Ze is de gewildste Amerikaanse actrice van het moment en leent haar gezicht aan het nieuwe parfum van Chloé. Modefanate Chloë Sevigny, bekend uit de hitserie ‘Big Love’ op BeTv, gunde Weekend Knack een blik in haar leven. Zonder een blad voor de mond te nemen, maar onweerstaanbaar als altijd.

Al na een paar minuten in haar gezelschap begrijp je waarom de hoofdredacteur van het trendy maandblad Sassy haar in New York ooit op straat aansprak en haar een stageplaats bij zijn tijdschrift aanbood. De toen 18-jarige Chloë Sevigny, afkomstig uit een gegoed gezin in Connecticut, straalde een en al lef uit. Ze combineerde Doc Martens en hippe spijkerjasjes met ouderwets gesmokte jurken en had een opvallend sterke persoonlijkheid voor een meisje van haar leeftijd. Vijftien jaar later is ze nog geen spat veranderd. Wel heeft ze een reeks bijzonder avant-gardistische filmrollen op haar naam staan en zijn ook haar kleren hun tijd ver vooruit… Bovendien heeft ze een eigen kledinglijn ontworpen voor het Amerikaanse merk Opening Ceremony. “Het is de eerste keer dat ik me aan zoiets waag,” bekent ze. “Ik hoop dat alle jonge vrouwen zich er een beetje in zullen herkennen.”

Nog voor uw eerste filmrol wijdde de schrijver Jay McInerney al een artikel van zeven pagina’s aan u in ‘The New Yorker’. Denkt u dat die vroege erkenning als mode-icoon u heeft geholpen om door te breken als actrice ?

Chloë Sevigny : Nee, waarschijnlijk niet. De modebladen hebben jarenlang meer aandacht aan me besteed dan de filmtijdschriften. Big Love zorgde voor de ommekeer. Die serie is ontzettend populair in de Verenigde Staten. Ik heb het gevoel dat mijn eerdere werk toen pas echt werd ontdekt. Iedereen zegt me nu ineens dat ik eigenlijk best een goede actrice ben ! (Lacht) Het is erg prettig om in een kwaliteitsproductie te spelen en toch een breed publiek te bereiken.

Hebt u nog geaarzeld voor u de rol van Nicolette Grant aannam ?

Ja, dat was best een moeilijke beslissing. Nicolette heeft zowel iets brutaals als iets kwetsbaars in zich. Ze is erg grappig en steekt altijd haar neus in andermans zaken. Het vervelende is alleen dat de serie in Los Angeles wordt opgenomen. Ik ben het niet gewend om zo lang uit New York weg te zijn. En dan te bedenken dat we nog vier seizoenen te gaan hebben. Afschuwelijk !

Na wat minder bekende rollen bent u nu ineens een populaire actrice geworden. Hoe ervaart u dat ?

De erkenning voelt erg goed, al heb ik nooit naar roem of succes gestreefd. Daar zitten te veel onprettige kanten aan, ook in je privéleven.

U bent zelfs een beetje toevallig in de filmwereld terechtgekomen.

Ik heb acteren altijd leuk gevonden. Als meisje speelde ik ’s zomers altijd toneel. Toen ik begon uit te gaan en vriendjes kreeg, verdween dat allemaal wat naar de achtergrond. Tot Kids zich aandiende. Toen kreeg ik de smaak weer te pakken. Anders had ik misschien wel costumière willen worden. Dat werk heb ik voor Gummo (uit 1997, van regisseur Harmony Korine) mogen doen en het is me toen ontzettend goed bevallen.

Wanneer bent u met mode in aanraking gekomen ?

Als tiener liep ik net als alle meisjes van mijn leeftijd veel in Esprit en Benetton rond, tot ik begon om te gaan met de skatevrienden van mijn oudere broer. Mijn familie heeft altijd enorm veel invloed op me gehad. Zo heb ik geleerd om nooit bang te zijn mijn eigen smaak te volgen. Mijn vader lette altijd heel sterk op wat hij droeg. Mijn moeder kocht verkleedkleren voor me, avondjurken uit de jaren 1950 bijvoorbeeld. Ze bewaarde alles, en omdat ik voortdurend in haar kasten rondsnuffelde…

Klopt het dat u uit een zeer behoudend milieu komt ?

Nee, niet echt. Ik kom uit een klein stadje in Connecticut. Het is wel zo dat ik sterk aan een aantal normen en waarden hecht.

Een van de dingen die u kennelijk het meest storen in Hollywood is de lichtzinnige omgang met het huwelijk.

Elkaar het jawoord geven en dan een paar weken later alweer scheiden vind ik wel een beetje triest, ja. Vooral als er kinderen in het spel zijn. De meeste actrices zijn te egocentrisch om zich met hun relatie bezig te houden. Verder kan ik daar niet over oordelen. Ik hoop alleen dat het mij nooit zo zal vergaan.

U zit in een ontzettend veranderlijk beroep. Bent u niet bang uw status als icoon, als ‘it-girl’ zoals dat heet, kwijt te raken ?

Nee, hoor. Als ik ’s ochtends wakker word denk ik niet meteen : “O jee, ik raak m’n kroontje kwijt !” ( Lacht) Een keer moet je de fakkel overdragen, toch ?

Hoe kijkt u tegen de actrices van uw generatie aan ? Vindt u niet dat het in Hollywood soms wat aan stijl ontbreekt ?

Ik vind vooral dat de jonge actrices van nu te weinig durf tonen. Vroeger waren vrouwen veel uitgesprokener en lieten ze hun persoonlijkheid tot uitdrukking komen in hun kleding. Tegenwoordig wil elk meisje haar eigen styliste hebben en vooral niet met het hoofd boven het maaiveld uitsteken, uit angst voor kritiek in de pers. Maar ik wil ook weer niet generaliseren. Selma Blair bijvoorbeeld durft wél haar eigen gang te gaan en origineel te zijn.

Uw eigen stijl is allesbehalve traditioneel.

Ik weet nooit goed hoe ik mijn eigen stijl moet omschrijven. Onconventioneel, misschien. Sommige artiesten die ik bewonder, zoals Patti Smith, hebben precies de kledingstijl gevonden die bij ze past. Ik wou dat mij dat lukte, dan zou m’n leven er een stuk eenvoudiger uitzien ! (Lacht) Het probleem is dat ik een te brede smaak heb. Ik hou van te veel verschillende ontwerpers om voor één te kunnen kiezen. Eigenlijk sta ik voor alles open. Ik vind het prettig om te weten dat ik alles kan dragen wat ik wil.

Welke artiesten hebben uw modesmaak het sterkst beïnvloed ?

Vrouwen met een gedurfde look, maar dan zonder de indruk te wekken dat er een hoop werk aan vooraf is gegaan. Slim Keith, bijvoorbeeld, een vrouw uit de Amerikaanse jetset in de jaren 1940. Marlene Dietrich, Debbie Harry… Maar ook Kate Bush en de meiden van The Slits.

Hoe zullen uw kinderen later reageren als ze een kijkje in uw klerenkast nemen ?

Ik denk dat ze blij zullen zijn met alle mooie kleren die ze tegen zullen komen. Ik lijk wat dat betreft precies op mijn moeder. Sinds m’n pubertijd gooi ik nooit meer iets weg ! Ik zie mode als tijdloze kunst.

Welk kledingstuk zou u als eerste redden als er brand uitbrak ?

De jurk van Yves Saint Laurent die ik in 2000 als genomineerde bij de Oscaruitreiking droeg. Die jurk was een cadeau van Alber Elbaz, toen hij nog aan het hoofd van dat modehuis stond.

U kent Frankrijk goed. Hoe voelt u zich daar ?

Telkens als ik hier kom, voel ik me net een zwerver. De Françaises zien er altijd uit om door een ringetje te halen. Hun elegantie en klassieke voorkomen maken steeds weer indruk op me.

U bent het gezicht van het nieuwe parfum van Chloé. Droeg u dat merk zelf ook al ?

Ik verzamel al jaren hun retrokleding. Die kleren ogen ongelooflijk verfijnd, zonder al te deftig over te komen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het nieuwe parfum met het poederroze hart. Een zalige geur is dat.

Het schijnt dat u gek bent op de geur van bloemen ?

Ik heb thuis altijd verse bloemen staan, het liefst seringen. Verder heb ik ook twee open haarden. Ik kan ontzettend genieten van de geur van brandend hout. Zo ontspan- nend…

Tekst Géraldine Catalano, L’Express Styles; Cathérine Ongenae