Worden zwarte katten gediscrimineerd?

Salem (Sabrina the Teenage Witch), Snowball (The Simpsons), Isis (Star Trek), .. er zijn heel wat zwarte katten aanwezig in onze populaire cultuur, maar toch staan ze voor de meeste mensen nog steeds symbool voor ongeluk en kwaad. De basis hiervoor werd gelegd tijdens de middeleeuwen, toen (oude) zonderlinge vrouwen beschuldigd werden van hekserij. Omdat deze vrouwen in eenzaamheid leefden, namen zij ook de straatkatten in huis voor gezelschap, wat al snel het vermoeden deed groeien dat de dames een speciale ‘duistere band’ hadden met hun pluizige vriendjes. Wanneer de heksen uitgeroeid werden, moesten ook hun katten eraan geloven.

Vandaag bestaan er nog steeds vooroordelen. Een zwarte kat die je pad kruist zou ongeluk brengen en hoewel we ervan uit mogen gaan dat we allemaal verstandige wezens zijn die verder hebben leren kijken dan bijgeloof blijkt uit verschillende cijfers dat zwarte dieren behoorlijk gediscrimineerd worden.

Volgens data van de ASPCAworden zwarte katten en honden het meeste geëuthanaseerd (of blijven ze het langste in het asiel). Het fenomeen heeft zelfs een naam: the black dog (or cat) syndrome. Het is niet helemaal duidelijk hoeveel invloed bijgeloof hierin heeft, aangezien zwarte honden ook heel talrijk aanwezig zijn in animal shelters, maar andere redenen zouden kunnen zijn dat zwarte dieren moeilijker te fotograferen zijn (en dus minder opvallen wanneer mensen naar de website van een dierenasiel kijken) en dat de witte haartjes rond de ogen en mond van dieren veel meer opvallen in een zwarte pels, waardoor zwarte katten en honden sneller ouder lijken dan ze eigenlijk zijn.

Bovendien bewijst een studie uit 20013, voorgesteld tijdens de International Society for Anthrozoology conferentie, dat mensen zwarte katten en honden er gewoon niet aardig vinden uitzien. Tijdens het onderzoek werden beelden getoond van verschillende katten en honden die gerangschikt moesten worden naargelang hun uitstraling. Witte en grijze katten en blonde honden werden als “het liefste” gepercipieerd, terwijl dieren met een zwarte vacht gezien werden als gemeen en agressief. Ook katten en honden die “overwegend zwart” waren (dus met witte of bruine vlekken) werden niet goed onthaald. Aangezien mensen bij de aankoop of adoptie van dieren vooral naar het uiterlijk kijken, is het logisch dat er meer zwarte pelsjes overblijven. Bovendien zouden zwarte katten “niet goed fotograferen”, aangezien hun pels het licht opslorpt, en wat heb je tegenwoordig aan een kat als die niet eens zijn eigen instagramprofiel heeft!

Toch wil het feit dat er meer zwarte katten en honden in asielen zitten te wachten op een baasje niet per se zeggen dat er minder zwarte katten en honden geadopteerd worden, zegt professor Emily Weiss, die asielen bestudeerde voor de ASPCA.

“De genen die een zwarte vacht veroorzaken zijn dominant, waardoor het ook waarschijnlijk is dat er meer zwarte dieren bestaan, en logischerwijs ook meer zwarte dieren in asielen belanden. Omdat er zoveel zwarte dieren in asielen zitten, lijkt het ook alsof ze minder geadopteerd worden.” Weiss wil vooral de negatieve berichtgeving niet spijzen. “Wanneer je mensen blijft vertellen dat zwarte dieren minder snel geadopteerd worden dan gaan mensen dat onbewust internaliseren, waardoor ze zwarte dieren gaan categoriseren als “niet adopteerbaar” en dat ook gaan toepassen. Dat willen we koste wat het kost voorkomen.”

Of het nu komt omdat we hen onbewust gaan uitsluiten op basis van vooroordelen of omdat er simpelweg gewoon veel meer katten met zwarte (tinten in hun) vacht zijn: het is een feit dat de meeste asielen heel wat zwarte poezen in aanbieding hebben. Hier kan je bijvoorbeeld al donkerharige te adopteren lieverds vinden.

Opgepast! Adopteer nooit een dier zonder daar grondig over na te denken. Lees voor je het overweegt zeker dit artikel en bespreek je keuze voldoende met de mensen van het dierenasiel en je omgeving.

(KS)