Van verlegen boekenwurm naar nieuwsanker, een gesprek met Marie Niasse (29): ‘Je kan je leven niet plannen’

© AW
Anke Wauters
Anke Wauters Journaliste Knack Focus en Knack Weekend

Sinds kort is Marie Niasse (29) het nieuwe gezicht van de Antwerpse lokale nieuwszender ATV. Dat was nochtans nooit het meesterplan van de verlegen Sint-Niklaase journaliste: ‘Ik was mezelf een tijdje kwijt. Ik niet meer wat ik wou, wat mijn leven betekende, wat de bedoeling was.’

Iets te laat en in een felrode jurk gaat ze voor mij op het terras langs het Antwerpse Theaterplein zitten. Marie Niasse (29) lacht enthousiast: ‘Sorry dat ik nu pas arriveer. De ironie: nergens parkeerplaats te bespeuren in ’t stad!’

Zonder op adem te komen of ook maar een blik op de menukaart te werpen, bestelt ze een eenvoudige cappuccino. Marie weet exact wat ze wil en laat daar geen gras over groeien Рeen beetje zoals met haar carri̬re, lijkt het wel. Net geen tien maanden. Zo lang werkte de Sint-Niklaase als verslaggever bij de Antwerpse lokale nieuwszender ATV. Sinds kort is ze het gloednieuwe nieuwsanker bij het kanaal.

Als je heel jong bent, denk je vaak: tegen die leeftijd wil ik dit bereikt hebben. Je stelt jezelf een hele hoop doelen voorop. Eens je meer volwassen wordt, besef je dat niet alle toekomstplannen realistisch zijn.

Een loopbaan waar velen jaloers op zouden zijn. Toch zat er geen grote strategie achter: ‘Als je heel jong bent, denk je vaak: tegen die leeftijd wil ik dit bereikt hebben. Je stelt jezelf een hele hoop doelen voorop. Eens je meer volwassen wordt, besef je dat niet alle toekomstplannen realistisch zijn.’ You can’t always get what you want, zingt Mick Jagger toepasselijk op de achtergrond in de koffiebar. Marie lacht even afwezig en kijkt me dan opnieuw aan: ‘Eerlijk? Ik had gedacht dat ik tegen deze leeftijd wel al een gezin zou hebben, maar dat is door omstandigheden nog niet zo: geen tijd, geen geld, en pas sinds kort een eigen huisje.’ Ze haalt haar schouders op: ‘Ach, ik zei het al: je kan je leven echt niet plannen. Dat heb ik enkele jaren geleden opgegeven.’

Verlegen kind

Plots het gezicht van een zender worden, dat was in ieder geval nooit het plan. Marie was een extreem verlegen kind, vertelt ze mij, de tegenpool van haar moeder: ‘Mijn mama is een uitzonderlijk sociale vrouw. Zo’n echte spraakwaterval die overal iedereen kent. Heel geliefd bij mensen ook, dat bewonder ik. Maar voor mij was dat wel lastig. Het komt misschien fout over, maar ik vond het als kind altijd verschrikkelijk om samen met haar over straat te wandelen. Ze liep steevast kennissen tegen het lijf. En ik moest die mensen dan ook groeten en een kus geven. Voor mij was dat al een stap te ver.’

Ik was een extreem verlegen kind. Mensen op straat groeten en een kus geven, dat was al een stap te ver. Ik heb mezelf moeten uitdagen om uit mijn schulp te kruipen.

Tijdens het vijfde en zesde middelbaar maakte ze bewust de overstap naar een opleiding public relations: ‘Ik heb mezelf op die manier uitgedaagd. In die richting moest ik wel sociaal zijn. Je gaat naar evenementen, je zit aan het onthaal. En de leerkrachten waren heel streng: je was verplicht om vriendelijk te zijn tegen iedereen. Als je punten op het spel staan, dan kan je niet anders natuurlijk.’ Dankzij die wissel en het extroverte karakter van haar moeder is Marie helemaal uit haar schulp gekropen: ‘Het is toch fantastisch dat je iemands hele dag goed kan maken door simpelweg goedendag te zeggen en te glimlachen? Ik wou dat ik dat eerder had begrepen.’

Fantasiewereld

Dat wil niet zeggen dat Marie tegenwoordig een spring-in-’t-veld is. Haar vrienden kan ze op een hand tellen. Dat is ook voldoende voor Marie: ‘Ik ben omringd door veel toffe mensen en mocht ik meer tijd hebben zou ik daar weleens iets mee gaan drinken. Maar op den duur is je agenda dan helemaal gevuld, en daar hou ik niet van. De mooie herinneringen die ik samen met mijn vrienden maak, zijn enorm belangrijk. Maar een grote vriendengroep is niet aan de orde bij mij.’

Marie zoekt steeds de rust op: ‘Ik heb de drukte niet altijd nodig. Ik nestel me veel liever in de sofa met een goed boek. Ik hou ervan om in mijn een fantasiewereld te zitten, gewoon ik en de schrijver.’ Vroeger bracht Marie al haar woensdagnamiddagen door in de bibliotheek, weet ze nog: ‘Daar nu op terugkijken is vreemd: het is gewoon een saai en grijs gebouw. Maar toen was het mijn hele universum. Als kind zie je de wereld anders hé, alles heeft meer kleur.’

Haar favoriete schrijver was Roald Dahl: ‘Matilda is een personage dat me altijd zal bijblijven. Ze is iemand die ondanks haar moeilijke situatie toch optimistisch blijft. Het boek heeft mij geleerd dat je kan bereiken wat je wil door te zijn wie je bent.’

Marie Niasse (29) relativeert veel: 'Ik maakte mij vroeger nogal snel druk in futiliteiten. Een verkeerde opmerking was meteen het einde van de wereld. Als je zo denkt, geraak je natuurlijk nooit vooruit. Met de jaren heb ik geleerd om zaken los te laten.
Marie Niasse (29) relativeert veel: ‘Ik maakte mij vroeger nogal snel druk in futiliteiten. Een verkeerde opmerking was meteen het einde van de wereld. Als je zo denkt, geraak je natuurlijk nooit vooruit. Met de jaren heb ik geleerd om zaken los te laten.© Anke Wauters

Terug naar Senegal

Marie heeft Senegalese roots. Twee maanden na haar geboorte zijn haar ouders voor het werk van haar vader naar België verhuisd. Toch voelt ze zich overal thuis. ‘Ik ben een beetje een profiteur op dat vlak’, lacht ze, ‘Ik ga waar de zon schijnt. Ik werk in Antwerpen, een prachtige stad waar ik mij altijd goed amuseer. Mijn jeugd speelde zich af in Sint-Niklaas, en daar ga ik nog steeds naartoe als ik tot rust wil komen. Mijn ouders zijn van Senegal, dus daar kan ik ook altijd terecht.’

Ik was mezelf even kwijt. Opeens wist ik niet meer wat ik wou, wat mijn leven betekende, wat de bedoeling was. Ik keek rondom mij en bij iedereen leek alles zo vlot te gaan. Bij mij stond alles stil.

Meer nog, tijdens haar studies besloot Marie om stage te doen bij een nationale nieuwzender in Senegal. Een verandering van omgeving die toen net op tijd kwam: ‘Ik zat heel hard met mezelf in de knoop, op verschillende vlakken. Ik was een zware relatiebreuk aan het verwerken en ik moest mezelf opnieuw leren kennen.’

Achteraf gezien een verstandige beslissing, beseft Marie: ‘Ik was even mezelf kwijt. Opeens wist ik niet meer wat ik wou, wat mijn leven betekende, wat de bedoeling was. Ik keek rondom mij en bij iedereen leek alles zo vlot te gaan. Bij mij stond alles stil.’ Tranen schieten in haar ogen. Ze schudt haar hoofd, laat ze niet toe. ‘Het probleem met deze maatschappij’, zegt ze resoluut, ‘Is dat alles zo vluchtig is. Alles gaat zo snel. Daarom vond ik het nodig om afstand te nemen.’

Vier maanden was Marie weg van iedereen die ze kende en beoefende ze journalistiek in Senegal. Op een bepaalde dag moest ze verslag doen van een galabal. Aanwezigen: heel veel mensen van goede afkomst, in chique avondkledij. De volgende ochtend werd ze echter naar een weeshuis gestuurd. Die nacht waren er negen kinderen in een brand omgekomen.

Een kantelmoment voor Marie: ‘Dat kwam zo hard binnen. Het heeft mij doen nadenken over wat ik met mijn leven wou doen. Ik heb een knop omgedraaid: dit is mijn job, en mensen hebben de juiste informatie nodig. Natuurlijk ben ik niet gevoelloos voor negatieve berichten. Steeds opnieuw met miserie geconfronteerd worden zonder dat het effect heeft op hoe je de wereld ziet is onmogelijk. Je hebt veel mensen die iets moeilijks meemaken. Hun verhaal zo goed mogelijk schetsen, dat is journalistiek voor mij.

Niets is zwart-wit

Marie is desondanks geen idealist geworden. ‘Ik weet ook wel dat ik de wereld niet kan verbeteren’, beseft ze, ‘Ik zal nooit iemand uit zijn droom weghalen als ze dat wel denken. Maar ik heb aanvaard dat niet alles zwart-wit is, dat niet alles zwart-wit kan zijn. Deze wereld is een grote grijze massa. Maar door te erkennen dat je ook negatieve kanten hebt, zal je meer van de positieve zaken genieten. Mensen beseffen te weinig hoe goed we het hier hebben en dat veel aan dit leven enorm mooi is.’

Natuurlijk ben ik niet gevoelloos voor negatieve berichten. Steeds opnieuw met miserie geconfronteerd worden zonder dat het effect heeft op hoe je de wereld ziet is onmogelijk.

Marie relativeert veel, merk ik op. Dat heeft ze naar eigen zeggen moeten leren: ‘Ik maakte mij vroeger nogal snel druk in futiliteiten. Zeker als puber, ik trok me alles veel te hard aan. Tijdens mijn studies, als ik een verkeerde opmerking kreeg van een leerkracht, was dat meteen het einde van de wereld. Als je zo denkt, geraak je natuurlijk nooit vooruit. Met de jaren heb ik geleerd om zaken los te laten.’

Na de bekendmaking van haar nieuwe positie bij ATV, volgden veel positieve reacties. Die heeft Marie niet gezien, want ze had zichzelf beloofd om eventjes weg te blijven van sociale media: ‘Ik had eerlijk gezegd veel schrik voor het internet, voor gemene uithalen. Ik ben er heel voorzichtig mee geweest. En ik ga er ook voorzichtig mee blijven.’ Ze is bovendien een beetje bang dat ze plots gebombardeerd wordt tot een boegbeeld. ‘Ik ben niet perfect’, flapt ze er vrolijk uit, ‘Absoluut niet. Als ik op mijn bek ga, zal ik er gewoon mee lachen en hopen dat niet te veel mensen het gezien hebben.’ Marie stopt abrupt met praten en schiet in de lach: ‘Wauw… Nu ik nieuwsanker ben zullen redelijk wat mensen mijn blunders zien.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content