Kon ik het helpen dat het gordijn niet goed dicht was ? Zodat ik een perfecte inkijk had in de galley, of hoe noem je dat hokje in een vliegtuig waar de bakjes met chicken or beef opgewarmd worden ? En waar de stewardess wel eens een restje wijn uit de ene fles bij de andere giet, zoals ik met eigen ogen kon vaststellen. Aangezien het niet meteen om Château Margaux ging, was ik niet buitenmatig gechoqueerd. Overdreven smetvrees heb ik ook al niet. Dat op café de pindaschaaltjes tjokvol fecale colibacillen blijken te zitten, heeft mij nog nooit belet ze leeg te smikkelen. Voorlopig zonder kwalijke gevolgen trouwens. Maar een stewardess die een fles water aan haar mond zet, gulzig een paar slokken neemt, met duim en wijsvinger de lippenstift van de rand veegt en de fles vervolgens weer op haar karretje mikt, klaar voor de trek door het gangpad, dat vond ik niet echt netjes. Ze moet het afgelezen hebben van mijn gezicht, toen ze ineens opkeek. Betrapt eerst, toen kwaad. Alsof ik de viespeuk was. Snok, gordijn dicht. Doe mij maar een blikje prik , miss.

Mensen die zich onbespied wanen, het is een onuitputtelijke bron van vermaak. Zo dun het laagje vernis van de beschaving soms blijkt. Mannen die zich ongegeneerd in het kruis krabben. Of genoeglijk hun gerief in de onderbroek herorganiseren. In zuiderse landen doen ze het zelfs terwijl je kijkt. “Zie je dat nu van ons ?” wil ik dan altijd roepen. Maar bij ons valt er natuurlijk weinig te herorganiseren, tenzij de string uit de bilspleet. Kan geweldig deugd doen overigens. Of snel een opwaartse ruk aan de stay-ups, bij voorkeur in een donker portiek of de trapzaal van de multiplex. Van die kousen met sexy kanten boord die zelfophoudend heten te zijn, maar op de meest precaire momenten onsexy langs je dijen omlaag slodderen.

Tegen een denkbeeldige partner praten, nog zo’n gênante gewoonte. En dan bedoel ik niet de razende roelen die op straat hardop hun demonen lopen uit te drijven. Hoe groter en anoniemer de stad, hoe meer je er zo tegenkomt. Maar ik heb het nu over mensen zoals u en ik, die in ons eentje een generale repetitie houden van een straks te voeren gesprek, met mimiek en al. Genre ‘Ik zal het ‘m eens goed zeggen, zie’. En dan schaapachtig kijken als ze betrapt worden. Of veinzen dat ze in een microfoontje praten.

En laat ik vooral de stille genieters niet vergeten die zich in verloren momenten op hun eigen lichaamsecreties terugplooien. Kijk ’s morgens om je heen op de autosnelweg : recht evenredig met de kilometers file is de hoeveelheid opgedolven neuskeutels. Ben ik seksistisch als ik beweer dat vooral mannen gedreven recycleerders zijn ? Zo bedachtzaam ze er kunnen bij kijken. En ja hoor. Na de vinger in de neus de vinger in het oor. Goed bezig toch. De mens het resultaat van intelligent design ? Een beetje voyeur weet wel beter.

Linda Asselbergs