Voor de recente babyboom op onze redactie hoeft u niet in mijn richting te kijken, ik zit er voor niks tussen. Een kinderwens is dan een schone zaak, de chemie moet wel een beetje meewillen. Het helpt ook enorm als u op het andere geslacht valt. En al laten rijpere vrouwen me niet helemaal onberoerd – roodharige types met een hoek af hebben voorsprong – het is wellicht niet met hen dat er nakomelingen zullen volgen. Julianne Moore heeft trouwens al kinderen.

De laatste keer dat ik een kraamafdeling bezocht, staat me nog levendig voor de geest. Volgende week zal het precies een jaar geleden zijn. Ik werd na de bezoekuren verwacht op de drieëntachtigste verdieping van het A.Z. Middelheim in Antwerpen, een complex waar een zenuwachtig mens gemakkelijk verloren loopt. Als je net peter bent geworden bijvoorbeeld. Die veertiende november werd mijn leven immers onlosmakelijk verbonden met een ander leven. Met nieuw leven vooral.

Een jaar later is Aiko een flinke spruit geworden met een hels groeitempo. De eerste tanden zeggen genoeg : die meid gaat nog kolommen vullen. Als peter mag ik het allemaal van op de eerste rij meemaken, in een stoel die me vooralsnog heel wat comfortabeler lijkt dan het vaderschap zelf. Op slapeloze nachten, volgepoepte pampers en hevige groeipijnen zit ik namelijk niet te wachten. Gewoon communiceren met een baby of een kleuter joeg me tot voor kort al de stuipen op het lijf, laat staan dat ik het met een kleine Chucky had moeten stellen. En van het doorgeven van mijn naam of genetisch materiaal heb ik eerlijk gezegd nog geen minuut wakker gelegen.

En toch. Tikt er ook in mij misschien een biologische klok ? Tandeloos gebrabbel gaat me steeds beter af, net als tekenen of gamen met de kroost van vrienden. Tegenwoordig geniet ik ervan om met tieners en studenten van gedachten te wisselen, net zoals ik jongere vrienden graag een luisterend oor, een rijles of een dag in een onbekende stad aanbied. Ondertussen raken mijn tv-toestel, dvd-speler en digitale decoder op elkaar afgestemd en legt iemand me uit wat twitteren is, ik heb dus alleen maar te winnen bij mijn… tja, mijn wat eigenlijk ? Mijn ouderinstinct ? Dan toch eentje zonder voortplantingsdrang.

Nochtans moet ik ze bewonderen hoor, de stelletjes die nu nog aan kinderen durven beginnen. Want wie weet welke wereld hun bengels straks wacht. Toon ik Aiko in 2025 waar het gaspedaal zit, of zijn auto’s dan al lang verboden ? Zal ze ooit besneeuwde bergtoppen en bevroren meren zien, of zal ze die alleen van onze foto’s kennen ? Waarschuw ik haar later voor de gevaren van kredietkaarten, of wisselen we tegen die tijd kleding- en voedselbonnen met Pokemónfiguren uit ? En nu we toch bezig zijn, misschien slaan we het voorhuwelijkssparen beter over.

Het zijn zaken waar ik tegenwoordig graag over fantaseer, zij het soms met een rimpel op het voorhoofd. Van apocalyptische hallucinaties is dan nog geen sprake, the times they are a-changing indeed. Net als Aiko, wiebelend in haar box, omringd door kleurrijke knuffels en twee ouders bij wie ze zich geliefd en beschermd kan voelen. Dat laatste stelt me gerust, elk bezoek opnieuw. Als gezinnen schepen zouden zijn, dan had Aiko het geluk een stevige tanker te treffen. Bij storm op zee kan dat nog van pas komen.

Wim Denolf