‘Een spoor van uitwerpselen’ : dit is waar onze redacteurs zich het meest voor schamen

© iStock

“Perfect”. Er is geen algemene definitie voor de term, alleen een stilzwijgende overeenkomst dat niemand aan die omschrijving voldoet. We verstoppen onze kleine kantjes en spreken niet over onze blunders, terwijl iedereen wel eens een misstap begaat. Toch?

“Een medicijn tegen gĆŖne, perfectiedwang en faalangst. Alles waar je je altijd voor schaamde, hoef je niet meer te verstoppen, want een gedeeld geheim weegt tenslotte minder zwaar”, zo omschrijven de Charlies hun derde bookzine.

Aangezien we bij weekend.be maar wat graag onze tong uitsteken naar de perfectiedwang volgen hier onze grootste ‘afgang’-momenten.

“Als er Ć©Ć©n ding is waar ik me met de regelmaat van de klok voor schaam, is het wel het feit dat ik echt heel slecht ben ik mensen onthouden. Niet alleen een naam ontglipt mij zo nu en dan, maar ook het gegeven dat we elkaar al (meermaals) ontmoet hebben. Hoe interessant de persoon in kwestie ook is of hoe boeiend onze babbel ook was, wanneer ik hem of haar een week later tegenkom in een andere context is de kans dat ik er niets meer van weet behoorlijk groot. Elke keer opnieuw dat mijn vrolijke “hallo, ik ben X” resulteert in een verbaasde blik aan de overkant, gevolgd door: “ja, dat weet ik toch al lang?” zak ik door de grond van schaamte.”

“Op vakantie in een behoorlijk indrukwekkend resort werd ik dagelijks geconfronteerd met de bochten waarin diepbruingeblakerde dames zich wrongen om toch maar ten volle te kunnen genieten van UVA- en UVB-stralen. Toen ik dus op een ochtend een jong, mooi, blond meisje aan het zwembad spotte dat haar handen op een nogal gekke manier voor zich uit hield, zag ik er niets anders in dan iemand die per se bruine vingers wilde hebben. Ik rolde met mijn ogen naar mijn lief en zuchtte “dat het hier toch echt niet meer normaal was”. Later op de dag vertrokken we naar huis. Aan onze incheckbalie, braafjes tussen een Nederlands sprekende moeder en vader, stond, of liever; zat het mooie blonde meisje. In een rolstoel. Met haar handen nog steeds verkrampt voor haar borst. That happened.

“Er is een reden waarom ik niet de totem ‘gracieuze gazelle’ kreeg toebedeeld tijdens mijn Scoutingjaren. Glazen deuren, borduurtjes, losliggende kabels, een doodgewone stoel: het leven is een groot avontuur, laat ons het daarop houden. Mijn love affair met vloeren is passioneel en wild, maar gelukkig ook vaak intiem en privĆ©. Zo kon ik ooit een week niet wandelen omdat ik een kader recht wilde hangen en daarbij met een indrukwekkende salto van een stoel viel. De blauwe plekken en schaafwonden in nek en gezicht deden wel wat wenkbrauwen fronsen, maar de stoemelingse val zelf, die had niemand gezien. Dat is wanneer het gĆŖnant wordt: schuren met de vloer terwijl er een publiek bij staat. Zo maakte ik tijdens de eerste maanden van mijn professionele leven nogal ruw kennis met het muffe tapijt op onze redactie. Na een korte babbel met een stagiaire, wilde ik gezwind mijn werk verderzetten aan mijn eigen bureau aan de andere kant van het ravijn – ok, eerder een kleine put, maar dat klinkt niet dramatisch genoeg. ‘Mag ik nog iets vragen?’ hoor ik en ik draai mijn nek en hoofd, terwijl mijn benen rustig verder wandelen. Note to self: hou halt en gebruik gans je lichaam om te antwoorden. In een fractie van een seconde besef ik dat er zich geen vloer meer onder mijn voeten bevindt en draai ik me frontaal richting ‘het ravijn’ zodat ik met mijn gezicht recht naar voren op de grond beland. NĆ©t niet met mijn tanden op de rand. Ik krabbel recht met een rood hoofd en kijk recht in het gezicht van onze toenmalige baas die ongetwijfeld bij zichzelf dacht, ‘wat heb ik in godsnaam in huis gehaald.”

“In het zesde jaar maakten we, zoals heel veel Vlaamse scholieren, een reis naar ItaliĆ«. Vlak voor het zoveelste museum zouden binnengaan, mochten we nog even verpozen op een grasperkje in de Italiaanse zon. Tijdens het museumbezoek vond ik dat het overal stonk, maar ik kon geen vinger leggen op de afkomst. Museumzaal na museumzaal achtervolgde de geur me. Tot ik besefte dat ik de oorzaak was van de geuroverlast. Mijn gloednieuwe sneakers hadden onaangenaam kennis gemaakt met de – in dat idyllische parkje achtergelaten – drollen van een Italiaanse viervoeter. Het duurde zeker een kwartier voor ik doorhad dat ik al een heel spoor van uitwerpselen had achtergelaten. De schaamte probeerde ik samen met de stront weg te schrobben in de lavabo van het museumtoilet.”

“Wanneer je als stagiair voor het eerst naar het buitenland mag, is teleurstellen geen optie. Dagen op voorhand lag mijn strategie klaar en wist ik welke vraag ik aan wie zou voorleggen. Ik was vastberaden om een goede indruk te maken. Toeval kan je natuurlijk nooit volledig uitsluiten, maar ik had het toch in een hoekje gedreven. Om op de dag zelf het vele handjesschudden en glimlachen te overleven, sloeg ik koffie na koffie achterover. Toen het tijd was voor mijn laatste en belangrijkste interview van de dag, beefde mijn lichaam dan ook onder de hoge hoeveelheden cafeĆÆne. Helaas was het niet ik die het begaf, wĆ©l de kruk waarop ik zat. Zonder mij enige waarschuwing te geven, kraakte de stoel onder mij uiteen, zodat ik met mijn rug op de grond belandde. Rond mij enkel een stapeltje spijlen en mijn zonet verpulverde goede eerste indruk.”

De Charlie bookzine – met Knack Weekend columniste Katrijn op de cover! – kan je onder andere hier verkrijgen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content