Van zanger Tamino tot balletdanser Wim Van Lessen: deze zeven blikken terug op hun bijzonder jaar

Sandra Bekkari: zwarte zijden jurk, MM6 by Maison Margiela. Wollen vest, Ryan Roche bij Icon Brussel. Alicja Gescinska: trui met geborduurde afneembare kraag en roze glitterrok met print, Gucci bij La Cosa Hasselt. Lakleren enkellaarzen, Bettina Vermillon. Wim Vanlessen: wollen kostuum met print, zwart hemd en das, Dior Homme. Coely: roze mantel van nepbont, Zara. Roze lurex top, vintage bij Episode. Roze smokingbroek, Zara Man. Fien Troch: rok, Paco Rabanne bij Icon Brusel. Zwarte rolkraagtop, Raquel Allegra bij Icon Brussel. Armband, Charlotte Chesnais bij Icon Brussel. Sanne De Wilde: zachtroze tulen jurk, Elisabetta Franchi. Lichtroze leren enkellaarzen, Camidy. Tamino: kostuum en roze hemd, Ann Demeulemeester. © Athos Burez
Elke Lahousse
Elke Lahousse Journalist voor Knack Weekend

Een filosofe, een televisiekok, twee muzikanten, een cineaste, een fotografe en een balletdanser. Alle zeven hebben ze een straf jaar achter de rug. Tijd voor een taartje, champagne en een goed gesprek over 2017.

TAMINO (21)

Hij won De Nieuwe Lichting van Studio Brussel, scoorde hits met Habibi en Cigar, bracht een EP uit, speelde op Werchter, Cactus en Pukkelpop en verkocht de AB uit.

Tamino: Kostuum, hemd, kanten top en hoed, Ann Demeulemeester.
Tamino: Kostuum, hemd, kanten top en hoed, Ann Demeulemeester.© Athos Burez

‘Ik herinner me het surreële moment waarop ik te horen kreeg dat ik op Werchter zou spelen. Ik was video’s aan het opnemen met mijn broer en Anton Coene. Het optreden zelf was één knop uitzetten – het besef hoe belangrijk dit was – en een andere knop aanzetten – gewoon doen. De wereld werd in 2017 kleiner voor mij. Dingen die ver van mijn bed leken, waren plots haalbaar. Mijn moeder hoorde op de tram een jongen Habibi meeneuriën. Dan besef je: dit is een hit. De mystiek is wat weg nu ik er middenin zit, maar ik geniet enorm.’

Wat wilde je als kind worden?

‘Ridder. En later acteur en regisseur. Ik verzon toneeltjes en verplichtte mijn broer Ramy om mee te doen. Zingen heb ik altijd gedaan, gewoon met de Beatles mee, en ik heb klassieke pianoles gevolgd. Op mijn veertiende schreef ik een eerste nummer. Ik had een jaar geen piano gespeeld en toen ik weer ging zitten, kwam er spontaan iets. Het was mega- slecht, maar je moet ergens beginnen. Op mijn zestiende ben ik gestopt met toneel en voor de muziek gegaan.’

Heb je een techniek om kalm te blijven voor je moet presteren?

‘Ik ben niet vaak nerveus. Misschien omdat ik zo lang toneel heb gespeeld, dat was veel enger dan optreden.’

Wie gaf jou het beste carrièreadvies?

‘Li Sang Ong van het Conservatorium in Amsterdam. Toen ik daar stopte omdat ik me op mijn muziek wilde concentreren, zei ze dat ik te bescheiden was. Dat de mensen in de muziekindustrie me hoger zouden inschatten dan ikzelf en gebruik zouden maken van dat verschil. Haar advies deed me beseffen dat ik niet met me mocht laten sollen.’

Wanneer voel jij je in je nopjes?

‘Als ik helemaal alleen ben, maar ook muziek en lawaai mag maken. Het is heerlijk om in mijn eigen wereld te kruipen en daar dingen te maken. Vroeger was dat Lego, nu muziek. Daarna geniet ik extra van tijd met vrienden en geliefden.’

Wat is een klein dagelijks geluk?

‘Mijn oma.’

FIEN TROCH (39)

Ze kreeg er in 2016 in Venetië al een Leeuw voor, maar scoorde met Home dit jaar ook in eigen land. Op het Filmfestival van Oostende werd Trochs vierde film, over de zestienjarige Kevin die vrijkomt uit een gesloten instelling, bekroond met zes Ensors.

Fien Troch: Rok, Paco Rabanne bij Icon Brusel. Zwarte rolkraagtop, Raquel Allegra bij Icon Brussel. Armband, Charlotte Chesnais bij Icon Brussel. Kostuumvest van zwart fluweel, Dior Homme.
Fien Troch: Rok, Paco Rabanne bij Icon Brusel. Zwarte rolkraagtop, Raquel Allegra bij Icon Brussel. Armband, Charlotte Chesnais bij Icon Brussel. Kostuumvest van zwart fluweel, Dior Homme.© Athos Burez

‘Begin januari kwam Home eindelijk in de Belgische zalen, vier maanden nadat ik op het filmfestival van Venetië al de award voor Best Director had gewonnen in de Orizzonti-sectie, en op het Film Fest Gent de publieksprijs had gekregen. Na al die aandacht vond ik het wel heel lang duren vooraleer ook het Belgische publiek mijn film kon zien. Toen dat uiteindelijk gebeurde en er meer mensen kwamen kijken dan bij mijn vorige films het geval was, kon ik eindelijk echt blij en opgelucht zijn.’

Sta je op dit moment in je carrière waar je gehoopt had te staan?

‘Ik heb nooit gedacht: voor mijn veertigste moet ik dit of dat bereikt hebben. Maar ik sta ook niet stomverbaasd te kijken naar wat mij nu overkomt met Home. Het was altijd mijn doel om films te maken voor een internationaal publiek en bij elke film hoop je dat die doorbraak er komt. Er zijn in Europa drie grote filmfestivals, in Cannes, Venetië en Berlijn, en ik heb er hard voor gewerkt om daar genomineerd te worden. Het effect van zo’n prijs voel je onmiddellijk: mensen die ik vroeger moest opbellen, bellen nu naar mij. Plots mag ik meespelen op een hoger niveau.’

Wat heeft je verrast dit jaar?

‘De Rohingya-moslims die verdreven worden uit Myanmar omdat de boeddhistische meerderheid daar op hen neerkijkt. Ik heb misschien een clichébeeld van boeddhisten, maar ik dacht altijd dat het vredelievende mensen waren.’

Waar voel je je helemaal in je nopjes?

‘Op een filmset en bij mijn man en twee kinderen. Thuis heb ik een andere verantwoordelijkheid dan op een set. Alles wordt er puur door liefde gedreven, waardoor ik er ook meer kan en durf te knoeien.’

COELY (23)

Ze stelde dit jaar haar debuutalbum Different Waters voor in een uitverkochte AB en speelde op alle grote muziekfestivals, van Werchter tot Glastonbury, van Couleur Café tot Down The Rabbit Hole.

Coely: Trui met capuchon, Bernhard Willhelm.
Coely: Trui met capuchon, Bernhard Willhelm.© Athos Burez

‘In 2013 speelde ik voor het eerst in de AB, als voorprogramma van Kendrick Lamar. Dit jaar stond ik voor het eerst zelf in de grote zaal en kreeg ik dus ook de grote artiestenloge toegewezen. Dezelfde loge waar ook Kendrick en Snoop Dogg al mochten verblijven. Dat vond ik op zich al waanzin en toen moest het optreden nog beginnen. Ik stond in de coulissen, klaar om op te gaan, toen fans in de zaal begonnen te roepen. Toen ik het podium opkwam, barstte de zaal los, iedereen schreeuwde. Ik voelde me een echte artiest. Ik dacht: I made it! In de AB viel al het harde werk van de voorbije jaren op zijn plaats. Blij dat ik dat kon delen met mijn band, familie, management, label, producers, enfin: met iedereen die erbij was.’

Wat was je hoogtepunt van 2017?

‘Ik heb voor het eerst een zotte festival- zomer beleefd en elk festival was zeer indrukwekkend. Op Werchter speelde ik voor meer dan twintigduizend man. Op Glastonbury begon ik te spelen voor tien mensen, maar tijdens het optreden bleef het volk toestromen. Maar het speciaalste was Couleur Café. In 2012 mocht ik Couleur Café openen, een dag nadat ik afstudeerde in het middelbaar. Het was mijn eerste festivaloptreden ooit. Dat ik daar afgelopen zomer opnieuw mocht staan, met mijn eerste plaat, was insane. De politie moest barricaden plaatsen omdat er maar mensen bij bleven komen.’

Wat heeft je verrast dit jaar?

‘Dat hiphop in België het zo goed doet. Vlaamse én Waalse rappers: iedereen is zo goed bezig. Dvtch Norris, Roméo Elvis, Zwangere Guy, Stikstof, Darrell Cole: ik heb alleen maar liefde voor die mensen.’

Waar kom je helemaal tot rust?

‘In de natuur. Planten, bomen, een bos: ik vind het heerlijk ontspannend.’

WIM VANLESSEN (41)

Hij danste de rol van Spartacus bij Ballet Vlaanderen, waarvoor hij door vakblad Dance Europe genomineerd werd voor Outstanding Performance of a Male Dancer, maar miste de première door een blessure. Vanaf januari is hij te zien in Faust, in de Antwerpse Stadsschouwburg.

Sandra Bekkari: kostuum met print, Marc Cain. Zwarte blouse van voile, Elisabetta Franchi. Gouden ketting, Wouters & Hendrix. Wim Vanlessen: bomberjack met geborduurd zilveren patroon en zwarte broek, Les Hommes. Zwart hemd en das, Dior Homme.
Sandra Bekkari: kostuum met print, Marc Cain. Zwarte blouse van voile, Elisabetta Franchi. Gouden ketting, Wouters & Hendrix. Wim Vanlessen: bomberjack met geborduurd zilveren patroon en zwarte broek, Les Hommes. Zwart hemd en das, Dior Homme.© Athos Burez

‘Ik had nooit gedacht dat ik op mijn leeftijd nog zo’n rol zou dansen. Het was ook geen rol voor mij. Ik ben eerder een lyrische danser, de prins, terwijl Spartacus over brute kracht gaat. Drie weken voor de première, op vrijdag de dertiende, landde ik verkeerd en voelde ik een klein scheurtje in mijn spier, waardoor alles in het gedrang kwam. Vier maanden trainen in één klap weg. Uiteindelijk heb ik mijn première een week later gedanst en was het een van de meest memorabele rollen uit mijn carrière. Ik geloof dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan en dat ook uit tegenslag iets goeds kan komen. Het heeft me ook doen nadenken over ‘wat na mijn carrière’? De expertise die ik de afgelopen 24 jaar heb opgebouwd, zou ik graag gebruiken voor een andere functie binnen het Ballet.’

Ben je competitief?

‘Heel erg. Vroeger droomde ik ervan om de hoofdrol te dansen. Ik moest vechten om die rollen te bemachtigen en voortdurend bewijzen wat ik waard was. Nu vecht ik vooral tegen mezelf. Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het is om geprikkeld te blijven en je grenzen te verleggen. Ik werk nu naar enkele piekmomenten in het seizoen toe en dat is gezien mijn leeftijd ook slimmer.’

Wat is je opgevallen in 2017?

‘Het was het jaar van de amateur. De kansen gaan niet noodzakelijk naar wie de skillsheeft, maar naar de populairste. Ik ben er nog niet uit of dat een goede zaak is of niet.’

Wat is het beste advies dat je al gekregen hebt?

‘Een balletdirectrice zei me ooit: ‘Ik haat middelmatigheid.’ Daar kan ik me in vinden. Als je iets doet, ga er dan helemaal voor. We leven in het land van de compromissen. ‘Mik maar niet te hoog, want anders kun je diep vallen.’ Ik geef altijd alles wat in me zit.’

SANDRA BEKKARI (43)

Ze publiceerde haar derde Nooit meer diëten-boek en is sinds september elke weekdag te zien op VTM in Open Keuken.

Van zanger Tamino tot balletdanser Wim Van Lessen: deze zeven blikken terug op hun bijzonder jaar
© Athos Burez

‘2200 lezers op de Nooit-meer-diëtendag in Gent, mijn uitgeverij en gezin die daar samen de schouders onder hebben gezet, het was overweldigend. Daarna kwam het telefoontje van VTM. Er is veel veranderd in 2017, maar ook weer niet. Ik blijf mezelf, ook al heb ik een televisie- programma en staat er een lange rij op de Boekenbeurs. Mensen die zeggen dat ze weer zijn gaan koken dankzij mijn boeken, dat ze zich beter voelen of dat hun bloedwaarden beter zijn, dat ontroert me. Dat de boeken een effect hebben op het leven van mensen, geeft me energie.’

Je kreeg het afgelopen jaar mooie reacties op je werk, maar hoe ga je om met kritiek?

‘Als het opbouwende kritiek is, kan ik eruit leren, maar sommige reacties verbazen me. Persoonlijke aanvallen, dat is schrikken. Als ik reageer, is het op een positieve manier. Niet iedereen moet appreciëren wat ik doe, maar beleefdheid en respect zijn basiswaarden in onze maatschappij. Dan denk ik aan Michelle Obama. When they go low, we go high. Er is veel discussie over voeding. Het is jammer dat we focussen op de discussiepunten en niet op de zekerheden. We weten allemaal dat we meer groenten moeten eten en meer moeten bewegen, toch?’

Heb je jezelf ooit weleens gesaboteerd?

‘Momenten van twijfel zorgen ervoor dat ik niet maximaal presteer. Die eerste tv-opnames waren moeilijk, maar ik kan mezelf rustiger maken door me te concentreren op mijn buikademhaling.’

Ben je competitief?

‘Op een gezonde manier. Ik win graag, maar kan ook verliezen. Je moet dat laatste ook leren. Ik ben wel altijd competitief met mezelf, ik wil mijn eigen grenzen verleggen en elke keer beter doen.’

Waar voel je je het meeste thuis?

‘Bij mijn gezin. Ik ben een echte moederkloek. Mijn pluszoon is in september naar Portugal vertrokken met Erasmus, mijn plusdochter is op kot en de jongste is naar de middelbare school. Ik ben blij als we nog eens allemaal samen zijn.’

Wat is een klein dagelijks geluk, iets waar je blij van wordt?

‘Wakker worden naast mijn man.’

SANNE DE WILDE (30)

Ze haalde de wereldpers met haar fotoboek The Island of the Colorblind, over de eilandbewoners van Pingelap in de Stille Oceaan, die lijden aan totale kleurenblindheid en lichtgevoeligheid. Won ook de Nikon Press Young Promising Photographer Award.

Sanne De Wilde: Roze kimono, vintage bij Episode. Lichtroze leren enkellaarzen, Camidy.
Sanne De Wilde: Roze kimono, vintage bij Episode. Lichtroze leren enkellaarzen, Camidy.© Athos Burez

‘Ik had me voorgenomen om het dit jaar rustig aan te doen, maar dat is volledig mislukt. De lancering van The Island of the Colorblind ging gepaard met veel tentoonstellingen en reizen. Ik stond op het Voies Off festival in Arles en ophet festivalBredaPhoto. Voor het Tribeca Film Festival in New York maakte ik een interactieve installatie waar bezoekers de wereld konden aanschouwen door de ogen van een kleurenblinde. Daarnaast gaf ik een workshop fotografie voor gedetineerden en stak ik samen met Gautier Platteau en Stephan Vanfleteren een expo ineen over de eerste Chinese arbeiders die honderd jaar geleden in Poperinge aan- kwamen. En dat allemaal naast mijn werk voor de Volkskrant. Bijzonder boeiend allemaal, maar nu moet ik dringend bijslapen.’

Wat was je hoogtepunt van 2017?

‘Tijdens BredaPhoto hoorde ik een vrouw over mijn foto’s vertellen tegen een groep bezoekers. Ze gaf hun een rondleiding en praatte vol enthousiasme over mijn werk. Toen een van de deelnemers vroeg of ik ook aanwezig was op het festival, riep ik: ‘Ja hoor, ik ben hier!’ Die dame wist niet wat haar overkwam en begon mij te knuffelen. Ik vond het heel speciaal om iemand zo liefdevol te horen praten over wat ik doe.’

Sta je op dit moment in je carrière waar je gehoopt had te staan?

‘Ik heb altijd gedroomd van een rijk en vol leven en op dat vlak mag ik niet klagen. In de toekomst wil ik alleen wat meer geld kunnen verdienen met mijn werk.’

Wat heeft je verrast dit jaar?

‘De documentaire The Third Industrial Revolution van econoom en activist Jeremy Rifkin. Een must see voor wie wakker ligt van de toekomst van onze planeet. Op persoonlijk vlak: het verdriet over de breuk met mijn lief. Hij was mijn beste kalmeringsmiddel.’

ALICJA GESCINSKA (36)

Ze won de Debuutprijs 2017 voor haar roman Een soort van liefde en maakte voor Canvas het tweede seizoen van het programma Wanderlust.

Alicja Gescinska: Lurex jurk met roze print, Baum und Pferdgarten.
Alicja Gescinska: Lurex jurk met roze print, Baum und Pferdgarten. © Athos Burez

‘Ik ken geen enkele auteur die een prijs niet belangrijk vindt. Zelfs de grote namen staan te daveren op hun benen als ze de winnaar afroepen. Genomineerd zijn voor een prijs of er een winnen, is een goede manier om de weg naar je lezers te vinden. Mensen laten zich toch vaak leiden door dat soort lijstjes als ze een boek kopen. En wij schrijvers bestaan bij de gratie van onze lezers. Er zijn altijd lezers die jouw stijl en verhaal goed vinden, je moet ze alleen kunnen bereiken.’

Je kreeg het afgelopen jaar mooie reacties op je werk, maar hoe ga je om met kritiek?

‘Ik heb daar weinig last van. Ik ben sowieso mijn eigen grootste criticus. Ik ben nog niemand tegengekomen die strenger voor me is dan ikzelf. En van onderbouwde kritiek kun je ook leren.’

Wat is het beste advies dat je al gekregen hebt?

‘Neem alles wat op je weg komt met beide handen aan. Zeg niet nee omdat je denkt dat je geen tijd hebt of het niet kan. En dat doe ik nu: de lat zo hoog mogelijk leggen. Dat betekent niet dat ik het altijd haal. Meestal niet zelfs. Maar ik sta liever in het leven met de gedachte dat alles kan. Als ik alleen voor de dingen zou gaan waarvan mensen dachten dat ik ze zou kunnen, dan was ik nu kapster.’

Wat was je hoogtepunt van 2017?

‘Mijn jongste zoon, Tadeusz, is net een jaar geworden. Hij staat al recht, maar kan nog niet stappen. Vorige week zag ik hoe mijn twee oudste kindjes hem elk bij de hand namen en met hem rondwandelden. Ze waren zo fier. De mooiste momenten zijn toch die zonder veel toeters en bellen. Al moet ik zeggen dat ik, toen ik het bericht kreeg dat ik de Debuutprijs zou winnen, ook tranen in de ogen had. Op de geboortes van mijn kinderen na, kan ik me niet herinneren wanneer ik nog eens huilde van geluk.’

Foto’s: Athos Burez

Styling: Amke Rijkenbarg.

Haar en make-up: Yung en Isolde Roels bij Models Office.

Fotoassistent: Mandy Louwet.

Met dank aan Bakkerij Domestic in Antwerpen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content