Niets is voor altijd, en al zeker niet in de mode. Die wordt, zo gaat de theorie, voortdurend heruitgevonden. Ooit was dat twee keer per jaar : winter en zomer. Maar tegenwoordig staat de mode nooit meer stil. Onthaasting is namelijk niet chic en verandering genereert goesting, en dus omzet.

Maar ooit wordt trop te veel, en dan barst de modebubbel. Wanneer? Misschien sneller dan we denken. Want de jeugd van tegenwoordig is, zo schijnt het, minder geĆÆnteresseerd in bezittingen dan in ervaringen. Liever een reis dan een handtas dus.

In afwachting van de apocalyps blijven wij, modejournalisten, gewoon verslag uitbrengen van fashion weeks overal ter wereld. Soms trotseren we New York aan min dertig graden Celcius. Soms zoeken we ons een ongeluk naar een obscuur palazzo in, pakweg, de Chinatown van Milaan. Of naar een industrieel pand in de schaduw van de Parijse PĆ©riphĆ©rique – voor het debuut van bijvoorbeeld een beloftevolle ontwerper uit Nagorno-Karabach in de zuidelijke Kaukasus, of voor Dries Van Noten.

Die laatste organiseerde midden januari zijn show in een tunnel onder een niet langer gebruikt spoorweg- viaduct in de buurt van de Porte de Versailles, om niet te zeggen: in het midden van nergens. We overleven op gratis champagne en chips, of af en toe een wafel uit de automaat in de metro.

Soms zitten we op de eerste rij. En soms zijn we ongewenst. De pers- verantwoordelijken van Balenciaga, Valentino en Comme des GarƧons hebben, naar het schijnt, nog nooit van Belgiƫ gehoord. Dat is dan maar zo.

Chaos en onzekerheid : in de luxe- sector hebben de voorbije twaalf maanden een dertigtal grote en middelgrote merken afscheid genomen van hun ontwerper. Marni en Costume National verloren hun stichter. Brioni, Roberto Cavalli, Carven, DKNY en Dunhill hebben 2017 ingezet zonder artistiek directeur. Nogal wat bedrijven hebben recent crisismaatregelen ingevoerd: nevenlijnen werden geschrapt, mannen- en damesshows gecombineerd.

De gevolgen van al dat gemanoeuvreer werden voor het eerst duidelijk tijdens de mannenmodeweken in januari, waar het eerste, ietwat troosteloze hoofdstuk van winter 2017-18 werd geschreven (verslag vanaf p. 36). In Londen en Milaan ontbraken een aantal blockbusters : Burberry, Gucci, Bottega Veneta, Jil Sander en Calvin Klein tonen hun mannencollecties voortaan tegelijk met hun vrouwencollecties, in februari en maart. Onder andere DSquared, Kenzo en Paul Smith doen hetzelfde, maar dan tijdens de mannenweken.

En dan is er nog Tommy Hilfiger die zijn mannencollecties voor komende winter in Firenze presenteerde, en zijn damescollecties van dit voorjaar in Venice, CaliforniĆ«. Of Vetements, waarvan we de show bijwoonden in het Centre Pompidou. Een parade van ‘archetypes’: mannen, vrouwen en een bruid in waanzinnig overpriced, faux-tweedehandse lompen met een Oostblok-pedigree ; de mannen- vijfdaagse was naadloos overgevloeid in de coutureweek. Ik vond de show van Vetements hilarisch. Een uur later zag ik in de metro een dakloze vrouw in verregaande staat van wanhoop, gekleed in een oversized donsjas en een joggingbroek van blinkend rood nylon. Ze was de verpersoonlijking van Vetements. Toen vond ik de mode niet langer grappig.

JESSE BROUNS

In de metro zag ik een wanhopige, dakloze vrouw in een oversized donsjas en een rode, nylon joggingbroek. De verpersoonlijking van Vetements

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content