDT VAAK NEGATIEF BEOORDEELD. TERWIJL VEELEISEND ZIJN EN HOOG MIKKEN EEN POSITIEVE STIMULANS KAN ZIJN.”