10 juli: de laatste vier Thaise voetballertjes en hun coach worden gered uit de Tham Luang Nang Non-grot, waar ze al sinds 23 juni in vastzitten.
De Belg Ben Reymenants (46) runt een duikbedrijf in Phuket en hielp bij de reddingsoperatie.
‘Een dag nadat de jongens vast kwamen te zitten, belde een vriend bij de Thaise marine me. Ik heb meer dan 10 jaar ervaring in grotduiken en spreek Thais, dus ben ik met materiaal en een paar personeelsleden naar het noorden gevlogen. Het was een chaos. Normaal wordt er in die grot niet gedoken en geen van de twee bestaande kaarten was helemaal accuraat. Men vermoedde dat de jongens op Pattaya Beach zaten, dus werden er tussenkampen opgezet. Het zicht onder water was nihil, er was een zeer sterke stroming en overal modder. Ook buiten de grot verliep alles chaotisch. Het Thaise leger, vrijwilligers, hulpverleners en honderden journalisten, ze kampeerden allemaal in de buurt.
Uiteindelijk werd beslist om de kinderen te verdoven om ze uit de grot te halen.
Na een paar dagen wilden de Britse duikers inpakken omdat de hoop om de jongens levend terug te vinden klein was. De Thaise Navy SEALs gaven niet op. Jongens van 19, 20 jaar, zonder ervaring en met oud materiaal, dat was levensgevaarlijk. Dus bleven wij helpen. Mijn ellendigste moment kwam bij een splitsing. Ik kwam vast te zitten, liet mijn lamp vallen en dacht even dat het met mij gedaan was. Maar plots zag ik helder water en vond ik een passage. Het duurde zes uur om de grot in te duiken en vier uur om terug te keren, maar we legden elke dag zo’n 400 meter touw aan. Gelukkig verbeterden de omstandigheden en op 2 juli zaten we op 150 meter van de jongens. Wij beseften dat niet, maar de Britse duikers besloten opnieuw de grot in te gaan en vonden de jongens. Toen volgde een discussie: de jongens proberen te redden of drie à vier maanden wachten tot het water wegzakte? Twee ervaren Australische grotduikers, Craig Challen en Richard Harris, werden naar Thailand gehaald. Die laatste is ook anesthesist. Cruciaal, want uiteindelijk werd beslist om de kinderen te verdoven om ze uit de grot te halen.
Ikzelf heb, nadat de jongens gevonden waren, niet meer gedoken. Mijn rug was kapot, mijn handen verwond en ik was mentaal op. Als je concentratie niet meer optimaal is, neem je beter geen risico’s. Maar ik bleef technische assistentie bieden en vijf van mijn duikers hebben geholpen bij de reddingsoperatie. Toen de eerste jongens gered werden, kwam er een journalist van CNN vragen of ik blij was, niet alleen met de redding, maar ook met de schitterende resultaten van de Rode Duivels op het WK. Ik wist niet waar hij het over had, want ik was al twee weken weg van de wereld.
Toen het voorbij was, werden we uitgenodigd op het koninklijk paleis en kregen we een medaille van de Thaise eerste minister. Ik word er ook nog geregeld over aangesproken hier in Thailand. Die redding was een ontzettend zware klus, we zijn veel materiaal kwijtgeraakt, maar ik zou het zo opnieuw doen. ‘
