Het was niet eens het opzet, maar achteraf beschouwd heb ik een supertrendy herfstvakantie achter de rug. Mocht u spontaan beginnen te denken aan een citytrip naar New York, shoppen in Londen of een ecovakantie op een modieuze camping : niets van dat alles. Ik ben gewoon thuis gebleven en heb… opgerommeld. Resultaat is dat de inhoud van mijn kleerkast zowaar gehalveerd werd. Een deel bracht ik naar de tweedehandswinkel, een deel naar het plaatselijke kringloopcentrum.

We hebben vaak te veel spullen en om dat onder controle te houden, ontstond een hele industrie met collecties opbergrekken en -dozen, tot te huren stapelruimten van het genre Shurgard. We krijgen stress van die overdaad aan spullen en in de doe-het-zelfgeluksliteratuur is een van de eerste regels steevast : ruim op. Over hoe je dat het best kunt doen, daar bestaan trouwens ook zelfhulpboeken over.

Ja, het minimalisme is terug. En dan gaat het niet over het begrip minimalisme dat we in de jaren negentig meestal gebruikten om cleane interieurs te omschrijven. Westers minimalisme anno 2010 is ruim en letterlijk te nemen : leven met een minimum aan bezittingen.

In de Verenigde Staten is de beweging al een tijdje geleden op gang getrokken door de Californische Dave Bruno, die in 2008 kwam aanzetten met The 100 Thing Challenge, de uitdaging en de zoektocht om met niet meer dan honderd persoonlijke bezittingen te leven (een paar schoenen telt hij wel als één item, oef). Er volgden een blog (guynameddave.com) en een boek en een hoop enthousiaste fans, eveneens op zoek naar een simpeler en minimaler leven.

Afgelopen zomer bracht The New York Times het verhaal van Tammy Strobel, een projectmanager in een investeringsfirma, die geïnspireerd door blogs als die van Dave Bruno kapte met wat ze omschrijft als “de mallemolen van werken en spenderen”. Zij en haar echtgenoot gooiden hun leven om. Ze verkochten hun auto’s, namen ontslag, schonken veel van hun bezittingen aan een goed doel en verhuisden naar een flat van veertig vierkante meter. Zij nam een minder drukke baan, hij ging studeren. Hoewel hun inkomen maar een derde is van wat ze tevoren hadden, hebben ze nu geen schulden meer, veel tijd en voelen ze zich beter dan ooit.

In de weekendeditie van 30 oktober berichtte The Times over Generation Zero : een groeiende groep jongeren die resoluut kiest voor ‘minder is meer’. De negentienjarige studente Jessica Dang (minimalstudent.com) zag hoe haar ouders zich uitsloofden om telkens een mooiere auto en een groter huis te kopen. In die val wil ze niet trappen. Volgens Dang en andere Generation Zero’s heeft de crisis zeker te maken met het actuele succes van minimalisme. Francine Jay (ook bekend als Miss Minimalist en auteur van The Joy of Less) stelt vast dat consumeren niet het verwachte geluk heeft gebracht en mensen zich nu, als ze door de crisis hun schulden niet kunnen betalen, afvragen of het wel allemaal de moeite loonde.

In België kennen we de ecogedreven Low impact man en is er nu ook Low impact girl, een meid die het twee jaar wil uitzingen met zeven kledingsilhouetten (het moet gezegd : het gaat om designeroutfits in vele laagjes, wat de mogelijkheden redelijk houdt).

Dat het minimalisme net nu een booming trend is, heeft behalve met de crisis ook te maken met de technologische mogelijkheden. De Zero’s zijn geen wereldvreemde hippies : het zijn mobiele hightechjongeren, met een iPhone, laptop en e-reader. Foto’s, boeken en muziek : het kan allemaal als één of hooguit twee items op hun bezittingenlijstje aangevinkt worden. Maar hoe je het ook draait of keert, de honderddingenlijst blijft een ontstellende uitdaging. Doet u maar eens de test. Begin alvast te tellen.

Gelukkig leven we in een maatschappij met veel trends. Zo is vintage er een. Meteen de reden waarom ik mijn absurd uitgebreide handtassencollectie onmogelijk kan reduceren. Ik stel mij nu al voor dat mijn dochter later zeer blij zal zijn met zoveel gekoesterde vintage.

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

“De 100-dingenlijst blijft een ontstellende uitdaging. Doet u maar eens de test. Begin alvast te tellen.”