“Hoe kan ik dat een verliefde cabriorijdster weigeren ?” mailt Pierre Darge mij als antwoord op mijn vraag om zijn rubriek Rijden een week over te nemen. Aanleiding is de twintigste verjaardag van de Mazda MX-5. Ken ik iets van auto’s ? Nee. Heb ik iets met auto’s ? Nee. “Een zwarte”, is mijn standaardantwoord op de vraag welke auto ik verkies. Bovendien ben ik sinds een desastreuze rit met een cabrio, jaren geleden, nog geen nanoseconde jaloers geweest op chauffeurs die met open dak rondtoeren. In mijn herinneringen was vooral het oorverdovende lawaai blijven hangen en ook de complete stoflaag op lijf en leden, een ontploft kapsel en bibberwangen.

Maar een mens kan van mening veranderen. Sinds kort is atlete Olivia Borlée ambassadrice van de Mazda MX-5. De twintigste verjaardag van de MX-5 en de voorstelling van de gefacelifte Softtop Roadster en de Roadster Coupé waren genoeg redenen om enkele journalisten een testrit te laten maken. Die ging via de Leeuw van Waterloo naar Falaën, een idyllisch plaatsje in de buurt van Dinant. Geen twee uur rijden, maar meer was niet nodig om mij te bekeren.

Sinds 1989 werden al 855.000 MX-5’s geproduceerd. Daarvan rijden er 254.000 in Europa. Dat een Japanse constructeur het oerbritse wagentype roadster – een open sportwagentje met twee zitplaatsen – nieuw leven zou inblazen, had niemand verwacht. Het compacte wagentje met achterwielaandrijving bezorgt de inzittenden wat van een roadster verwacht wordt : puur rijplezier.

Sinds 2005 is de MX-5 aan de derde generatie toe, nog steeds lichtgewicht maar met meer ruimte binnenin en een stoerder uiterlijk. In 2006 kwam de Roadster Coupé uit, een meer praktische maar niet minder sportieve versie met hardtop. Zo’n hard dak is eigenlijk voor softies, begrijp ik van doorgewinterde cabriorijders. Zelf vind ik het grandioos dat ik in mijn testwagen, een MX-5 Athletic, het elektrisch bediende dak kan openen in twaalf seconden.

Ik slinger langs Ardense kronkelwegen. Mijn haar blijft dit keer in de plooi en ik zit goed beschermd tegen wind en stof. Bij aankomst roep ik, alsof ik al jaren autojournalist ben : “Wat een wegligging !” Het blijkt gelukkig een pertinente opmerking. De MX-5 staat om die goede wegligging bekend. Ook het acceleratievermogen is indrukwekkend. Bovendien is het een mooie wagen, met – sorry voor het woord – een schattig stuur. Ik besef dat zwart niet langer een criterium is.

Olivia Borlée

Door Trui Moerkerke