journaliste

Een onbezorgde jeugd draag je een leven lang mee. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen een warm nest hebben, al ziet dat er anders uit dan wat mijn ouders me hebben gegeven. Mijn moeder was altijd thuis. Elke dag als ik van school kwam, stond er een vieruurtje op tafel.

Ik ben geen overbezorgde moeder. Ik denk dat dat ook niet haalbaar is met vijf kinderen. Als ze ziek zijn, ga ik ervan uit dat het negen kansen op de tien binnen drie dagen wel over zal zijn. Door te reizen in ontwikkelingslanden ga je een aantal problemen erg relativeren.

Hoe meer succes je hebt, hoe harder je door een kleine kern wordt aangepakt. Aanvankelijk ben ik daar echt ongelukkig van geweest. Ik ben er nog altijd niet ongevoelig voor, maar ik streef er ook niet meer naar om door iedereen goed gevonden te worden. Volgend jaar word ik vijftig. Mijn tijd en energie zijn beperkt, ik probeer die zoveel mogelijk te besteden aan de zaken en mensen die waardevol zijn voor mij.

Ik weet dat ik op een te hoog ritme leef en dat dat au fond niet goed is. Ik weet dat ik de zin van het leven eerder in de stilte en de rust zal vinden. Maar blijkbaar is die drang, nieuwsgierigheid en gulzigheid nog altijd te groot. De weinige vrije tijd die ik heb, gaat vooral naar mijn gezin, en een paar goede vrienden. Die grotere vriendenkring kan ik niet blijven onderhouden. Daar blijven enkel de mensen over die ermee kunnen leven dat ik lange tijd verdwijn en dan plots weer opduik.

Tv fascineert me omdat je daar dingen mee kunt doen die niet mogelijk zijn met schrijven, en omgekeerd. Wat ik laat zien in de nieuwe reeks in Afrika ( De zussen van mijn dochter), kan ik onmogelijk beschrijven. Dat moet je zién. Maar ik weet zeer goed dat tv een vluchtig medium is. Zolang ik in die wereld mijn ding kan doen en dat geapprecieerd wordt, vind ik het heel fijn om te doen. Maar de dag dat dat niet meer het geval is, ben ik weg.

Ik vind niet dat wij ons schuldig moeten voelen voor de rijkdom en de kansen die we krijgen. Integendeel, we moeten daar dankbaar voor zijn. Ik zou me ongelooflijk schuldig voelen moest ik klagen, zagen en pessimistisch zijn. Ik ben een zondagskind, net zoals vele anderen. Er zijn tientallen miljoenen mensen in de wereld die meteen willen ruilen met ons leven.

Je kijkt altijd door een gekleurde bril, van iemand die op dit moment in de westerse cultuur leeft. Er zijn mensen die zichzelf wereldburger noemen. Wat een arrogantie om te denken dat je in elke cultuur zo flexibel bent om er je weg te vinden en je er naadloos in aan te passen.

Ik denk dat mensen die geloven, doorgaans gelukkiger zijn. Maar het feit dat je je niet bekeert tot een godsdienst, zoals ik, maakt die zoektocht naar zingeving niet minder prangend. Godsdienst is altijd plaats- en tijdsgebonden, wat het voor mij ook heel relatief maakt. De vorm die een religie krijgt, stelt me vaak teleur. De nonnen in het slotklooster en de zenboeddhisten spraken me erg aan, omdat die het meest onthecht zijn en zo weinig oordelen. De islam heeft me enorm teleurgesteld. We zijn niet gewend om er kritiek op te geven, want dat is niet politiek correct. Maar ik was verbijsterd te horen hoe er in sommige islammilieus over niet-moslims wordt gesproken.

Een mens moet zich veel bewuster zijn van zijn eigen verantwoordelijkheid en beslissingen. Iedereen krijgt kansen in het leven. Er zijn altijd keuzes die je zelf maakt. Dat klinkt gemakkelijk, maar ik heb ook al moeilijke, donkere momenten gehad. Je kiest zelf hoe je daarmee omgaat. Je kunt leven als een slachtoffer, maar evengoed je lot zelf in handen nemen. In geluk zit volgens mij een grote factor eigen keuze.

Annemie Struyf (49) heeft net het boek ‘Zij en ik’ uit bij Lannoo. Op 8 november start haar nieuwe tv-reeks ‘De zussen van mijn dochter’.

DOOR SOFIE ALBRECHT – FOTO’S SASKIA VANDERSTICHELE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content