Een ‘erotic cabinet’ noemt de Gentse Carmen De Vos haar ambitieuze bookazine TicKL. Een beetje stout, ronduit sensueel, resoluut kunstig, het resultaat van het droomhuwelijk van polaroid en erotiek.

Vrouw in bad. Aardbeien in bad. Stiletto’s. Korsetten. Een aarzelende hand in een delicaat roze slipje. Vrouw met bril, één blote borst en augurk. Een grote augurk. “Think I miss you”, luidt het onderschrift. Engels, want TicKL is bedoeld voor de internationale markt. Welkom in de speeltuin van c hiefandwanton warrior Carmen De Vos, eeuwig op zoek naar prikkels in de schoonheid van het imperfecte.

ADHD-patiënten krijgen Rilatine, voor mezelf heb ik TicKL bedacht, schrijft u ergens. Hoe is het magazine ontstaan ?

Carmen De Vos : Uit twee grote passies : erotiek en fotografie. Het eerste zat altijd al in mij. Een gevoel voor sensualiteit in alles wat ik doe, in al mijn relaties. Voor mij moet seksualiteit niet weggestoken worden. Mensen boeien mij, ook in erotische situaties. De fotografie heeft dat alleen maar gestimuleerd. Ik stond al heel jong op eigen benen en ben heel vroeg beginnen werken. Maar daarnaast ben ik altijd blijven zoeken. Véél cursussen gevolgd ook. Door de computer en het internet is een heel nieuwe wereld voor mij opengegaan. Vooral de laatste vijf jaar ben ik intensief met fotografie bezig geweest. Allerlei experimenteerfases heb ik doorgemaakt, met Lomo- en wegwerpcamera’s en uiteindelijk polaroid. Toen ik mij aansloot bij een internetcommunity kreeg ik ineens een forum voor mijn foto’s en heel veel feedback. Op die manier vond ik over de hele wereld geestesverwanten. Florian Kaps en Lexi Höller, galeriehouders in Wenen en stichters van polanoid.net, een internetcommunity die tot doel heeft de polaroidfotografie te promoten, wilden allang een mooi magazine als uithangbord, blijkbaar was ik de vrouw die ze nodig hadden om het te maken.

We blow minds, belooft u de lezers. Wat maakt TicKL anders dan andere magazines ?

Tot nu toe was er geen enkel erotisch blad dat mij echt kon boeien. Enerzijds heb je de harde pornobladen, en anderzijds heb je maga-zines als Ché en Playboy, die te veel vanuit een mannelijk perspectief gemaakt zijn. Van die bijgewerkte foto’s van perfecte vrouwen waar de fotograaf gezegd heeft : ‘Ga nu eens op handen en knieën in de branding zitten en kijk alsof je me wilt opeten.’ Vrouwen zoals mannen ze graag zien, maar niet zoals ze zichzelf erotisch vinden. Wat ik wilde, waren verhalen en foto’s die vanuit de eigen ervaring over erotiek vertellen. Mensen die hun partner of zichzelf fotograferen. Voor mij is het prikkelend als de seksualiteit op de foto echt is, als er een band is tussen die mensen. Daarom ook is er achteraan een lijst van de medewerkers waarin ze uitleggen wat hun band is met erotiek en polaroid. Ik vind het belangrijk dat je ziet wie wat gemaakt heeft en vanuit welke achtergrond. TicKL is ook niet aan de actualiteit gebonden of gevuld met lifestylereportages. Van cover tot cover eerlijke, onversneden erotiek bedoeld voor het enige, echte seksuele orgaan, het brein. Intimiteit is ook belangrijk, alsof je binnenkomt in een erotisch kabinet en je laat meeslepen door de sfeer. Vandaar ook de aandacht voor de vormgeving, het papier, de typografie. Ik zou niets kunnen maken dat ik zelf lelijk vind. Ik zie TicKL als een mooi boek dat de mensen naast hun bed of bad leggen en dat ze telkens weer inkijken.

Wat is er zo fascinerend aan polaroids ?

Ik wil graag verrast worden en met polaroid weet je nooit wat je krijgt. De verwachting, de opwinding als het beeld langzaam tot ontwikkeling komt : bleek en breekbaar soms, op andere momenten fel en ontembaar. Schoonheid zoeken en vinden in imperfectie. In mensenlijven vrij van siliconen en andere kunstmatige ingrepen, op foto’s met een ziel door het waas, de korrel, de wispelturige kleuren. Polaroid en erotiek, die link was er altijd al. Het was de eerste camera die mensen toeliet om in bad- en slaapkamer aan de slag te gaan zonder dat het resultaat de dorpsfotograaf onder ogen moest komen.

Er werken opvallend veel vrouwen mee.

Niet dat ik ze speciaal zoek, maar vrouwen begrijpen gemakkelijker welke verhalen en beelden ik wil. Mijn editor-in-mischief en partner in crime Zora Strangefields zit helemaal op dezelfde golflengte. Bij mannen moet ik soms toch zeggen : ‘Ja maar, het zijn geen opgepoetste glamourfoto’s die ik op het oog heb.’ De meeste medewerkers ken ik via het internetforum waar ze hun polaroids plaatsen. En ook al zijn die niet noodzakelijk erotisch getint, net zoals in de echte wereld merk ik meteen of het klikt. Ik moet daar iets bij voelen : tiens, dat is anders, origineel, daar spreekt een zekere speelsheid uit, een tikkeltje humor. Als ik die mensen dan vraag om iets te maken, ligt het resultaat meestal in de lijn van de verwachting.

Moet u bijdragen weigeren wegens te kinky ?

Het is niet de bedoeling een boekje te maken dat je snel wegmoffelt als er iemand in de buurt komt. Mijn dochter van vijftien moet het ook kunnen inkijken. Zij heeft er dan ook absoluut geen moeite mee, alleen heeft ze niet graag dat er thuis naaktfoto’s rondslingeren, vooral geen foto’s van mij. Maar als er mij iemand beelden stuurt die naar het pornografische neigen, dan vraag ik of hij of zij die een beetje herwerkt zodat ze in Trash Mahal kunnen, een apart katern bij TicKL waarin wat persoonlijker bijdragen passen die wat kinkier en trashier kunnen zijn.

Trekt u soms toch foute mensen aan ?

Als je een boek maakt, heb je natuurlijk een goed alibi om bij mensen aan te kloppen. Vraag om mee te werken en bijna iedereen zegt ja. Je krijgt ook een heel andere band met die mensen. Je betreedt een stukje van hun privéwereld dat ze uit zichzelf misschien niet prijsgegeven zouden hebben. Op die manier ontstaat er een kring van mensen met wie je een vertrouwelijkheid deelt die ik vijf jaar geleden niet voor mogelijk hield. Foute mensen zijn zij die wel alles willen zien, maar niets blootgeven. Voyeurs, met andere woorden. Daar ben ik nogal gevoelig voor, die haal ik er snel uit. Viezeriken, perverten of mensen die mij bang maken ? Die ben ik gelukkig nog niet tegengekomen.

Hebt u er zelf geen last mee, uzelf blootgeven ?

Door met anderen te praten ondervond ik : tiens, er zijn mensen die het daar moeilijk mee hebben. Zelf had ik daar nooit bij stilgestaan. Dat is iets exhibitionistisch in mij, zeker. Als ik foto’s van mezelf maak, ben ik niet bang dat anderen ze zien. Integendeel zelfs, het geeft een kick. En of je nu een cd maakt, of een erotische foto van jezelf, je hoopt dat anderen het mooi zullen vinden en dat je niet op je bek gaat. Als je op foto’s van jezelf kritiek krijgt, komt het nog harder aan. Je moet stevig in je schoenen staan om daar tegen te kunnen. Intussen weet ik natuurlijk ook wel vanuit welke hoek ik er op mijn voordeligst uitzie, ik weet wie ik ben.

Veel met erotiek bezig zijn, geeft dat niet een soort gewenning, of zelfs afstomping ? ‘Vanavond liever niet, schat.’

De eerste keer dat je van iemand blote foto’s krijgt, dat doet je wel iets. Het feit dat die mens je in vertrouwen neemt, hoe de foto is en hoe hij of zij er zonder kleren uitziet, dat zijn drie aspecten. Maar het went. Wàt je prikkelt, verlegt zich ook. Een foto van een mooie blote vent, daar val ik niet meer van omver. Waarom er een erectie is, dat is voor mij veel intrigerender dan dat ze er is. Het hele verhaal dat je daarrond creëert. Mijn partner heeft zelf een goed ontwikkelde nieuwsgierigheid op het gebied van erotiek, die gaat daar even vlot mee om als ikzelf. Bovendien werk ik voornamelijk thuis, hij ziet dus waar ik mee bezig ben. Ik denk dat hij het wel prettig vindt als ik zeg : ‘Kom eens hier, ik zou zus en zo’n foto willen maken.’ Dat brengt weer wat leven in huis.

Wat zijn uw ambities met TicKL ?

Het magazine verschijnt twee keer per jaar, het volgende nummer is voor juni. Volgende maand ga ik naar München om met bevriende polaroidfotografen – we noemen onszelf Pfis (Polanoid Front for Instant Satisfaction) – een fotosessie van een worstelwedstrijd te maken en een reclamefilmpje op Super8. Voor mij is zo’n ontmoeting altijd heel leerrijk, maar ook confronterend. In mijn kennissenkring was ik misschien altijd wel de meest bizarre en creatieve, maar via het internet kwam ik in aanraking met mensen die oneindig veel getalenteerder zijn dan ik. Maar goed, wij amuseren ons met het maken van TicKL en ik hoop dat dat plezier ook duidelijk is voor de lezers, dat ze voelen dat dit niet het zoveelste concept van een paar marketingjongens is, maar het product van het enthousiasme van een bende amateurs, in de meest positieve zin van het woord. Voor de twee eerste nummers werkte ik al samen met mensen als Muriel Scherre van La fille d’O, met Stefanie Schneider en Lieve Blancquaert en Rafaela, virtuele kasteeldame van sensOtheque.com. Wat ik ook probeer, is voor elk nummer één van mijn goden en supertalenten in een andere discipline dan de fotografie een originele gouden SX-70-camera in handen te steken en uit te nodigen om zich op een originele manier bloot te geven in TicKL. De jongens van Mortierbrigade (beste reclamemakers) beten de spits af. Zo heb ik nog wel wat namen op mijn verlanglijstje.

Tom Barman, bel me…

TicKL, 12 euro. Info en verkoopadressen :

www.tickl-magazine.com. Zie ook : www.polanoid.net.

Door Linda Asselbergs I Portret Lieve Blancquaert