Leest u uw werkmail ook in het weekend of op vakantie ? Laat u alles vallen om berichten op Facebook te beantwoorden, en molesteert u zowaar de IT-ploeg als de kantoorserver crasht ? Volgens Internet Society Belgium (Isoc) bent u niet de enige. Maar liefst vijftien procent van de Belgen zou dwangmatig surfen, chatten, mailen en bloggen, waarschuwde de belangenorganisatie voor veilig internetgebruik vorige week.

Voor een keer haalden we daar CNN niet mee. Want sinds de doorbraak van Facebook, LinkedIn en andere socialenetwerksites worden wereldwijd cyberjunkies waargenomen : verslaafd aan e-mail en virtuele vrienden, nu een meetbaar statussymbool, maar ook aan nieuws en informatie, YouTube, games en webshops, om maar te zwijgen van porno.

Voor u zoon- of dochterlief op de rooster legt : de onlinezelftest van De Druglijn is een aanrader. Hij lijkt wat op de whisky die u van de wodka moet afhelpen, maar de vragenlijst richt zich ook tot volwassenen. Die moeten hun pc-gebruik immers zelden verantwoorden. Ze surfen en mailen vaak langer dan ze zelf willen, ook tijdens de werkuren, en geven er zelfs hun vrije uren en nachtrust voor op. En al eindigt niet elke webaholic dan als ondervoede eenzaat, steeds meer mensen verkeren in wat de Amerikaanse wetenschapper Gary Small in zijn boek iBrain een staat van “voortdurende gedeeltelijke aandacht” noemt. Trek de stekker uit en de cyberjunkies blijven doorklikken.

Vooral Facebook (2,2 miljoen Belgische gebruikers) en Netlog (2,5 miljoen) staan bij nogal wat ondernemingen dan ook op de zwarte lijst. Nochtans zijn ze daar zelf vaak klant : socialenetwerksites dienen tegenwoordig ook om jong talent op te snorren, het bedrijfsimago of de collegialiteit op de werkvloer te versterken en het eigen personeel beter te leren kennen. In diverse sectoren, de creatieve beroepen voorop, is een uitgebreid sociaal netwerk trouwens even onmisbaar als een batterij diploma’s.

Terwijl onderzoekers ervoor pleiten om internetverslaving als medische aandoening te erkennen, staat de behandeling ervan nog in de kinderschoenen. Tenzij hardhandige afkickkampen in Zuid-Korea u aanspreken, kunt u alleen in het Brusselse Brugmannziekenhuis terecht en bij de Centra voor Alcohol- en andere Drugsproblemen Limburg. De uitdaging is enorm, want cyberdrugs zijn divers en altijd wel ergens te verkrijgen. Bovendien wil de patiënt niet meewerken : die voelt zich meer verbonden dan ooit tevoren, gebruikt het internet juist om sociaal isolement te voorkomen en ontkent, net als de alcoholicus, jarenlang zijn probleem.

Ook de sensibiliseringscampagne waar Isoc om vraagt, wordt een interessante oefening. Dan heeft de overheid handenvol geld uitgegeven om scholen, openbare instellingen en Jan met de pet aan te sluiten op het internet, gaat ze ons vertellen dat u moet uitkijken met dat spul ! Misschien legt ze, zoals in China, cybercafés en internetpc’s in bibliotheken en universiteiten aan banden. Of dringt het toch allemaal niet zo ? Volgens de recentste VUB-cijfers zit de Belg dagelijks zo’n 2,5 uur voor de televisie, ruim de helft van zijn beschikbare vrije tijd. Als dat geen geruststellende gedachte is.

Info : www.hoeveelisteveel.be, www.cadlimburg.be.

Wim Denolf