Nikki Black over de seksualisering van borstkanker: ‘Er is mij verteld dat ik achteraf fetisjporno kon maken’

In een essay over de seksualisering van borstkanker schrijft Amerikaanse comédienne en schrijfster Nikki Black hoe ze na haar ziekte haar terug lichaamszelfvertrouwen kreeg door haar borsten te tatoeëren. “Kunst heeft mij door kanker geholpen.

Nikki Black kreeg de diagnose borstkanker toen ze 23 was en net begon aan haar carrière als stand-upcomedian in Philadelphia: “Die klap had ik niet verwacht. Na de eerste schok, begon ik vol overgave te performen en een week later deed ik al een sketch over mijn diagnose. Het was voor mij de beste manier om mijn emoties te verwerken en zin te vinden in de chaos.” Dat schrijft ze in een essay voor XOJane.

Heidi Vansevenant, oprichtster van Think Pink http://www.think-pink.be/nl/ en zelf kankerpatiënt, beaamt de problematiek: “Het eerste waar een vrouw aan denkt – zelfs nog voor je polst naar behandelingen – is het verlies van je haar. Een vrouw denkt daar bijna automatisch aan. Je voelt je sowieso al niet meer volledig dus als je dan te maken krijgt met vooroordelen, maakt dat alles moeilijker. De kritiek die je toegegooid krijgt, komt vaak van mensen die kanker niet begrijpen. Een vrouw is meer dan een borst alleen.”

Vansevenant zegt dat genezen de prioriteit is. Dat getuigt ook Anne-Marie (58) aan Knack : “Ik wou aanvankelijk niets weten over een borstreconstructie. Het enige wat me bezighield was om van die kanker verlost te worden. Pas enkele maanden na de chemo toen ik bij de kapper zat en mezelf zo zag zitten in de spiegel, kwam het in me op: ‘en waarom niet?'”

Kankerbezienswaardigheid

Na de mastectomie volgde voor Nikki Black een reeks chemosessies en tijdens die periode sprak een vriend haar aan: “Hij wou mee op mijn ‘reis naar lichaamsaanvaarding’. Hij heeft mij veel gesteund en had het gevoel dat ik hem iets verschuldigd was. Ik keerde in mezelf en verzekerde hem dat hij een heel belangrijk deel van mijn leven was. Een groot deel van kanker is de mensen rondom jou geruststellen terwijl je eigenlijk jezelf moet troosten. Toen ik zijn appartement verliet, had ik meteen spijt van mijn reactie. Ik voelde mij gekwetst, klein, onbelangrijk en weer maar eens herleid tot een kankerbezienswaardigheid”

Ook dat schuldgevoel tegenover anderen herkent Heidi Vansevenant. “Toen ik zelf kanker kreeg, voelde ik mij vooral heel schuldig tegenover mijn kinderen. Ik had als moeder het gevoel dat ik hen een normale jeugd ontnam”, vertelt de Think Pink-bezielster.

Persoonlijke verwerking

Het komt erop neer dat elke kanker anders is en de verwerking ervan heel persoonlijk. Een oordeel vellen over de keuze van de patiënt is daarbij helemaal niet constructief. “Volledige, gedeeltelijke of geen reconstructie, tattoos of geen tattoos – elke keuze moet gerespecteerd worden”, pleit Vansevenant.

In haar essay pent Nikki Black waarom ze koos voor heel opvallende tattoos: “Kunst heeft mij door kanker geholpen. Het tatoeëren was een soort van therapie, een operatie voor mijn ziel. Het is niet zo dat ik terug wou naar de tijd voor mijn mastectomie, ik wou gewoon het gevoel hebben dat mijn lichaam van mij was.”

De tattoos ziet Black als een herinnering aan zichzelf om anderen te vertrouwen: “Ik stapte buiten met een pijnlijke borstkas, misselijkheid en een heerlijk licht gevoel ondanks de nawerkingen van het tatoeëren. Op 25-jarige leeftijd voel ik mij eindelijk herboren en klaar om te werken aan het belangrijkste project: mezelf.” Heidi Vansevenant staat haar daarin bij: “Kanker verdwijnt nooit uit je leven. Je moet leren leven met je nieuwe ik”