59 TINTEN DIK

NATHALIE LE BLANC

Nathalie Le Blanc staat stil bij de frappante feiten die ze al lezend opmerkte.

Waarom probeer je die boeken van Pascale Naessens eens niet ? Geen Vlaming met overgewicht die die zin nog nooit te horen kreeg. Want elk pondje gaat door het mondje, en het is gewoon een kwestie van minder eten en meer bewegen, toch? Niet dus. Was het zo eenvoudig, dan was niemand dik. Ook ik niet. Iedereen die ooit al op dieet geweest is, weet dat afvallen veel complexer is dan calorieën en stappen tellen. En weet ook dat afvallen op zich niet onmogelijk is, maar afgevallen blijven wel. Amper 2 tot 5 procent van de mensen die afvallen, houdt de kilo’s er ook af. Vandaar mijn diepe zucht bij het persbericht van het pas verschenen Never Nooit Meer van Mark Dakriet. “Als je niet opgeeft en gelooft in jezelf, kom je er. En val je niet terug”,zo citeert men de auteur.

Maar kijk, soms mag je een boek niet beoordelen op zijn persbericht. Dakriet, zanger van de Nederlandse soulformatie Re-Play, viel tachtig kilo af en schreef daar een eerlijk boek over dat interessanter is dan die quote doet vermoeden. Hij windt er geen doekjes om : zijn eetverslaving betekende vliegtuigstoelen waar hij niet meer in paste, fietsbanden die onder zijn gewicht knapten en weegschalen die error aangaven. Hij legt niet alleen uit hoe hij tachtig kilo afviel – met veel zelfdiscipline en sport – maar ook hoe belangrijk steun uit de omgeving is, hoe je omgaat met de schaamte voor je lichaam, en dat overgewicht ook andere oorzaken dan gulzigheid kan hebben.

Iets wat een paar weken geleden ook in The New York Times te lezen was. Waarom valt de ene persoon 25 kilo af met een bepaald dieet en komt een andere met exact datzelfde regime een paar kilo bij ? Omdat obesitas net als kanker niet één maar veel verschillende ziektes is. Negenenvijftig heeft obesitasprofessor Lee M. Kaplan van de Harvard Medical School er ondertussen gevonden, elk met hun eigen oorzaken. Te veel eten en niet genoeg bewegen, uiteraard, en metabolismeproblemen, onder andere als gevolg van jojodiëten of de menopauze. Maar ook slaapproblemen en stress, die de hormonen beïnvloeden die onze hongergevoelens sturen. Medische factoren zoals schildklieraandoeningen, en nogal wat medicatie, denk maar aan de pil, sommige bloeddrukpillen en antidepressiva. Armoede en de alomtegenwoordigheid van goedkoop, lekker maar vet en suikerrijk eten. En dan zijn er onze genen. Meer dan 25 zijn er ondertussen ontdekt die een cruciale rol spelen bij overgewicht. Genen die ervoor zorgen dat sommige mensen meer honger hebben dan gemiddeld, dat ze vet op een bepaalde manier opslaan, slechter kunnen weerstaan aan suiker of wel of niet reageren op lichaamsbeweging.

Negenenvijftig verschillende soorten dik, dat wil zeggen dat je als arts of diëtist altijd het hele plaatje moet bekijken. Met een boek van Pascale of een ander standaarddieetplan en de vage aanmoediging om meer te gaan sporten kom je er waarschijnlijk niet. “Ik heb zo’n veertig verschillende therapieën”, vertelt Kaplan in de NYT. “Van diëten en beweging tot slaapbegeleiding en medicatie.” Maar, geeft de expert toe, het blijft trial and error. Wie gelooft in de persoonlijke verantwoordelijkheid van dikkerds voor hun gewicht en de maakbaarheid van de mens en zijn lichaam, zal zijn standpunt misschien toch ietsje moeten aanpassen, stelt Kaplan. Of zoals mijn diëtiste onlangs zuchtte : “De natuur is onrechtvaardig.”

Never Nooit Meer, door Mark Dakriet, Uitgeverij Spectrum, 17,50 euro, nu in de winkel.

NATHALIE LE BLANC

Obesitas is net als kanker niet één maar veel verschillende ziektes

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content