Bistrot L’Îlot ***: aanlokkelijke nieuwkomer in Antwerpen

Onze recensente bracht Bistrot L’Îlot in Antwerpen een bezoekje op de openingsdag. De soms lange wachttijden wordt hen om die reden snel vergeven, zeker gezien de gratie van de gastvrouw en de naturel van de chef.

Goed begonnen

Als recensent wil je er het liefst snel bij zijn als er een veelbelovend restaurant opent. Maar aan de andere kant is het ook een vreselijk idee dat iemand meteen na de opening in de zaal zit te keuren, nog voor alles de tijd heeft gehad om in zijn plooi te vallen. Daardoor ben ik soms te teerhartig voor deze toch wel wrede stiel. Dus zat ik me innerlijk te verontschuldigen toen ik op de openingsdag aan tafel ging bij Bistrot L’Îlot.

Sander De Saegher, de rijzige chef van Bistrot L’Îlot, was jarenlang maître en sommelier bij Graanmarkt 13, het restaurant van chef Seppe Nobels. Nu staat hij zelf achter de potten en zijn verloofde Valentine Ide neemt de zaal voor haar rekening. De warme en ongedwongen bediening verzachtte mijn schuldgevoelens alvast, ook het glas champagne (Drappier Brut Nature, 11 euro) deed zijn werk. Van de kaart met aperitiefhapjes kiezen we voor kroketjes van ossenstaart. De ragout is zacht en zuiver van smaak, nergens een spoor van de soms te geconcentreerde bouillonsmaak die zo’n vleesstoverij snel generiek doet smaken. Het brosse omhulsel, de gefrituurde peterselie en de pittige mosterd maken het tot een prima hapje.

Het dessert zorgt voor een primeur: de allereerste niet-te-zoete tarte tatin van mijn leven

De kaart is een feest om uit te kiezen. Het lezen van de gerechten drijft de honger op. De gerechten zijn à la mode om te delen en komen volgens het ritme van de keuken. De palourdes met kruidenboter (12 euro) zijn lekker zilt en sappig. De ravioli van wilde paddenstoelen (9 euro) is huisgemaakt, zacht van smaak door de combinatie met verse ricotta en afgewerkt met zeste van citroen, wat bij mij altijd op de juiste knoppen duwt. De griet met aardappeltjes en spruitjes (19 euro) die volgt, kan het minst bekoren: een romig element of een saus die alle componenten samenbrengt ontbreekt hier. Gelukkig volgen een pittige tartaar (14 euro), goed in ’t zuur met kappertjes en augurkjes afgewerkt met wat fris groen en knapperig steppegras.

Op het laatste gerecht moeten we een tijd wachten, maar hier roep ik het eerste-avondsyndroom in als excuus. Gezien de gratie van de gastvrouw en de naturel van de chef vertrouw ik erop dat het ritme de komende weken veel soepeler zal worden. De wilde duif (16 euro) was trouwens het wachten waard. Perfect gegaard, onstuimig van smaak en subtiel geparfumeerd door de salietak waarop de filet geserveerd wordt. Het dessert volgt snel en zorgt voor een primeur: de allereerste niet-te-zoete tarte tatin (7 euro) van mijn leven. Het stuk taart is succulent: lauw, met een dunne korst en een subtiele gebrande toets van karamel.

Deze bistro is een aanlokkelijke nieuwkomer. Persoonlijk zou ik het fijn vinden om nog iets meer wijnen per glas te kunnen kiezen, omdat ik een hele fles toch een te grote opgave vind (lach maar) en ook om nog iets meer vegetarische gerechten te kunnen kiezen uit de kaart.