Ze zijn zeldzaam, de koppels die na 65 jaar hun briljanten jubileum vieren. Ze trouwden in de geest van de tijd met hun eerste liefde, en bouwden met veel wilskracht samen een leven op. Wij luisterden naar hun oude wijsheden.
66 JAAR GETROUWD Henri Holbrechts (91) & Mariette Vanfrachem (88)
Henri en Mariette waren buren en groeiden samen op. “We kenden elkaar, moesten niet ver lopen om elkaar te zien en we dansten ook graag samen”, zegt Henri. “Het klikte en we trouwden”, gaat Henriette verder. “We leerden dat we het leven moesten nemen zoals het was, maar ook dat we zelf in handen moesten nemen wat we wilden veranderen. Als je alle twee wat water bij de wijn doet, ben je samen gelukkig. Je moet elkaar proberen te verstaan, en met wat moeite versta je elkaar op den duur ook echt.” “In de eerste plaats zorgden wij voor een goed contact met elkaar. Daarnaast konden we kleine dingen voor onszelf doen”, vult Henri aan.
“Soms gaat het natuurlijk eens niet”, zegt Mariette. “Dan zeg ik dat Louis me even met rust moet laten en ga ik naar een andere kamer. Maar wanneer we nadien samen aan tafel zitten om te eten, komt het weer goed. We hebben allebei onze mening en Henri kan bazig zijn.” “Ah ja, af en toe moet ik eens op tafel slaan”, reageert Henri. “Als er woorden zijn of als Mariette te veel zeurt. Maar zij is soms ook de baas. Zo gaat dat in elk huishouden.” “Je toont dat je elkaar graag ziet door al eens ruzie te maken”, reageert Mariette. “Dat betekent dat de wil er is om iets op te lossen. Daarbij, je moet op je strepen staan in de relatie. Zo kunnen we alle twee onszelf zijn.”
“Hoe ouder we samen worden, hoe minder discussies we hebben : we hebben elkaar meer nodig en kennen elkaar beter. We doen ook nog altijd leuke dingen samen. Vroeger gingen we ieder weekend mee op busuitstap met de plaatselijke vereniging, of naar het bal, om te ontspannen en samen te dansen. Dat was belangrijk. Nu genieten we ervan om samen rustig aan tafel te zitten.”
“Eigenlijk lijken wij helemaal niet op elkaar”, mijmert Henri. “Mariette speelde vroeger accordeon en gitaar, ze houdt van zingen en dansen. Ik ben stiller, lees graag een boek of ik kijk wat tv.” “Onze karakters verschillen en daarom hebben we altijd veel met elkaar gepraat”, reageert Mariette. “We vinden het mooi van elkaar dat we dat nog altijd vaak doen en dat we elkaar nog elke dag een beetje beter willen leren kennen.”
67 JAAR GETROUWD Louis Maes (94) en Henriette Spanhove (94)
Louis en Henriette werden in 1948 gekoppeld door vrienden en familie. “Ik zag haar en dacht : o, een koket dametje op hakken”, vertelt hij. Ze trouwden en kregen zes kinderen. Hij ging elke dag werken, zij voedde de kinderen op en hield een pelsenwinkel open.
Henriette : “We hadden weleens discussies, meestal omdat het te druk was door ons werk en de kinderen. Dan hadden we geen tijd meer voor elkaar, maar we beseften dat en praatten het altijd uit. En als iets echt hoog zit, laten we elkaar even met rust, dan keert de kalmte weer.”
Vroeger zaten ze ’s avonds, wanneer de kinderen sliepen, te naaien en te lezen. Dan spraken ze met elkaar. “Dat was gezellig”, zegt Henriette. “Daar hadden we deugd van. We genoten er ook van om samen de kinderen te zien groot worden.”
“We hebben samen alles opgebouwd. Het is goed om met weinig te beginnen”, zegt Louis. “Dan weet je waar je samen voor werkt en wat je aan elkaar hebt. Ik heb het gevoel dat jonge mensen vandaag ieder hun gang gaan in een relatie, dat ze er minder met twee voor gaan, dat vind ik jammer. Dankzij Henriette heeft het 67 jaar lang gewerkt. Ze heeft zich volledig gegeven, ze hield de relatie en het huishouden draaiend.”
“Het is leuk om zo lang met iemand samen te zijn. Maar als je elkaars gebreken en fouten niet kunt aanvaarden, kan het niet werken. Dat is natuurlijk niet altijd eenvoudig. Op sommige dagen gaat het beter dan op andere”, vervolgt Henriette. “En ieder koppel heeft moeilijke momenten. Wij hebben een kindje verloren. Dat was niet gemakkelijk. Maar als je er samen door wilt geraken, dan lukt dat. Soms passen mensen echt niet samen. Maar meestal is het een kwestie van te leren om met iemand samen te leven, om voor iemand te zorgen, om iemand te leren verdragen.” En, vult Louis aan : “Je kunt nooit hetzelfde karakter hebben als je partner, dus er zijn sowieso meningsverschillen. Je moet dingen leren oplossen en realistisch zijn. Soms is het moeilijk. Maar meestal echt niet.”
“Bij momenten is Louis te stil, hij kan de dingen niet altijd goed onder woorden brengen. Maar dat hij voor rust zorgt, dat zie ik graag in hem”, vertelt Henriette. “En als hij naar de winkel gaat, brengt hij af en toe iets lekkers voor me mee, zoals bananen of een sinaasappel. Ik eet dat graag, dus dat doet mij plezier. Zo tonen we dat we elkaar graag zien.”
67 JAAR GETROUWD Joseph Walravens (87) & Madeleine Vos (85)
“Vlak na de Tweede Wereldoorlog ontmoette ik Madeleine”, vertelt Joseph. “Ze was mooi en kon hard werken, dus viel ik voor haar. Na een jaar mocht ik haar van haar moeder meenemen naar de cinema, maar wel onder toezicht van haar zussen. Drie jaar later zijn we getrouwd.” “We waren elkaars eerste lief en het klikte”, gaat Madeleine verder. “Als het goed zit, dan zit het goed.”
Na zijn legerdienst betrokken Madeleine en Joseph een huis en voedden er in de loop der jaren samen zes kinderen op. Voor Madeleine was dat niet altijd simpel. “Met kinderen erbij wordt het iets moeilijker samenleven, maar wij verdroegen elkaar goed. We hadden niet zo veel ruzie. Ik kon er alleen niet tegen als hij eens dronken thuiskwam. Ook zijn opvliegendheid neem ik er niet altijd graag bij. Maar je vindt een manier om samen te leven. Wij hebben twee verschillende karakters. Als hij roept, dan zwijg ik. Dan voelt hij zich oncomfortabel en zo gaat de ruzie over.” Madeleine lacht en Joseph reageert snel : “Madeleine kan van haar kant wel eens jaloers zijn hoor, maar ik zeg daar niet te veel over. Ik ben graag bij haar.”
Joseph en Madeleine hadden als kinderen van de oorlog niet veel nodig samen. “We genoten vroeger vooral van de momenten met onze kinderen”, vertelt Joseph. “Het was zo gezellig als we met het hele gezin konden eten rond de haard en vertellen aan elkaar. Dat was genoeg. Ik heb Madeleine nadat we trouwden een keer een boeket rozen gegeven. Ze zei toen dat ik dat niet had moeten doen, dus ik heb het niet meer gedaan. Een mooi moment was toen we samen eens naar zee gingen, we zetten de tent op en bleven er enkele dagen. Door een stortbui moesten we weer naar huis, maar het was leuk om even weg te zijn.”
“Ik kan me niet voorstellen om niet heel mijn leven met dezelfde man samen te zijn”, zegt Madeleine. “Het is goed om te geloven in iemand en er samen iets van te maken. Je moet de moeite doen om elkaar te leren kennen.” Ze denkt even na en vervolgt : “Maar mocht Joseph nu om een bepaalde reden zijn weggevallen, dan bleef ik alleen. Ik denk dat ik toch ook graag mijn eigen baas ben. Och, Joseph heeft zijn kantjes maar ik weet dat hij me graag ziet. Hij helpt me ook, zo doen we ’s morgens samen mijn kousen aan. We zorgen voor elkaar.”
Tekst Tine Maenhout & Foto’s Debby Termonia
“Als Louis naar de winkel gaat, brengt hij af en toe iets lekkers mee, bananen of een sinaasappel. Ik eet dat graag, dus dat doet mij plezier”-Henriette
“Ik heb Madeleine nadat
we trouwden eens rozen gegeven. Ze zei toen dat ik dat niet had moeten doen, dus ik heb het niet meer gedaan”-Joseph
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
