door Peter Van Dyck

ZangeresWat je vandaag allemaal om je heen ziet. Dat je je toevlucht neemt tot plastische chirurgie omdat je met een trauma zit, kan ik begrijpen. Maar mensen die aan hun lijf laten prutsen om er zoals miljoenen anderen uit te zien, daar kan ik niet bij. Moeders zeggen over hun dochter van 14 : ” Als zij een borstvergroting wil, waarom niet ? Het is haar lichaam.” Triest is dat. Je moet je kinderen toch tonen dat je tevreden met jezelf kunt zijn ?

Als iemand me in de put wil duwen, kom ik er drie keer zo hard weer uit. Dat is de straatmentaliteit die ik nooit meer kwijtraak. Mensen verwachten dat je wijzer en milder wordt als je moeder bent geworden. Ik word net nog assertiever. Afwachten staat niet in mijn woordenboek.

Dat Remon het al acht jaar bij me uithoudt, is best bijzonder. Daar zag het in het begin niet naar uit. We waren zo verschillend. We komen uit totaal andere culturen. Daar zijn we nu door en dat maakt onze band heel sterk en uniek. Remon is iemand die op zijn strepen blijft staan. Dat heb ik wel nodig. Ik kan niet over hem heen denderen. Hij houdt, in tegenstelling tot mezelf, in alle omstandigheden het hoofd koel.

Remon en ik brengen het beste in elkaar naar boven. We willen dat we trots zijn op elkaar. Ik hecht veel waarde aan zijn mening. Als hij een nummer van me maar niks vindt, gaat het de prullenmand in. En andersom geldt dat evenzeer.

Ik zoek mensen op die me uitdagen. Daarom wilde ik zo graag met Glen Ballard in zee. Hij werkte met Alanis Morissette en Annie Lennox. Voor hem is Anouk uit Nederland een nobody. Eer je die kunt verrassen, moet je diep gaan. Daar kick ik op. Jaknikkers maken me lui.

Ik hou van de VS, de politiek niet te na gesproken. Al blijven we voorlopig nog enkele jaren in Nederland wonen, we hebben ook een huis in Ohio. De zon en het leven dat er zo anders is, trekken me aan. Dat gekke, beetje fake positieve gedoe van de Amerikanen zegt me meer dan de kneuterige shitmentaliteit in Nederland. Ginds is niets onmogelijk. Ik wil altijd eerst voor het ultieme doel gaan en pas als dat niet lukt, zal ik wat lager mikken.

De eerste keer New York was een ramp. Platenfirma Sony had me er in mijn dooie eentje naartoe gestuurd om songs te schrijven. Ik durfde niet eens de straat op. En als ik er met iemand praatte, hoorde ik vooral een hoop blablabla. Ik was jong en nooit eerder op reis geweest. Heel intimiderend is zoiets dan.

In het begin kon ik niet genieten van het succes. Al dat heen en weer vliegen, het getrek aan je mouw, ik vond er geen zak aan. Pas toen ik mijn eerste kind kreeg, viel alles op zijn plaats. Plots had ik een levensdoel. Voordien draaide het enkel om Anouk. Ik werd strontziek van mezelf. Mijn kinderen beletten dat ik me nog in donkere gedachten verlies. Zij zijn mijn redders.

Mijn hoofd staat nooit stil. Zelfs in bed tolt het door. Ik ben een onverbeterlijke piekeraar. Melancholie gaat me als songschrijver nog altijd beter af dan vrolijkheid. Onvrede, teleurstelling, twijfels : daar drijf ik op.

Met mijn moeilijke jeugd moet ik nu eindelijk maar eens leren leven. Té lang wil ik er niet meer bij stil staan. Jaren geleden zocht mijn vader, die ik nooit heb gekend, contact. Daar zag ik het nut niet van in. Ik wil me niets meer op de hals halen waar ik van in de war raak.

Als iets niet lekker voelt, ruim ik het nu snel uit de weg. Omdat ik geen negatieve vibes meer wil. Mensen kennen me als de eigengereide rockbitch, maar overdag ben ik huismoeder. Ik leg mijn kinderen in bed, lees een verhaaltje voor en dan trek ik mijn apenpakje aan. Wanneer ik thuiskom van een optreden, ruim ik de vaatwasmachine leeg.

De knop omdraaien wordt almaar moeizamer. Maar ik hoef nog niet te stoppen met de muziek. Er is nog altijd geen andere blonde babe opgestaan die me wegblaast. Deze oude tante mag nog eventjes. Door Peter Van Dyck

Anouk (32) is zangeres. Ze is getrouwd met Remon Stotijn, alias hiphopper Postman.

Haar nieuwe cd ‘Who’s Your Momma’, geproduceerd door de Amerikaanse sterproducer Glen Ballard, verschijnt op 26/11 bij EMI.