15 tips en weetjes over gember

Gember heeft tot 1,5 meter hoge stengels en vermeerdert zich via de wortelstok. De schil van jonge wortelstokken is dun en eetbaar.

De opgezwollen gemberknollen verschillen per soort in grootte en vorm en zijn geel, zandkleurig, wit of rood.

De smaak van gember is te omschrijven als kruidig, scherp en citroenachtig.

Gember is al heel lang bekend om zijn geneeskrachtige werking: het werkt stimulerend, ontsmettend, vochtafdrijvend en koortswerend.

Voor sommigen is gember een afrodisiacum en wekt het de eetlust op.

Gember kan de spijsvertering bevorderen, winderigheid voorkomen en goed helpen bij verkoudheid, hoest, reisziekte en reuma.

Gember is vers en gedroogd te koop, maar ook als poeder, gekonfijt, op siroop of fijngesneden in azijn.

Verse gember heeft een sterkere smaak dan gedroogde en gemalen gember.

Verse gember moet stevig, glad en vrij van schimmel zijn.

Verse gember blijft in de fruitschaal ongeveer 1 maand goed en mag pas vlak voor gebruik worden geschild.

Gember in de keuken wordt geschild en vervolgens geraspt of gesneden in brunoise of julienne.

Verse gember is een belangrijk ingrediënt in de Aziatische keuken, waar men er zowel hartige als zoete gerechten mee kruidt. Men vindt hem ook vaak in jam en bonbons. In Japan serveert men gekonfijte gember bij sushi en sashimi.

In onze westerse wereld wordt gember vooral gebruikt voor het kruiden van gebak, koekjes, peperkoek en compote, of toegevoegd aan gerechten met kerrie. De etherische olie wordt als smaakstof gebruikt bij de vervaardiging van bier en frisdranken zoals ginger ale.

Gember past uitstekend bij appels en bananen.

In warme gerechten wordt gember bij voorkeur op het einde van de kooktijd toegevoegd. (FV/DB)

Meer over gember
Gember is al sinds de Oudheid bekend als smaakmaker in gerechten en als geneesmiddel. De plant wordt in oude Chinese en Indische geschriften vermeld en was ook geliefd bij de Grieken en de Romeinen, die hem meer dan 2000 jaar geleden introduceerden in het Middellandse Zeegebied. In de rest van Europa kwam gember pas tegen het einde van de dertiende eeuw in de belangstelling en dan voornamelijk als afrodisiacum. Later nam zijn populariteit af.