Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château Simple, wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt.

Deze week elzaswijn.

Elzas is in Frankrijk wat speciaal. De gebruikte druivensoort staat open en bloot op het wijnetiket, men spreekt er een soort Duits en de contacten met de overkant van de Rijn zijn uitbundig (idem voor Luxemburg). Het Vogezengebergte schermt de Rijnvallei af voor regen en wind uit het binnenland en is zo verantwoordelijk voor een zacht microklimaat. De bodem is uiterst gevarieerd, met vele breuklijnen en een grote diversiteit van percelen : graniet, tufsteen, mergel, kiezel, zand… En het is geweten dat riesling in het glas het best uitdrukking kan geven aan deze verschillende types van mineraliteit. Er zijn 51 percelen afgebakend als grand cru en deze zouden de top moeten uitmaken.

Er zijn met elzaswijnen twee problemen. Ten eerste is de prijs nogal stevig, zeker als we vergelijken met gelijkaardige kwaliteit uit Duitsland. Ten tweede heerst een grote onduidelijkheid over het al dan niet zoete karakter.

De markt vraagt in stijgende mate naar droge, maar toch niet te strenge wijnen, die goed passen bij een verfijnde (daarom niet per se oosterse keuken), en dus met een maximum van ongeveer 5 gram restsuiker per liter.

De koning van de droge complexe rieslings is zeker Pierre Trimbach met zijn Clos Saint-Hune en zijn Cuvée Fréderic Emile. Ze zijn wereldwijd bekend en hebben jaren fles nodig om zich ten volle te ontwikkelen. Zind-Humbrecht schittert dan weer in het zoete palet : zijn Vendanges Tardives en zijn Sélection de Grains Nobles behoren tot de beste van de streek. Ertussenin kan men zowat van alles vinden, zonder evenwel dat dit op het etiket wordt duidelijk gemaakt.

Daarom verwijst men elzaswijnen – zeker pinot gris en gewürztraminer – nogal gemakkelijk naar de Aziatische keuken, waarbij het zoete beter tot zijn recht zou komen. Ook dat is niet meer waar. De Aziatische keuken – Chinees, Japans of Thais – is, althans in zijn Europese versie, veel verfijnder geworden dan pakweg tien of twintig jaar geleden. De zware, gebonden, zoete en met glutamaat opgewerkte sausen zijn haast overal verdwenen. Droog is aan de winnende hand.

Riesling 2005,

Lucien Albrecht

Goede geel-groene kleur en een frisse wat ontwikkelde rieslingneus. Zuur accent in de mond en nauwelijks smaak.

(GB/Carrefour : 8,16 euro).

Pinot Blanc 2007,

Wolfberger

Heel bleke kleur en een frisse neus met een kleine weeë toets van pinot blanc. Een simpele en gemakkelijke doordrinker, geschikt als tuinaperitief.

(Colruyt : 6,50 euro).

Riesling 2007,

Cave d’Ingersheim

Bleke kleur en een zwakke maar frisse neus, niet herkenbaar als riesling. In de smaak spreekt alleen wat zuur.

(Delhaize : 6,29 euro).

Riesling 2007,

Cave de Bennwihr

Goede geel-groen kleur en frisse maar anonieme neus, nauwelijks herkenbaar als riesling. Volkomen anonieme smaak, kort en dun.

(Colruyt : 3,99 euro).

Pinot Gris 2006, Ziegler

In de kleur is een kleine aanzet van evolutie. De neus is mooi gevuld en kondigt een zoete wijn aan. In de mond komt een zoete, goed versmolten smaak. Moet passen bij frisse desserts.

(Delhaize : 9,99 euro).

Pinot Blanc 2007,

Jean Biecher

Goede geel-groene kleur en een onnatuurlijke, sterk aromatische, exotische neus.

De smaak is veel te dun. (GB/Carrefour : 3,35 euro).

Door Herwig Van Hove

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content