Lene Kemps

Creativiteit, cash en crisis; Walter, kommer en kwel

Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

Misschien zijn Belgische ontwerpers te individualistisch. Te gericht op controle en alles zelf in handen willen houden.

Enkele jaren geleden zei Walter nog dat het beter ging. Hij at niet meer elke dag spaghetti. Nu vraagt hij het faillissement aan voor de bvba W die zijn geweldige conceptstore uitbaat, en ook zijn bvba Big waarin zijn ontwerpen en designs zijn ondergebracht, zou het niet zo goed doen. Slecht nieuws, voor de meest uitbundige van de Zes die pas nog een overzichtstentoonstelling had in het Momu, die kind aan huis is bij U2 en een god in Japan. Geen garantie om geld te verdienen dus.

Ontwerpers die het halen, die alom gekende namen worden – en af en toe zelfs op restaurant kunnen -, hebben haast altijd sterke financiers achter zich. Of levenspartners die de zakelijke kant van het bedrijf op zich nemen. Typevoorbeelden zijn Yves Saint Laurent en Pierre Bergé. De kleine prins en de kleine mandarijn. Wie gebruikte wie, en wie heeft er nu het meest gehad aan de samenwerking, daar is men het in de Parijse salons nog steeds niet over eens.

Zeker is dat de fijngevoelige Saint Laurent zonder Bergé niet had overleefd in het vermoeiende en harde milieu dat de mode is. Idem voor John Galliano en Steven Robinson – “Hij beschermt me voor alles en iedereen, zodat ik alleen nog creatief moet zijn”, aldus Galliano, die na de dood van Robinson het zielige hoopje ellende van het overbekende YouTubefilmpje werd. Coco Chanel en de Wertheimer-broers, Dior en de textieltycoon Boussac; iedereen heeft financiële ruggensteun nodig en een goede zakelijke omkadering.

Misschien zijn Belgische ontwerpers te individualistisch. Te gericht op controle en alles zelf in handen willen houden. Geboren zelfstandigen. Misschien willen ze geen toegevingen doen aan een groot luxeconglomeraat, geen compromissen sluiten om de investeerder te plezieren, en aan het eind kunnen zeggen: I did it my way. Het voorbeeld van de eigenzinnige eerste Zes in gedachten, die – zo denken we – het helemaal alleen hebben gedaan.

En dat klopt gedeeltelijk. Dries Van Noten is een van de weinigen die niet alleen creatief talent maar ook zakelijk instinct in zijn DNA heeft. Hij is nog steeds auto-financier, maar steekt niet onder stoelen of banken dat hij heel veel aan zijn zakenpartner Christine Mathys heeft gehad. Martin Margiela vormde een onklopbaar duo met Jenny Meirens. Ann Demeulemeester heeft na jaren solo zwoegen en zweten de discrete maar gepassioneerde Anne Chapelle in huis gehaald.

En dan nog. “Mode eet je op en spuugt je uit”, zei Lacroix ooit tegen me, als aanduiding hoe zwaar het was. Hij vroeg in 2009 het faillissement aan. Door de economische crisis werden enkele bestellingen afgezegd, winkels gingen failliet en betaalden niet, en die doos vol facturen was voldoende om de grote Lacroix te doen kapseizen. Ongeveer hetzelfde scenario speelde zich af bij Veronique Branquinho die er ook in 2009 de brui aan gaf. Mode vraagt om eindeloze stromen creativiteit en cash. Een bestelling minder, een huisbaas die de huur verdubbelt… Veel is er niet nodig.

Ik ben triest voor Walter. Hij is nog steeds directeur van de befaamde Antwerpse Modeacademie, dus ik hoop dat er nog spaghetti op tafel kan komen. Ik ben triest voor België, dat we zo’n zalige winkel moeten missen. En boos op mezelf, dat ik er nooit genoeg gekocht heb.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content