De voorbije vakantieweken kun je bezwaarlijk als komkommertijd omschrijven. Rampspoed en natuurrampen, keuze genoeg om krantenkolommen en journaals te vullen.

Toch kreeg, tussen de preformateur en de bosbranden, een fait divers verbazend veel aandacht : de Nederlandse 14-jarige Laura Dekker mocht van de rechtbank nu toch haar solo- zeiltocht om de wereld aanvatten. Vorig jaar had het zeilmeisje, zoals ze nu in de pers genoemd wordt, in een interview met een Nederlandse krant verteld dat ze de jongste ooit wilde worden die alleen rond de wereld zeilde. Half Nederland viel over haar en vooral dan de Raad voor de Kinderbescherming. Na een bittere juridische strijd met de overheid waarin de ouders aan haar kant stonden en na een resem aanpassingen aan de boot, psychologische testen en trainingen in EHBO en slaapmanagement, kon Laura Dekker begin augustus dan toch vertrekken. Toen ze in Nederland het ruime sop koos, nog tot in Portugal in het gezelschap van haar vader, moest ze zich een weg banen tussen cameraploegen uit de hele wereld.

Ik kan er met mijn verstand niet bij. Zeker, Laura heeft zeemansbloed, ze is op een boot geboren en ze heeft als gepassioneerd zeilster al veel ervaring bijeen gevaren. Bovendien zeggen de fans, Laura is geen doorsnee veertienjarige, zeilen is haar hele leven en de jongste solozeilster worden haar grote droom. Maar wat is het toch, die trend om zo jong mogelijk zoveel en zo groot mogelijke kicks na te jagen, zelfs op gevaar van eigen leven ? Zijn die straffe toeren nodig omdat ze niet eens meer een ouderwets generatieconflict moeten uitvechten ? Want he, het mag van ma en pa, al zegt dat natuurlijk meer over de ouders.

In zijn wekelijkse column in De Standaard noemt trendwatcher Fons Van Dyck haar het M-meisje, van de M-generatie (Millenniumgeneratie, geboren na de val van de Berlijnse muur in 1989). Die generatie, die ambitieus, rusteloos en zelfs roekeloos is, leeft volgens Van Dyck in het heden en is gericht op onmiddellijke bevrediging. “Wat de toekomst brengt, zullen ze dan wel zien.”

Tieners die de wereld solo willen bevaren, het lijkt een trend. Vorig jaar zette de toen zeventienjarige Zac Sunderland het record, een paar weken later al verbroken door de net iets jongere Michael Perham. Bij de meisjes staat het ‘zo jong mogelijk’-record met Jessica Watson op net geen zeventien. Als Laura slaagt, verpulvert ze dat record. Abby, de zestienjarige zus van Sunderland, deed eerder dit jaar een poging, raakte tijdens een tropische storm in de problemen. Ze was een tijdje vermist en kon tijdens een grote (en dure) zoekactie gered worden door de Australische marine.

Wat de toekomst voor Laura brengt, is geen kwestie van “we zullen wel zien”. Er zijn twee mogelijkheden. Laura haalt het en dan volstaat het de websites van die andere zeiltieners te bekijken om te weten wat volgt : eeuwige roem, documentaires, boektournees, tv-interviews en waarom niet, nog straffere plannen. Zo is Michael Perham al op zoek naar sponsoring om nu solo rond de wereld te vliegen. Die sites zijn een langgerekte egotrip met steeds de vraag tot sponsoring. Kijk naar mij, help me mijn droom waarmaken ! Verwende nesten, denkt mijn gezond West-Vlaams boerenverstand dan. Bovendien ken ik veel andere en echte goede doelen om geld aan te besteden.

De tweede mogelijkheid is een worstcasescenario waarin er wat misgaat. Dan komt er een groot maatschappelijk en internationaal mediadebat over de waanzin waarbij een veertienjarige de wereldwijde zeeën werd opgestuurd. Wat een fait divers al niet vermag.

–

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

“Zijn die straffe toeren nodig omdat ze niet eens meer een ouderwets generatie-conflict moeten uitvechten ? Want he, het mag van ma

en pa.”