Het werd vorige week uitvoerig bewezen : mode is een gewichtige zaak. Tijdens de openingszitting van het Vlaams Parlement werd niet alleen gedebatteerd over de begroting, maar ook over een modeshoot die minister Crevits had in het blad Nina. Een beetje vreemd, want zo’n fotoreportage was beslist geen première. Ik zou de politici (M/V) niet te eten willen geven die al in een modeshoot defileerden, in Nina en andere bladen. Dat het niet over de kleren ging en niet over minister Crevits werd trouwens de volgende dag al duidelijk. Toen Filip Dewinter in het parlement verontwaardigd stond te wezen over zoveel frivoliteit, stond zijn partijgenote Marie-Rose Morel glamoureus te wezen in de fotostudio. Ook al een shoot voor Nina en Dewinter wist dat, kopte Het Laatste Nieuws. Een robbertje Dewinter-Morel via een omweg dus. Pech en bad timing voor een nuchtere vrouw als Hilde Crevits (en als u het mij vraagt, waren de visagist en de stylist van de foto’s niet echt compatibel met het no-nonsense karakter van de minister).

Maar laten we het over de kleren hebben. Nee, liever niet die van de beproefde modeshoot, over smaken en kleuren valt immers heel veel te discussiëren. Ik bedoel het algemeen : de outfits van politici en andere gezagsdragers. De codes zijn een heus mijnenveld geworden waarin het lastig slalommen is. Vooral voor vrouwen. Denk aan de diplomatieke manier waarop Michelle Obama haar garderobe moet samenstellen. Ze krijgt lof als ze ontwerpen draagt van jonge Amerikaanse designers met een multiculturele achtergrond en als ze H&M mengt met duurdere stukken. Maar o wee als ze tijdens een vakantie-uitstapje een korte bermuda draagt. Ook haar voorliefde voor mouwloze jurken is bijna tot een staatszaak uitgegroeid. Kan een presidentsvrouw wel mouwloos op een staatsieportret ?

Samengevat komt het voor veel vrouwen op het publieke forum hier op neer : het is nooit goed. Ze besteden er te veel aandacht aan, te weinig, de kleren zijn te duur, niet duur genoeg, ze zijn te frivool of anders te saai. Slimme politici of vrouwen van politici (in het geval van Carla Bruni of Michelle Obama) counteren de kritiek door in hun keuze de nationale mode-economie te ondersteunen. Wel, dat kan voor onze politici absoluut geen probleem zijn, ze hebben keuze zat.

Stel : Hilde Crevits had exclusief Belgische (of Vlaamse) merken of designers gedragen. Dan kon Kris Peeters, in plaats van als een schooljongen te beloven dat het niet meer zou gebeuren, een prachtig discours afsteken over het onwaarschijnlijke modetalent van hier te lande en over het belang van steun aan een creatieve sector die het in deze crisistijden niet makkelijk heeft. Dat een minister enkele uren tijd ‘verloren’ heeft in een fotostudio, dient dan een nobel doel. Trouwens, hebt u ooit al iemand horen klagen dat mannelijke politici hun drukke bezigheden staken om een voetbal- of tenniswedstrijd bij te wonen ?

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke