Grafisch vormgever en auteur

Ik ben blij met de waarden die ik van thuis meekreeg, maar in het dagelijkse leven heersen vaak andere codes. Als kind heb ik al begrepen dat alles staat of valt met respect. In het leven gaat het er vaak wat brutaler aan toe en voel ik me dikwijls machteloos.

Als kind al was ik gefascineerd door fotografie. Die belangstelling is er altijd gebleven. Mijn vader fotografeerde heel veel en in mijn aangenaamste herinneringen zit ik mee in de donkere kamer naast de baden waarin de beelden in het rode licht stilletjes uit het niets opdoken. Pure magie.

Ik beleef fotografie als schrijven met licht, in de etymologische betekenis van het woord dus. Daarom heb ik altijd filters en trucjes gemeden. Ik heb nooit met een flits gewerkt en ik pruts zo weinig mogelijk aan het oorspronkelijke beeld omdat ik geloof dat een foto op het moment zelf wordt gemaakt, niet achteraf in het lab of op de computer.

Ik ben gaan tekenen omdat ik het allemaal niet met woorden uitgelegd kreeg. Ik ging tot mijn zevenentwintigste gebukt onder een hardnekkige verlegenheid die ervoor zorgde dat ik een heel intens innerlijk leven had.

Italië voelde vanaf de eerste keer aan als thuiskomen. Ik ben er uit mijn schulp gekropen, ontdekte wat iemand kan zijn, niet alleen op kunstzinnig, maar ook op menselijk vlak. Vond er het raffinement, gekoppeld aan een schijnbare eenvoud, zonder de vakjesmentaliteit uit het noorden. In Italië loopt alles dooreen, spreken ze aan tafel over politiek, rijden in hun modieuze kostuums op de fiets.

Ik voel veel liefde voor Italië, maar die is niet blind. Want pas als je ook van de mindere kanten kunt houden, is er sprake van liefde.

Onze cultuur is er een van hebben, niet van zijn. Zelf hoef ik geen eigendom in Toscane, want het is niet omdat je er een huis hebt, dat je het ook bezit. Net zo min als trouwen een garantie is tegen ontrouw. Met het uitgespaarde bedrag kan ik een leven lang op reis gaan en een vrij mens blijven. Misschien hou ik nog het meest van wat ik alleen in dromen bezit.

Ik zocht een boek over Rome dat mij zou troosten als ik niet in Rome was. Een boek waar je in kunt kruipen, dat niet zozeer over de stad gaat, maar over wat die stad met haar bezoekers doet. Omdat het niet bestond, heb ik het zelf gemaakt.

Op moeilijke momenten heb ik drie ankers : creatief bezig zijn, muziek en werken in de tuin. Dat laatste houdt me weg bij dokters en psychiaters, omdat niets zo ontspant als in de eigen tuin werken. Te vaak laten mensen hun tuin aanleggen door een tuinarchitect en die moet onderhoudsvriendelijk zijn, want ze hebben tijd noch zin om erin te werken.

Mijn boek De binnentuin is een pleidooi voor stilte. En stilte ervaar ik als het ontbreken van storende geluiden en gedachten. Een zeldzaam verschijnsel in een wereld waarin de mens luidkeels leeft, terwijl ideeën altijd in stilte en rust tot mij komen. Heel veel mensen beseffen niet hoe genezend rust is en zelf ben ik er heel erg van overtuigd dat driekwart van de ziekten van deze tijd hun oorsprong vinden in de afwezigheid van stilte, of in het onvermogen de stilte te kunnen opzoeken.

Carine Cuypers (42) publiceerde bij Roularta Books ‘Magie van Rome en het sublieme gemis’ en ‘Pantheon, navel van de aarde’.

Deze maand verschijnt ‘De binnentuin – over stilte, rust en lust’.

Bij elk boek verzorgde ze zowel de tekst, de foto’s als de grafische vormgeving. www.carinecuypers.be

Door Pierre Darge / Foto Saskia Vanderstichele