Na verfraaiingswerken draaide de Red & Blue in Antwerpen afgelopen zaterdag een bladzijde om. Jaren geleden kroonde The New York Times de club in het Schipperskwartier tot de beste homodiscotheek van Europa. Alhoewel de club gay feesten blijft organiseren, mikt ze onder een nieuwe eigenaar echter al een tijdje op verschillende doelgroepen. Iets wat ze onder de naam Cargo Club ook zal blijven doen. Net als het Popi Café op de Plantinkaai : die holebizaak werd vorig jaar al een plek waar ook “toeristen, flanerende oma’s en buurtbewoners” welkom zijn.
In de late jaren negentig weerspiegelden beide zaken een internationale trend. Overal verschenen LGBT-bars en -clubs, en ze waren zichtbaarder dan ooit. Weg met de raamloze panden waar je – ikzelf soms met knikkende knieën – moest aanbellen, en met B-locaties als de Van Schoonhovenstraat of ‘Rue de Vaseline’ in de Antwerpse stationswijk.
Nu sluiten LGBT-adressen van Rotterdam tot Tel Aviv hun deuren of vinden ze zichzelf heruit als straight-friendly zaken. Ook in iconische buurten als de Regulierdwarsstraat (Amsterdam), Soho (Londen), Chelsea (New York), de
Castro (San Francisco), Le Village (Montréal) en The Golden Mile (Sydney) : die veranderen zo snel in toeristisch erfgoed dat ook The Economist en de Chicago Tribune zich onlangs afvroegen of gay bars uitsterven.
Niet zo lang geleden, toen homoseksualiteit minder aanvaard werd, waren bars veilige havens. “Therapie voor mensen die zich geen therapie kunnen veroorloven”, schreef Thenation.com. Mensen konden er zichzelf zijn zonder schaamte, en zonder angst om afkeurende blikken of erger uit te lokken. Zoals velen herinner ik me mijn kennismaking ermee als een openbaring. Een parallel universum waar mannen met elkaar dansten en buitenbeentjes de norm waren : het overtrof mijn stoutste dromen, en dan zat ik als tiener niet eens slecht in mijn vel.
Nu voelen LGBT’s zich overal welkom, klinkt het. “Every bar is now pretty much a gay bar“, twitterde Haaretz-journalist Omar Benjakob. Aparte uitgaansplekken worden niet alleen overbodig en ouderwets genoemd, maar ook onwenselijk. De ‘scene’, zo menen ook veel jonge LGBT’s, dat is het getto, synoniem met segregatie en hokjesdenken. Curieuze redenering toch. Waartoe dient de emancipatie van een minderheid als ze neerkomt op assimilatie en ze diezelfde groep zo weer onzichtbaar maakt ? Pik er in een gemengde zaak de gelijkgestemden maar eens uit.
Bovendien betekenen juridische mijlpalen niet dat alle harten veroverd zijn. Talloze studies geven aan dat discriminatie en verbaal en fysiek geweld jegens LGBT’s niet verdwenen zijn, of het nu over Brussel, Londen of Amerikaanse grootsteden gaat. Nooit op je hoede hoeven te zijn, overal de hand van je partner kunnen vasthouden? Vergeet het maar.
Bars en clubs zijn uiteraard niet meer de enige plekken waar LGBT’s contacten kunnen leggen. Datingsites en -apps zijn laagdrempelig en gratis en kennen geen sluitingsuur. Ook naar het toilet vluchten of “even een drankje halen” hoeft niet meer : filters en blokkeringsfuncties houden ongewenste aanbidders op afstand.
Maar de datingtechnologie heeft een keerzijde. Seksisme, ageism, body shaming en hiv-discriminatie bijvoorbeeld : fenomenen die zich online eens zo fel manifesteren. Sites en apps zijn efficiënt glijmiddel voor romantisch en seksueel avontuur, maar ze vervangen andere aspecten van uitgaan veel minder goed. Denk aan gezelligheid, verstrooiing, troost, een goed gesprek en vriendschap. Ook een gevoel van verbondenheid met een gemeenschap met gelijkaardige zorgen en belangen ontbreekt – een gewaarwording die velen nu enkel kennen van Pride-events.
Schrijf de homokroeg dus nog niet af. Zolang jonge en oude LGBT’s vaker dan gemiddeld, en meer dan we zelf soms erkennen, met depressie en eenzaamheid kampen, staat er meer op het spel dan het divagehalte van de muziek of de
WIM DENOLF, wim.denolf@knack.be
Sites en apps zijn efficiënt glijmiddel voor avontuur, maar ze vervangen andere aspecten van uitgaan veel minder goed
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
