Geert Allaert van Music Hall: ‘Niets leuker dan mensen verzamelen en hen aansteken met je energie’

© Wouter Van Vaerenbergh
Wim Denolf
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.

Geert Allaert (54) is geboren in Menen. Hij studeerde trompet aan het conservatorium en Germaanse filologie en richtte in 1988 het organisatiebureau Music Hall op. Later produceerde hij talloze Vlaamse musicals.

Ik ben een kind van twee werelden. Mijn moeder was een kledingmaakster en verzorgde feestelijk maatwerk. Aan haar heb ik mijn creatieve kant en oog voor schoonheid te danken, het ondernemersbloed eerder aan mijn vader en grootvader, die vlashandelaren waren. Mijn vader was bovendien voorzitter van de lokale harmonie en toneelvereniging. Als kind hielp ik hem dus bij de verkoop van lidkaarten en de verdeling van affiches.

De makkelijkste weg biedt niet altijd de meeste voldoening. Ik was achttien toen ik mijn eerste klassieke concert organiseerde en haalde in mijn eerste jaren artiesten als Dionne Warwick en Barry White naar België. Als eigenaar en exploitant van zalen als Vorst Nationaal had ik me dus kunnen beperken tot de promotie van artiesten en bestaande producties. Financieel zou ik nu op rozen zitten. Maar zou ik ook gelukkig zijn? Zelf ideeën uitwerken en producties creëren is mijn leven, en uiteindelijk is er niets leuker dan mensen verzamelen en hen aansteken met je energie.

Ik zag mijn eerste musical toen ik twaalf was. The Wizard of Oz, op vakantie met mijn ouders in Londen. Die combinatie van dans, zang en acteerwerk, al die middelen om emoties over te brengen en het publiek mee te nemen in een verhaal: ik was meteen verkocht. De vraag of het genre een volwaardige kunstvorm is, heeft me nooit geboeid. Die is ook typisch Belgisch. Musicalhaters in de Verenigde Staten of Groot-Brittannië doen niet neerbuigend, maar gaan er gewoon niet naar kijken. Alleen hier was het lange tijd bon ton om met musicals te lachen en je zo een soort pose aan te meten.

In Belgiu0026#xEB; was het lange tijd bon ton om met musicals te lachen en je zo een soort pose aan te meten

Ik geloof in keuzes maken. Als student Germaanse filologie speelde ik samen met Nic Balthazar in een toneelgezelschap, en ook als trompettist in een bigband en lid van verschillende brassbands stond ik vaak op het podium. Maar je kunt geen goede muzikant zijn en even goed achter de schermen bezig zijn. Uiteindelijk hing ik mijn trompet dus aan de haak. Als orkestmuzikant zit je zelf trouwens niet aan het stuur, maar behoor je tot een gezelschap dat een dirigent moet volgen. Dat had ik met mijn karakter niet lang volgehouden. (lacht)

Een mooie droom laat ik niet snel varen. Succesvolle musicals als Les Mis̩rables en The Phantom of the Opera, de reanimatie van Vorst Nationaal, de verbouwing van de Gentse Capitole tot een prachtig art-decotheater Рdaar was allemaal geen sprake van geweest als ik naar de vele sceptici had geluisterd. Ja, ik was vroeger soms te onstuimig, te ongeduldig. Als mijn buikgevoel me zei dat we een schitterend idee hadden, dan begonnen we er meteen aan. Nu tekenen we alles veel beter uit, maar ondernemen is wel stappen zetten en knoppen doorhakken. En beslissen, dat is kiezen zonder honderd procent zeker te zijn.

In de woestijn maakt één boom meer indruk dan een bos. Kostuums, decors en technische hoogstandjes vergroten de spektakelwaarde, maar het is niet daarmee dat je het publiek raakt. Dat vergt emotie, en die zit eerder in de storytelling, de tekst en de muziek. Mijn doel is dus niet om altijd grootser en spectaculairder uit te pakken. Dat is zelden ook echt beter.

De belevingscultuur maakt de taart veel groter. Vroeger waren mensen bezig met de toekomst van hun nakomelingen, nu vooral met hun eigen geluk en welzijn in het heden. In die context is het boomen van de hele cultuur- en entertainmentsector geen verrassing. Kijk ook naar het succes van onze nieuwe coöperatieve vennootschap Musical Rainbows: dat werkt omdat mensen op zoek zijn naar interessante investeringen, maar ook omdat ze unieke ervaringen willen meepikken.

Struikelen mag, blijven liggen niet. Nadat de vlasindustrie in de grensstreek in elkaar gestort was, moest mijn vader opnieuw beginnen in de staalsector. Dat leerde me dat je met de juiste state of mind elke tegenslag te boven komt. Daar heb ik de voorbije dertig jaar al veel aan gehad. Producties die tegenvielen, het gepalaver over subsidies en de nu eindelijk gerealiseerde taxshelter voor de podiumkunsten: ik ben altijd blijven doorgaan, en altijd vanuit hetzelfde optimisme.

musichall.be,musicalrainbows.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content