CARINE (49) NAM ZES JAAR GELEDEN AFSCHEID VAN HAAR ECHTGENOOT GUNTHER (42)

Carine : "Toen we bij het huis aankwamen, zei ik tegen mijn kinderen : 'Als het gelukt is, is dat goed voor papa'." © Debby Termonia

Gunther worstelde al jarenlang met een depressie. Hij was op zoek naar het ultieme geluk, maar dat bestaat niet. We hadden een goede job, een mooi huis, twee kinderen die het goed deden, maar hij zag alleen maar wat anderen mĆ©Ć©r hadden. Ik kon hem niet doen inzien hoeveel geluk wij hadden.”

“Toen zangeres Yasmine haar leven be-eindigde, maakte dat bij Gunther iets wakker. Hij praatte er tegen iedereen over. Vonden ze het een laffe daad, of toch vooral sterk ? Alarmbellen gingen af in mijn hoofd. De maanden die daarop volgden, vertelde hij mij en de kinderen dat hij dood wilde en zelfs hoe hij het zou doen. Zij waren toen dertien en zestien en wisten dat hij depressief was. Dat Gunther ziek in zijn hoofd was, vond ik het ergste. Langzaam zag ik de man op wie ik verliefd was als zand door mijn vingers glijden.”

“Op een zaterdagmiddag sms’te hij : ‘Het doet allemaal te veel pijn’, met daarbij enkele praktische zaken over de huissleutels en verzekeringspapieren. Toen we bij het huis aankwamen, zei ik tegen mijn kinderen : ‘Als het gelukt is, is dat goed voor papa.’ Toch blijft het besef dat de man van je leven op dat moment zo alleen stond verscheurend.”

“Na zijn dood moest ik overleven. Het water stond me aan de lippen, het voelde alsof ik zou verdrinken van verdriet. Ik voelde het hartzeer tot in het diepste van mijn lijf en raakte soms voor de middag mijn bed niet uit. Op het einde waren we niet meer gelukkig, maar dat overschaduwt onze mooie jaren samen niet.”

“Gunther blijft de vader van mijn kinderen. Toen zij afstudeerden, had ik een brok in de keel. Want dat is zo’n trots moment en hun papa moest daar eigenlijk bij zijn. Ik mis alles, ook hoe hij op de slaapkamer gitaar speelde en zijn muziek door het huis galmde. Vroeger kon ik mij daaraan ergeren en nu wil ik niets liever.”

“Schuldgevoelens heb ik niet, omdat ik alles deed wat in mijn macht lag. Ik voerde nachtenlange gesprekken om hem erbovenop te helpen, klopte aan bij mijn schoonouders met wie ik een slechte band heb, stuurde hem naar de psycholoog ; maar hij kon het mooie niet meer zien. Ik functioneerde niet meer en viel dertig kilo af. Maar je kunt iemand niet elk uur van de dag in de gaten houden.”

“De laatste keer dat ik hem zag, was gezellig. Voor het eerst in lange tijd gaven we elkaar nog eens een kus. Dit jaar zouden we 26 jaar getrouwd zijn. Maar de tijd vijlt de scherpe kantjes van het verdriet af. Nu heb ik rust gevonden. Tuurlijk gaat rouwen met vallen en opstaan, soms tuimel ik nog terug in mijn verdriet. Maar je hebt maar Ć©Ć©n leven en het is zonde om in die donkere wolk te blijven hangen. Je hebt de keuze : ofwel ga je zitten kniezen, ofwel ga je ervoor. Dat laatste is het moeilijkste, maar intussen help ik als rouwconsulente andere nabestaanden. Ik ben zelfs voorzichtig weer gelukkig.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content