Nieuw, divers videokanaal daagt media uit: ‘Waarom zou hiphop geen journalistiek kunnen zijn?’

Mensen met een migratieachtergrond laten traditionele media steeds vaker links liggen om zelf een platform te starten. Masala vzw, een opstartend videokanaal voor en door alle Gentenaars, is daar een voorbeeld van.

Masala vzw is een opstartend sociaal videokanaal voor en door alle Gentenaars. ‘Het woord vertaalt zich letterlijk uit het Urdu (de landstaal van Pakistan, nvdr) als kruidenmix’, legt Bilal Abbas, bezieler van het project, uit, ‘We willen de verzuurde maatschappij terug wat smaak geven door mensen te mengen.’

Masala Genthttps://www.facebook.com/MasalaGent/https://www.facebook.comFacebook1281

video1.0https://www.facebook.com/MasalaGent/videos/622770358112320/500

Diversiteit op de redactie

We staan rond een zelfgestookt vuurtje op DOK, het cultuurhuis in de oude haven van Gent. Een vuurshow. Een barbecue. De redactievergaderingen van Masala vzw zijn atypisch. Na een kennismakingsronde en een serieus gesprek volgt steevast een of ander feest: ‘Je moet je inleven in de leefwereld van de jongeren die je wil bereiken. En we willen ook niet dat het als een verplichting aanvoelt voor onze vrijwilligers.’

De voorwaarde voor Bilal was een diverse redactie. Daar heeft hij zijn redenen voor. ‘Doe kleurrijke kleren aan’, zei een fotografe ooit tegen hem. Voor een artikel over het Offerfeest moest zijn portret genomen worden. ‘Wat ze bedoelde was: zie er allochtoon of moslim uit. Is dat niet het grote probleem? Mensen blijven een bepaald beeld behouden over hoe allochtonen er horen uit te zien. Ze willen er niet los van komen.’

Dat is wat Bilal wil doen met Masala vzw, zegt hij: ‘De maatschappij is steeds meer divers aan het worden maar de redacties niet. Bij elk nieuw item duiken journalisten in hun netwerk. Maar dat netwerk is te beperkt. De afstand tussen de redactie en de mensen op straat is te groot. Wij willen die afstand verkleinen. Om zo een nieuw beeld te tonen van allochtonen en gewoon alle Gentenaars.’

Druk op de schouders

Het is iets wat reguliere media niet kunnen, volgens Bilal: ‘Vrouwenproblemen laat je toch ook niet exclusief oplossen door mannen? Of de LGBT-problematiek laten coveren door een heteroseksuele journalist -onzin, toch? En dat is wat wij willen doen: laat ons de problemen binnen onze gemeenschap kritisch aankaarten in plaats van kritiek te geven van bovenaf. Daarna kunnen we samenwerken.’

Ergens snapt Bilal de problemen van reguliere media: ‘Je merkt dat sommigen echt proberen. Maar het lukt gewoon niet. De output van samenwerkingen is nooit baanbrekend. Het zijn altijd formats die je al honderd keer hebt gezien. Daar zijn wij niets mee. Heel tof dat Jan Leyers met Allah in Europa op zoek gaat naar het gezicht van de islam in Europa. Niemand zegt dat wat hij doet slecht is, maar waarom betrek je ons daar niet bij? Wij willen zeker niet tegen de media ingaan. Wij willen een voorbeeldfunctie zijn van hoe het misschien wel kan.’

Of hij niet te veel druk op zichzelf legt, vragen we. ‘Dat moet wel’, klinkt Bilal resoluut, ‘Als er nu niets verandert gaan mijn kinderen en de kinderen van mijn kinderen nog steeds geconfronteerd worden met vooroordelen. Dan gaan zij nog altijd moeilijkheden hebben om een goede school te vinden of een huis te huren. Wij hebben de kans om daar iets aan te doen.’

Vooroordelen afbreken

De timing van hun project is geen toeval. ‘Net nu, met de nieuwe vluchtelingenstroom, staan andere culturen enorm onder druk’, legt de Indische Meenu Kaur, een van de vrijwilligers, uit. Meenu en haar ouders zijn als politieke vluchtelingen in België terechtgekomen. Ze zijn Sikh van geloofsovertuiging, een minderheid in thuisland India. In 1991 moesten ze vluchten.

In Meenu’s ogen herhaalt de geschiedenis zich vandaag: ‘Als ik zie hoe mensen omgaan met Irakezen, Afghanen, Syriërs die nu meemaken waar ik ben doorgegaan, raakt dat mij enorm. Ik weet wat voor obstakels hen te wachten staan. Mensen hebben het gevoel dat er een invasie is. Dat ze naar hier komen om alles in te palmen. Vooroordelen laaien nog meer op.’

Voor Meenu is Masala vzw de manier om verschillende culturen samen te brengen en aan te tonen dat wij eigenlijk allemaal dezelfde waarden hebben maar soms andere manieren om die in te vullen: ‘De kracht van verhalen is daarbij belangrijk. Hoe je een verhaal inkleurt bepaalt op welke manier een boodschap wordt doorgegeven. Je kan ervoor kiezen om de bestaande clichés te versterken. Of je kan vooroordelen afbreken. Wij willen dat tweede doen. Maar op originele manieren.’

Hiphop als journalistieke vorm

De Turks-Belgische rapper Fatih De Vos-Sahan, van de Gentse band Rauw en Onbesproken, ziet hiphop bijvoorbeeld als een van die originele vertelvormen: ‘Waarom zou hiphop geen vorm van journalistiek kunnen zijn? Het is ook een manier van berichtgeving. Hiphoppers zijn de muzikale sociologen van 2017. Rockmuziek is zijn ballen verloren. Het enige genre dat het establishment nog uitdaagt, is hiphop.’

Racisme komt bijvoorbeeld vaak voor in zijn lyrics: ‘Ik ben half Turks, half Belgisch. Al sinds ik kind was, ben ik geconfronteerd met stereotypen uit beide culturen. Voor mij was niets een evidentie: ik hoorde nooit tot een groep, omdat ik gemixt ben. Ik heb daardoor een bepaalde visie gecreëerd: ik wil voorbij culturen kijken en mensen samenbrengen om wat ons gelijk maakt, niet wat ons verdeelt.’

‘Hiphop is voor mij niet het doel op zich’, nuanceert Fatih verder, ‘Het is gewoon mijn medium om de samenleving een klein beetje te helpen veranderen. Masala vzw gelooft in de missie die ik zelf al een tijdje meedraag.’

Masala Genthttps://www.facebook.com/MasalaGent/https://www.facebook.comFacebook1281

video1.0https://www.facebook.com/MasalaGent/videos/625321091190580/500

Mensen raken

Fatih is heel gepassioneerd. Tijdens de vergadering spreekt hij bevlogen: ‘We denken allemaal hetzelfde. Wat is het nut dat we het blijven herhalen? Laten we gewoon de handen uit de mouwen steken. Dit moet snel gebeuren.’

Aan de tafel zit ook de Bosnische Dalila Pepic, een 24-jarige studente politieke wetenschappen die graag schrijft en dicht. Zij is stil. Observeert. Denkt na. Stelt af en toe een rake vraag.

‘Ik praat gemakkelijker op papier’, glimlacht ze achteraf, ‘We zijn het verleerd om van elkaar bij te leren.’ Dalila wil graag met haar teksten en gedichten mensen raken: ‘Ik wil een invloed hebben op iemand zijn leven. Op meer kan je niet hopen. Met deze organisatie proberen we dat echt te doen.’

Project ‘#Gentrification’

Masala vzw wil anderhalf jaar als stadstelevisie werken om zich later te profileren als productiehuis. Het eerste wat ze willen maken is een documentaire over gentrificatie in Gent: ‘Je ziet het overal gebeuren: plaatsen waar mensen met een migratieachtergrond of lage socio-economische status wonen worden plots hip gemaakt. De leegstaande gebouwen worden aangeboden aan projectontwikkelaars en jonge creatieve mensen.’

Allemaal heel fijn natuurlijk, vertelt Bilal: ‘Iedreen bedoelt het goed. Maar dit proces trekt mensen met een hoger inkomen aan. De buurt wordt onbetaalbaar voor de mensen die er oorspronkelijk woonden.’

Om dit in kaart te brengen, heeft Masala vzw een voorstel ingediend om een burgerbudget te krijgen van Stad Gent. Je kan hier stemmen op hun project en ze zo helpen om budget binnen te halen.