Het leven neemt snel een andere wending. Op een dag stapte ik naar mijn bureau en er fietste een vriendin voorbij die me vroeg : ‘Jij zingt toch graag ? Ik ken een groep die iemand zoekt voor hun backing vocals.’ Ik geraakte net wat uitgekeken op mijn architectuurcarrière van tien jaar, met mooie projecten zonder extra uitdaging, te weinig tijd voor creatie en veel sleur.

Ik twijfelde nog meer over de toekomst en trok op retraite naar het klooster van Dom Hans van der Laan in Waasmunster, een schitterende plek om alles op een rijtje te zetten. Ik besefte dat ik aan een nieuwe uitdaging toe was en zei de architectuur vaarwel.

Ik heb ooit gedanst, geraakte door de eerste selectie van de Rotterdamse Dansacademie, maar ging toch architectuur studeren. Zingen deed ik altijd al, alleen, in mijn bureau. Dus nam ik de auditie aan en begon eind 2006 bij Masterpeace. De Gentse Feesten van 2008 en 2009 werden mijn vuurdoop. Ondertussen begon ik samen met het Frank De Wolf Trio mijn muzikaal soloproject.

In mijn muziek zweef ik tussen jazz, blues en funk. Ik stop niet graag dingen in vakjes en houd van uiteenlopende genres. Ik ben niet zo rationeel en ga op mijn gevoel af.

De nieuwe carrière als zangeres is een bevrijding. Ik kreeg weer het gevoel te kunnen spelen. Dat heb je weinig in ‘de bouw’, waar de sfeer zwaar en beladen is.

Omdat ik het beu was om mijn naam juist te spellen, niet Annabel dus, koos ik voor de artiestennaam Aimée, afgeleid van aimable. Het podium is mijn speelterrein, daar word ik Aimée, dan is het feest. Die metamorfose begint aan de make-uptafel, dan word ik iemand anders. Normaal ben ik niet zo avontuurlijk of moedig.

Passie is heel belangrijk : het is alles of niets in mijn leven. Waar je voor staat, daar ga je ook voor. Elk mens krijgt een kluitje grond en een handvol zaadjes. Het is aan jou om daar een rijke oogst uit te halen.

Het boek The Artist’s Way van Julia Cameron heeft mijn leven veranderd. Ik werd creatiever. Nu houd ik een dagboek bij waarin ik elke dag drie bladzijden schrijf. Uit de losse flodders die ik neerpen ontstaan de teksten voor mijn liedjes. Ik schrijf ook muziek en bedenk een heel programma, maar kan zelf geen noten lezen. Via een computerprogramma zing ik muziek in en die schetsen worden nadien met het Frank De Wolf Trio uitgewerkt.

Terwijl je creëert, duikt er een wereld op uit het niets. Je geraakt in trance en bent een spons die van alles opneemt en daar vervolgens iets mee doet. Daardoor leef ik nu intenser.

Toch ben ik huiselijk. Het gezin met mijn man en de twee kinderen zorgt voor het evenwicht. In deze intieme wereld houd ik ervan pasta te maken of brood te bakken. Ik kook anders dan vroeger en improviseer met wat er in de koelkast zit. Koken is een uitdaging geworden. Er verandert veel als je de dingen anders bekijkt.

Ik heb weinig tijdsbesef en overleef in deze maatschappij dankzij piepjes en reminders in mijn gsm. Kiezen tussen de ochtend en de avond lijkt me even onmogelijk als moordend, net zoals kiezen tussen de seizoenen of tussen twee songs.

Aimée treedt, begeleid door het Frank De Wolf Trio, op 2 en 3 november op in Buster (www.busterpodium.be), Kaasrui 1 te Antwerpen en op 6 december in ’t Verhaal (Karlien.missinne@gmail.com), Dorpsstraat 12 te Burcht. Op 13 december herneemt ze haar show Blue, met als special guest Sam Vloemans, in Theater aan de Stroom (www.onti.be), IJzerenwaag 6 te Antwerpen.

Door Piet Swimberghe / Foto Ann Vallé