“Dankzij mijn opvoeding kan ik tegen een stootje”, zegt Irene Vervliet, bekend uit het programma ‘Benidorm Bastards’. Vervliet beleeft haar tweede jeugd, en daarin is voor clichés over senioren geen plaats.

Als jong meisje droomde ik van de opera”, zegt Irene Vervliet (82), de oudste van de zeven Benidorm Bastards. “Maar van mijn ouders mocht ik niet leren zingen. Dat artistieke wereldje deugde niet volgens mijn vader. Toch behaalde ik, door volharding, mijn diploma aan het Conservatorium van Antwerpen.” Vervliet werkte nog twintig jaar in de koffiebranderij van de familie, tot haar vader met pensioen ging. Omdat het in die tijd ongebruikelijk was dat een vrouw het bedrijf overnam, liet ze de koffiebranderij achter en waagde ze haar kans bij de Vlaamse Opera van Antwerpen.

Wat trok u zo aan in opera ?

De combinatie van het orkest en de zangers vind ik fascinerend. Het is enorm theatraal. Of je nu solist bent of in een koor zingt, je moet je altijd voor honderd procent inzetten. Ik ging trouwens als kind al met mijn ouders naar de opera. Nadien stond ik uren te zingen voor de spiegel. Het was dus een droom die in vervulling ging toen ik werd aangenomen bij het koor. Als ik op de scène stond, viel alles van me af. Ik had het privé niet altijd gemakkelijk, maar de opera hielp me vooruit te kijken op moeilijke momenten.

Is dat hoofdstuk nu volledig verleden tijd ?

In 1988 ben ik met pensioen gegaan. Sindsdien houd ik me vooral bezig met het organiseren van muziekavonden. Mijn woonkamer wordt dan een klein concertzaaltje, waar iedereen met talent de kans krijgt om voor een publiek te staan. Ik ben er nog altijd zeer trots op, en ik geniet er ook enorm van. Zelf optreden, dat doe ik zelden en enkel voor parti-plaisir. Ik kies dan voor café chantant en Franse chansons, maar mijn stem is niet meer wat ze geweest is.

Hoe kwam u bij Benidorm Bastards terecht ?

Op een dag kreeg ik telefoon : of ik interesse had om deel te nemen aan een programma met verborgen camera’s. Ik vond het op mijn leeftijd een unieke kans, dus heb ik niet lang getwijfeld. Bij het kennismakingsgesprek hoorde ook een auditie. Zonder voorbereiding moest ik op straat een jongeman versieren. Maar acteren is geen probleem – dat moest ik in het koor ook. Vreemden aanspreken daarentegen was niet zo vanzelfsprekend, dat heb ik moeten leren.

U en de andere bastards doorbreken alvast het stereotiepe beeld van mensen op leeftijd.

Weet je, mijn leven is begonnen op mijn oude dag, want ik ben er pas ingevlogen na mijn pensioen. Bij de pakken blijven zitten, ligt namelijk niet in mijn aard. Ik kan niet stilzitten of een hele dag televisie kijken. Dan word ik ziek. Een marathon lopen is iets te hoog gegrepen, maar ik wil een bezige bij zijn tot de allerlaatste minuut. Mijn pensioen betekende dus geen eindpunt voor mij, integendeel. Eigenlijk kan ik zelf amper geloven dat ik al in de tachtig ben. Soms speelt mijn rug me parten, maar mentaal zit alles nog goed. Ik ben nu veel gelukkiger dan toen ik jong was.

U was ooit de vrouw van de Antwerpse nachtburgemeester Vitalski ?

Het ging om een schijnhuwelijk dat ongeveer tien jaar standgehouden heeft. Vitalski wilde daarmee aantonen dat vrouwen op latere leeftijd ook nog meetellen in de maatschappij. Zelf wist ik van niets, ik heb de aankondiging van onze trouwpartij in de bladen gevonden. Later belde Vitalski me op om te zeggen dat we gingen trouwen en niet veel later stond er een limousine voor mijn deur. Bleek de Arenbergschouwburg volgelopen te zijn ! Vanaf dat moment heb ik het spelletje meegespeeld. We gingen samen vaak naar feestjes, en veel mensen geloofden ook echt dat we man en vrouw waren, zelfs mijn buren. Maar dat ligt ondertussen al weer lang achter mij.

Info : www.2be.be/benidorm-bastards-2010

Door Laura Van Roey – Foto Saskia Vanderstichele