“Er bestaan condooms met aardbeiensmaak”, zegt mijn dochter van tien, alsof het een snoepvariëteit betreft uit een van die graaibakken. “En de jongen vindt het fijn als het meisje daaraan likt. Het is toch waar hè, papa ?”
Blijkt dat juf Valérie dat aan haar vriendinnetje uit het vijfde leerjaar heeft verteld, tijdens de lessen seksuele voorlichting. News travels fast natuurlijk.
“Euh”, doe ik, zoals in zulke omstandigheden gebruikelijk. “Ik heb weleens gehoord dat zoiets bestaat ja. Naar het schijnt ook met munt- en bananensmaak.”
“Maar dat van dat likken”, doet ze, met een uitdrukking van onverholen weerzin. “Ieuw zeg!”
Ieuw! is de nieuwe kreet van afgrijzen. Ik vind ze wel leuk, zoals ook du-uh! en consorten. Niet alles aan de nieuwe tijd is vreselijk, al zijn de lessen seksuele voorlichting niet meer wat ze geweest zijn. De bloemetjes en de bijtjes zijn ruiger geworden. Streetwiser. Wat waren wij heerlijk onwetend. Ik las ergens dat een jongen ‘zijn penis tegen zachte voorwerpen moest aanwrijven, zoals handdoeken bijvoorbeeld’, wilde hij tot zoiets als een hoogtepunt komen. Het was de meest waardeloze sekstip uit de wereldgeschiedenis.
“Vind jij dat fijn, papa?”, wil ze weten. “Dat likken, bedoel ik. Heb jij dat al gedaan? ”
Ze aarzelt even, weet niet of ze mij zoiets walgelijks wel in de schoenen durft te schuiven. “Het zou toch kunnen hè.”
“Het zou kunnen”, beaam ik flauwtjes. “Ik vind wel dat juf Valérie jullie rare dingen vertelt. Misschien is het iets wat ze graag zelf eens zou willen proberen.”
“Ik denk het niet”, antwoordt ze, “want ze is verliefd op een meisje.”
Daar sta ik weer, met mijn mond vol tanden en mijn achterhaalde denkbeelden. Behendig probeer ik haar van het onderwerp weg te leiden. Dat lukt, met de tweet die ik las van J.K. Rowling over het vervolg op Fantastic Beasts dat ze aan het schrijven is. Dochter is gek op Harry Potter. Dat schept een band, omdat ik zelf ook nogal door het universum van de tovenaarsleerling gecharmeerd ben. Behalve de Zwerkbalpassages. Die mogen wat mij betreft uit de boeken gescheurd worden, zoals het sportkatern uit kranten. Sport die door anderen wordt beoefend, heeft mij nooit erg kunnen boeien.
Op de radio gaat het inmiddels over Noord-Korea. De wereld verandert, maar helaas blijven sommige dingen ongewijzigd. Zoals de nucleaire dreiging. Wat dat betreft zijn we terug in 1962, ter hoogte van de Cubacrisis. Alleen lijkt niemand het te beseffen, doof als we zijn getoeterd door Spotifymuziekjes. Waar zijn de antirakettenbetogingen, in tijden van tabletnekken en swipeduimen ? Wellicht worden we pas wakker als de wifi uitvalt.
Op Spotify heb ik inmiddels ook een abonnement genomen, cadeautje aan mezelf voor mijn verjaardag. Op slag zijn mijn cd’s onhandige werktuigen uit het stenen tijdperk. Ik stream nu, en voel de opwinding om van Otis Redding over Kasabian naar Pink Floyd te shuffelen. Moan van Trentemøller staat ook vaak op, gezongen door de hypnotiserende Ane Trolle. Het nummer is opgedragen aan het door weltschmerz verteerde ruimtehondje Laika. Wat zich vermomt als een liefdesliedje, gaat op een dieper niveau over de grootste eenzaamheid die een levend wezen kan meemaken.
Als ik niets beters te doen heb, wat ook al eens voorkomt, zoek ik de liedjes op die toen ik een kind was door mijn ouderlijke huis schalden, vanop grote spoelen op de bandopnemer. Nana Mouskouri bijvoorbeeld, of het van charme druipende timbre van Julio Iglesias. Un canto a Galicia hey.
Wat leken het heldere, doorgrondelijke tijden. Ik wist nog niet dat ik in een waanzinnige wereld leefde, waarin mensen waanzinnige dingen uithalen.
Ik was geloof ik twaalf toen ik mijn eerste broeierige afbeelding tegenkwam van een zwart-witte vagina.
jean-paul.mulders@knack.be
JEAN-PAUL MULDERS
“Vind jij dat fijn, papa ? Dat likken, bedoel ik.” Ze aarzelt even, weet niet of ze mij zoiets walgelijks wel in de schoenen durft te schuiven
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
