In beeld: de première van de spektakel-musical ’14-18′

Mocht een musicalhatende terreurorganisatie op Paaszondag omstreeks 20 u een aanslag op de Nekkerhallen gepleegd hebben, dan zou Vlaanderen nu niet alleen onbestuurbaar, maar ook zo goed als verstoken van enig entertainment zijn. Van minister-president tot soapstarlet, zowat iedereen met enige BV-status tekende present voor de première van de langverwachte spektakelmusical over de Grote Oorlog.

Mocht een musicalhatende terreurorganisatie op Paaszondag omstreeks 20 u een aanslag op de Nekkerhallen gepleegd hebben, dan zou Vlaanderen nu niet alleen onbestuurbaar, maar ook zo goed als verstoken van enig entertainment zijn. Van minister-president tot soapstarlet, zowat iedereen met enige BV-status tekende present voor de première van de langverwachte spektakelmusical over de Grote Oorlog.

Dat ‘spektakel’ is niets overdreven: op een podium groter dan een voetbalveld evolueren meer dan 150 acteurs en figuranten, er rijden voertuigen af en aan, galopperen paarden voorbij, de Nekkerhallen daveren van de explosies. Het publiek zit op een gigantische tribune die 150 meter voor-en achteruit rijdt, zodat je het gevoel hebt in de actie gezogen te worden; soms lig je zelfs in de vuurlinie! De bewegende decors zijn een wonder van creativiteit en technisch vernuft: loopgraven veranderen in een mum van tijd in de sluizen van Veurne-Ambacht of in een kapotgeschoten woning. Het verhaal, daarentegen, is simpel.

Helden tegen wil en dank

Vier jonge Vlamingen, vrienden sinds hun kindertijd (flashbacks), worden in 1914 opgeroepen om het vaderland te verdedigen. Het zijn archetypes eerder dan uitgewerkte karakters, dat kan niet anders in zo’n megaspektakel: de brildragende intellectueel (Jonas Van Geel), de grofgebekte macho (Bert Verbeke), de benjamin met het klein hartje (Lander Depoortere) en zijn oudere broer (Jelle Cleymans). Het is deze Jan Modaal die door zijn simpele verlangens – bij zijn vrouw (Free Souffriau) en het kind zijn dat in zijn afwezigheid geboren werd – uitgroeit tot de romantische held van het verhaal.

Alle WO I-personages die we kennen uit Canvasdocumentaires en films als Paths of Glory en All Quiet on the Western Front zijn aanwezig: de Franstalige generaal (Jo De Meyere met ooglapje) die enkel aan strategie denkt, de genadeloze sergeant die de manschappen de loopgraven uit jaagt in zinloze aanvallen (Peter Van de Velde), de verpleegster die van aanpakken weet (Maaike Cafmeyer). Het blank zetten van de IJzervlakte, de aanvallen met mosterdgas, de executie van zogenaamde deserteurs, niets wordt de jonge helden bespaard.

Spektakel en ontroering

Je zou het clichés kunnen noemen, maar ze werken wel: bij de scène van de verbroedering tussen Franse, Belgische, Duitse en Britse soldaten in de Kerstnacht van 1917 moest menig toeschouwer een stevige brok wegslikken. Idem dito bij de scène waarin Jan voor het eerst zijn zoontje ziet; in de rij vóór mij zag ik Regi Penxten zijn Elke bij de arm grijpen. Vlaanderens meest ambitieuze musicalproductie tot op heden verbluft dus niet enkel door de hoogstaande techniciteit, maar pákt je, zoals dat ook het geval was bij Daens, een eerdere samenwerking van het succesteam Frank Van Laecke (script en regie), Dirk Brossé (muziek) en Allard Blom (script en liedteksten). Na de intimistische parel Pauline en Paulette konden ze hier weer alle registers opentrekken.

Terwijl de stuwende muziek van de finale nog nagalmde, nam ik me al voor om nog eens naar 14-18 te komen kijken, bij de eerste visie kwam ik immers ogen te kort. Van 14-18 zijn er ook Engelstalige voorstellingen voor ex-pats en buitenlandse bezoekers in dit herdenkingsjaar van de Grote Oorlog.

Info en tickets: www.1418.nu

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content