HORLOGEONTWERPER

Als kind wilde ik ontwerper worden. Mijn schoolschriften stonden vol tekeningen, van gebruiksvoorwerpen tot auto’s. Ik mis de technische bagage van een productontwikkelaar, maar misschien verleg ik toch ooit mijn grenzen buiten de horlogerie.

Op school bakte ik er niet veel van. Ik zat liever in het museum, een kunstgalerie of de bioscoop dan in de les, ook omdat ik thuis weinig vrijheid genoot en maar moeilijk mijn draai vond. Ik heb twee tweelingbroers, onder de kinderen was het dus twee tegen een. In creatieve hobby’s vond ik een manier om te ontsnappen en om zelf iemand te zijn.

Ik voel me eerder verwant met Luik dan Brussel. De wortels van mijn familie liggen in de streek, en de geschiedenis van het prinsbisdom Luik is getekend door verzet tegen de gevestigde macht en bedreigingen van buitenaf. In die rebelse aard herken ik mezelf. ( lacht) Al kan dat ook aan mijn Russische grootmoeder liggen.

In mijn vrije tijd schrijf ik de familiegeschiedenis in een roman. Ik verander hier en daar namen en enkele details, maar iedereen kan de thema’s herkennen. De angsten die zich van generatie op generatie overplanten bijvoorbeeld, of onuitgesproken familiegeheimen. Ik heb nog veel te leren, maar stilaan krijg ik de opbouw en het verloop van een roman onder de knie.

Een echtscheiding hoeft geen ramp te zijn. Het viel me zwaar vanwege de kinderen, maar voor mezelf was het een stroomstoot. Plots moet je voor alles zelf zorgen, en ik wilde niet ter plaatse trappelen. In die zin was mijn echtscheiding een aanmoediging om mezelf te ontwikkelen, en uiteindelijk ook om een oude droom te verwezenlijken : een eigen horlogemerk uit de grond te stampen.

De horlogerie leerde ik kennen dankzij Swatch. Als verzamelaar van de limited editions leerde ik andere collectioneurs kennen, en mettertijd verdiepte ik me in de sector. Die passie heb ik later gecombineerd met mijn zwak voor het circuit van Spa-Francorchamps. Het gevarieerde parcours is het mooiste ter wereld, en rond de wedstrijden hangt een heroïsche sfeer.

We doen dingen niet omdat ze gemakkelijk zijn, maar omdat ze moeilijk zijn, zei John F. Kennedy ooit. De uitspraak zou het motto van Raidillon kunnen zijn, want het merk is destijds opgestart met een budget van amper 7500 euro, en dan nog in het land van de chocolade. Op papier leek het plan totaal onhaalbaar, maar net daarom was het zo opwindend.

Ik houd van subtiliteit. Denk aan de Scandinavische stijl uit de jaren vijftig en zestig : geen schreeuwerige statements, maar verfijnd en doordacht design dat jaren later nog mooi is. Daar zoek ik naar voor mijn interieur, en zo moeten ook de uurwerken van Raidillon zijn.

Moderne technologie spreekt me niet aan. Zelfs om te schrijven gebruik ik een ouderwetse pen. En terwijl ik gek ben van mijn MG en andere oude sportwagens, laten vele moderne auto’s me koud. Op esthetisch vlak zijn ze agressief en zielloos, en van hun snelheid en technische prestaties krijg ik geen kick. Dan is een Aston Martin toch van een heel andere orde : een beeldhouwwerk op wielen.

Mijn eerste liefde is de fotografie. Exposeren is er de voorbije jaren niet van gekomen, maar ik ben altijd foto’s blijven nemen, en thuis in Waterloo is de kelder een donkere kamer. Daar kan ik in alle rust aan mijn volgende project werken : een experiment met uitvergrotingen op groot formaat, volgens de oude werkwijze. In het digitale tijdperk mag een beetje tegengewicht wel.

Brusselaar Bernard Julémont (44) is oprichter en ontwerper van het horlogemerk Raidillon. Voor de lancering van het label begin 2001 vertegenwoordigde Julémont de merken IWC en Porsche Design op de Belgische markt en was hij invoerder van Dubey & Schaldenbrand.

DOOR WIM DENOLF – FOTO FRIEKE JANSSENS