door Piet Swimberghe/Foto Michel Vaerewijck

glaskunstenaar Tsjechië was een leerschool. Mijn leven kreeg een eerste omwenteling toen ik in 1991 naar Praag trok om er scenografie te volgen na mijn studie binnenhuis. Het theater bleek daar conventioneler dan hier. Toch was dit een fantastische tijd. In Tsjechië raakte ik geboeid door de talrijke glasblazers, kunstsmeden en houtsnijders, met wie ik ging samenwerken.

Ik voel me enorm aangetrokken tot water. Het raakte me dan ook zeer emotioneel toen Praag overstroomde in de zomer van 2002. Het leed was enorm. Van een meubelmaker was zijn hele collectie weggespoeld. Ik ben toen rond de stad gestapt en heb alles indringend bekeken. Toen dacht ik : verdorie als ik al die miserie zie en daar zelf niet door word getroffen, dan heb ik geen enkele reden meer om niet te doen wat ik echt wil. Ik stortte me definitief op het ontwerpen van glas. Tegen augustus 2002 stond ik op een beurs in Brussel met mijn eerste collectie.

Werken met mijn handen vind ik heerlijk. Als kind maakte ik eigen kostuums en tafels. Mijn vader heeft een groot atelier. Van zijn twee dochters moest er eentje mee aan de draaibank staan. Net als hij hou ik ervan om technische problemen op te lossen.

Ik mis de stinkende lucht, als ik een week niet in het atelier ben geweest, de hete oven, het vreselijke lawaai en de geboorte van het glas dat via een glazen navelstreng ter wereld komt. Hoewel ik zelf niet blaas, help ik 85 procent van het glas in het atelier te maken.

Licht, transparantie en doorzichtigheid, dat fascineert me als glaskunstenaar. Ik kijk veel naar de hemel en stel vast dat het licht in elk land anders is. ’s Nachts bewonder ik de sterrenhemel die zo diep en ruimtelijk is.

Ik heb een probleem met kobaltblauw, maar niet in combinaties. Kobalt is sterk, het werkt op mijn gestel, ik word er elektrisch van. Dat is negatief. Als je kobaltblauwglas heel dik verwerkt, dan wordt het wel intens diep en mooi.

Heuvels schenken je een gevoel van vrijheid. Ik ben absoluut geen stadsmens en woon gelukkig aan de rand, in het groen. Zie ik een week lang geen groen, dan ben ik ongelukkig. Het landschap rond Praag is zo mooi omdat het glooit.

Leven zonder muziek is moeilijk. Laat me genieten van krachtige muziek met een zware ziel, zoals barokmuziek van Purcell of jazz van Wayne Shorter. Ik hou niet van de negentiende-eeuwse romantiek, die is overgedecoreerd.

Met boeken heb ik een aparte verhouding : ik verlies me erin. Begin ik te lezen, dan stop ik met leven en word door het boek bezeten. Gaat het verhaal niet goed, dan voel ik me slecht. Op vakantie moesten we zelfs een boek verstoppen, want ik werd er naartoe gezogen. Ook met films heb ik een heel grote empathie.

Chaos wordt orde. Ontwerpen is heel uitputtend, zodat ik er maar een paar uur per dag mee bezig kan zijn. Het creatieve werk begint met een enorme chaos, tot op het moment dat ik zeg : stop, dit is het. Het is zoals het glas zelf, terwijl het warm is, blijft het in beweging, tot het plots stolt. Dat is een magisch moment.

Ik ben trots deze collectie te realiseren in een mannenwereld. Toen ik hier aankwam, hadden de glasblazers geen respect voor mij, nu wel. Maar het blijft serieus knokken om alles gedaan te krijgen. Omdat ik op de rand zit tussen design en kunstambacht wil ik het niveau ook extra hoog houden. Ik lever dagelijks een gevecht voor de kwaliteit van mijn collectie. Dat is niet altijd gemakkelijk.

Door Piet Swimberghe / Foto Michel Vaerewijck

Anna Torfs (41) heeft een uitgebreide overzichtstentoonstelling in de gloednieuwe Creative Space Kreon in de Kanselarijstraat 19, 1000 Brussel, van 13 december tot 31 januari, van maandag tot zaterdag (10 – 18 uur), gesloten op zondag. Info : www.annatorfs.com

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content