Actrice Natali Broods, tussen set en speeltuin: ‘Mensen zijn nooit opdringerig in Antwerpen’

Dit voorjaar zat ze in de tv-serie De Infiltranten, de film Façades en theaterproductie Hello Goodbye van Compagnie De Koe. Dus neemt Natali Broods nu tijd voor haar tweeling van vier, maar ook voor een namiddag in de stad of het park.

Oorspronkelijk ben ik van Zwijndrecht. Ik ben geboren in Beveren omdat Zwijndrecht geen ziekenhuis heeft. Ik heb een heel goede relatie met mijn ouders, maar toen ik na een jaar AFS (American Field Service, de internationale uitwisselingsorganisatie voor jongeren, red.) uit Hongarije terugkwam, had ik het toch moeilijk om weer thuis te wonen. Na mijn ingangsexamen ben ik begonnen op het conservatorium, op deSingel. Ik heb nog een jaar thuis gewoond, maar dan ben ik gaan werken om mee mijn kot te betalen. Daarna ben ik in Antwerpen blijven hangen. Ik vind het een heel leuke stad, maar ik blijf hier vooral om dicht bij mijn vrienden en familie te zijn, om hen dichtbij te hebben.’

‘Voor een mooie rol zou ik wel willen verhuizen. Dat is meestal toch een beperkte periode van een jaar of zo. Ik zou het echt heel graag eens een heel jaar lang warm hebben. Gewoon niet de hele tijd moeten denken aan jassen en extra truien. Ik heb de kou niet graag. Ik kan er echt last van hebben als de zomer niet goed is geweest. En als ik ooit naar het buitenland trek, dan liefst ver weg. We hadden met Compagnie De Koe eens een theaterstuk in Toulouse in de maand mei, maar daar was het – tegen onze verwachtingen in – ook slecht weer.’

Leien in alfabetische volgorde

‘Voor ik mijn vriend leerde kennen, had ik een appartement op de Italiëlei. Ik hou wel van de leien, het traject van zuid naar noord. Wist je dat ze in alfabetische volgorde liggen? Amerikalei, Britse lei, Frankrijklei, Italiëlei: zo kun je het onthouden. Ik woonde ter hoogte van de Ossenmarkt en het De Coninckplein, met veel studenten maar ook een echte smeltkroes. Daar voelde je echt dat je in een stad woont. Maar toen kregen we een tweeling. Als we naar buiten wilden, moesten we met de lift van de zevende verdieping naar beneden met de twee Maxi-Cosi’s op elkaar. Ik denk niet dat het daar fijn wonen is met kinderen. In het centrum zijn het vooral winkels geworden, dat is wel spijtig. Toen ik er mijn appartement had, leek het alsof er veel meer mensen woonden.’

‘We wilden een huis met een tuin en een garage. Mijn vriend werkt ook voor de film, dus als we ’s nachts thuiskomen na een draaidag, is een garage wel aangenaam. Aan Den Bell, in Berchem en Zurenborg staat het altijd vol geparkeerd. Wij wilden daarom minstens een eigen oprit. Om iets betaalbaars te vinden moet je dan echt al buiten de ring gaan zoeken. We hebben echt geluk gehad: we konden een jaren 50-huis kopen van de oorspronkelijke eigenaars, er was nog niet te veel aan verbouwd. Het ligt net buiten de Expowijk, anders was het heel duur geweest, denk ik.’

Hyperventileren

‘We hebben tijdens onze huizenjacht echt overwogen om aan de noordkant van Antwerpen, richting Schoten, in het groen te gaan wonen. Maar ik begon echt bijna te hyperventileren bij de gedachte dat ik voor alles de auto zou moeten nemen. Dat beklemde me, temeer omdat je altijd in de file staat als je ’t Stad langs de noordkant binnenrijdt. Ik vind het er heel leuk, het lijkt meteen alsof je op vakantie bent, maar als je elke dag die stad in moet, verspil je veel tijd. De repetitieruimte van Compagnie De Koe ligt aan het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten, ik ben er nu even snel als toen ik van de Italiëlei naar ’t Zuid moest fietsen. We zijn meteen in de stad, eigenlijk zitten we hier heel goed.’

‘Ook met kinderen is het hier fijn wonen. Gewoon even de straat oversteken en we zijn in het park en de speeltuin. Het Nachtegalenpark en Middelheimpark vind ik de mooiste parken van Antwerpen. Ook het Museumcafé MIKA is echt top in de zomer. Onze jongens lagen na de geboorte nog lang in de couveuse, Sint-Augustinus ligt dicht bij het park. Het heeft dus veel betekend voor ons, zowel toen ze in het ziekenhuis lagen als nu, als we in de speeltuin zijn.’

‘Er zijn veel sportieve activiteiten in onze buurt: een tennisterrein voor kinderen, baseball, ze kunnen zwemmen in het Wezenberg-zwembad of dat in Wilrijk, en er zijn nieuwe sportterreinen aan de andere kant van de Expowijk. Wat dat betreft, zitten we goed. Ik maak me wel grote zorgen over de luchtkwaliteit: de vervuiling door de Boomsesteenweg, de E19 en de ring. De stad kan op dat vlak veel meer doen. Ik vind dat ze echt nalatig zijn: ze hebben een grote verantwoordelijkheid die ze niet

genoeg nemen.’

Op uitstap naar de supermarkt

‘De tweeling is nu vier. Ze zijn kleuters, maar toch nog te jong om bepaalde dingen te doen. We gaan al eens een chocomelk drinken, maar lang houden ze dat niet uit. We nemen ze ook mee op restaurant, dan weten we dat we het bij één gerecht moeten houden. Ik vind het belangrijk dat ze dat kunnen, en dat je je kinderen gewoon kunt meenemen naar plekken die jij leuk vindt, zoals het beeldenpark, daar hebben ze zelf ook iets aan. Oké, ze zien er wel hun eigen ding in en hebben het soms wat moeilijk omdat ze de kunstwerken niet mogen aanraken. Het is al een hele uitstap om bijvoorbeeld samen naar de supermarkt te gaan. Dan moet je heel gericht zijn, je kan hun nog geen opdrachten geven.’

‘Ik word niet zo vaak herkend, ik denk dat het erger is als je in een dorp woont. Er wonen veel acteurs in Antwerpen. Als mensen me aanspreken, is dat nooit op een opdringerige manier. Ik heb bovendien niet het soort rollen gespeeld die uitnodigen om naar mij toe te komen (lacht). De periode dat je op tv komt, kijken de mensen wel achterom, maar eens de serie voorbij is, heb ik er weer totaal geen last van.’