Beginnersongeluk

ELKE LAHOUSSE

Net als vorig jaar hebben de vriendelijke mensen van de VUB mij gevraagd of ik het vak lifestyleberichtgeving wil doceren aan de studenten van de master opleiding journalistiek. Een lifestylejournalist, zo vertel ik hen de eerste les, schrijft verhalen over de manieren waarop mensen hun leven leiden, of het stijlkamp waartoe ze behoren. Lifestylebladen worden bovendien gemaakt, zo zal ik mijn nieuwe studenten straks uitleggen, om lezers te inspireren en te laten dromen, van een jurk van Erdem (p. 42) of van een leven waarin ze hun unieke zelf mogen zijn (p. 18 en p. 22).

“Maar hoe ga je precies van start als lifestylejournalist?”, vroeg een van mijn studentes vorig jaar. Het meisje hoopte allicht dat ik haar constructieve tips zou geven, maar wanneer ik terugdenk aan mijn eigen begindagen, moet ik vooral denken aan al die keren dat ik het verknoeide.

Zo was er die keer dat mijn opname- recorder niet werkte in een interview met actrice Evangeline Lilly, waardoor mijn artikel drie pagina’s korter uitviel dan afgesproken, omdat ik me niet herinnerde wat ze allemaal verteld had. Er was die keer dat ik naar de modeweek van Parijs werd gestuurd om verslag uit te brengen van de nieuwe collecties die daar getoond werden. Ik wist niets van mode en kwam terug met een notaboekje vol opmerkingen als ‘witte blouses’ en ‘weinig broeken’ – niet echt materiaal voor een stuk dat lekker wegleest.

Ook was er die keer dat ik een deadline miste. Ik was voor dat verhaal speciaal naar het Franse Juragebergte gereisd. Daar woonde een Belg die zijn architectenkantoor in Gent had opgezegd en nu zijn tijd doorbracht op een berg, waar hij twee vervallen boerderijtjes aan het opknappen was. Hij wilde er een schuilplaats van maken waar iedereen welkom was, voor om het even wat, op elk moment. EĆ©n keer in de week daalde de architect af naar de bewoonde wereld, om boodschappen te doen en zijn e-mails te checken. Zijn verhaal was er eentje over out of the box durven leven. Bijzonder inspirerend, maar toen ik de man sms’te dat mijn interview in zijn mailbox zat om na te lezen, had hij zijn wekelijkse afdaling net achter de rug. Hij zat weer op de berg, pas over een week kon hij nieuwe e-mails bekijken. Zo lang kon ik helaas niet wachten. Zoals altijd schurkte ik tegen de deadline aan en over vier dagen werd mijn artikel gedrukt. Toch vond ik het belangrijk dat hij het stuk te zien kreeg. Niet alleen omdat ik het beloofd had. Ook omdat hij het verdiende. De man had urenlang zijn kijk op het leven gedeeld, had ieder woord gewikt en gewogen en dat had mij een mooi stuk opgeleverd. Hem laten controleren of mijn verhaal geen onjuistheden bevatte, was het minste wat ik kon doen. Warm van schaamte liet ik mijn hoofdredacteur weten dat ik die week geen interview zou inleveren.

Gelukkig begreep zij de situatie. Mijn stuk werd een week uitgesteld en vervangen door eentje uit het ‘reservebakje’. Mijn studenten lachten en ik denk dat ze de verhalen over mijn beginnersgeknoei wel weten te appreciĆ«ren, omdat het hen geruststelt en hen wat minder onzeker maakt. Maar ook ik heb deugd van die lessen. Voor een publiek van twintigers klinken mijn gĆŖnante momenten plots als spannende avonturen. Misschien, wie weet, doen ze wel dromen van een unieke carriĆØre als lifestylejournalist.

elke.lahousse@knack.be

ELKE LAHOUSSE

Wanneer ik terugdenk aan mijn begindagen, denk ik vooral aan al die keren dat ik het verknoeide

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content