Najaar 2019: de mannenmode in Parijs bloeit als nooit te voren

Dries Van Noten/Versace/Dior © Mondadori/GF/Dior

Terwijl Milaan het moeilijk heeft, pakt Parijs flink uit tijdens de mannenmodeweek. Met onder meer piekfijn geklede jongens die gewoon van de band rollen.

De mannenmodeweek van Milaan verliest al langer aan belang. Ze wordt elk seizoen iets korter. Dit keer bleef er nog een verlengd weekend over, aangevoerd door vier overgebleven giganten ( Zegna, Prada, Versace en Fendi), en fijne shows van een handvol kleinere merken ( Marni blijft positief verbazen en Sunnei en MSGM vertegenwoordigen de jongere generatie Italiaanse mode). Maar haal Prada of Versace uit de kalender, en Milaan stort als een kaartenhuis in elkaar.

In Parijs daarentegen bloeit de mannenmode als nooit tevoren. Er waren dit seizoen 56 officiële defilés en 26 presentaties, verspreid over zes lange dagen, en nog aangevuld met een hoop shows en events in de marge. WWD, het Amerikaanse vakblad, sprak van one of the most highly anticipated Paris men’s weeks in history.

Berluti
Berluti© GF/BERLUTI

Dat had veel te maken met de luxegroep LVMH. Die haalde vorig jaar de borstel door zijn mannenlabels, en installeerde met veel tromgeroffel nieuwe ontwerpers bij Louis Vuitton, Dior en Berluti. Bij Celine, tot nog toe louter een damesmerk, begon Hedi Slimane een aparte herenlijn. Virgil Abloh en Kim Jones debuteerden al in juni bij respectievelijk Vuitton en Dior. Dit seizoen introduceerde Kris Van Assche zijn eerste volwaardige collectie voor Berluti, en hadden Hedi Slimane bij Celine en Clare Waight Keller van Givenchy voor het eerst toegewijde mannenshows. En dan was er ook nog het catwalkdebuut van Loewe, en de transfer van J.W. Anderson van Londen naar Parijs.

Walter Van Beirendonck
Walter Van Beirendonck© MONDADORI

De groep Kering, de belangrijkste concurrent van LVMH, kiest sinds een paar jaar voor gemengde shows: van Gucci, Saint Laurent, Balenciaga en Bottega Veneta was tijdens de afgelopen mannenweken opnieuw geen spoor. Die labels sparen hun herenlijnen voor de modeweken van februari en maart. LVMH daarentegen spaarde kosten noch moeite. Louis Vuitton kreeg een immense tijdelijke constructie in de Jardin des Tuileries, Dior een al even gigantische blokkendoos met een roltapijt van 62 meter in de schaduw van de Eiffeltoren. Voor Celine werd een zaal gebouwd op de plek van het reuzenrad van de Place de la Concorde. Met uitzicht op de obelisk en de Eiffeltoren, en een bewegende kinetische lichtsculptuur van minstens vijf bij vijf meter. Voor Berluti werd de Opéra Garnier afgehuurd, en voor Loewe het hoofdkwartier van de UNESCO. Mode is in Frankrijk een staatszaak.

Off-White
Off-White© MONDADORI

In de doos van Vuitton bouwde Virgil Abloh een kopie van de straat uit Michael Jacksons video voor Billie Jean. De uitnodiging was een replica van Jacksons glitterhandschoen. En de inspiratie voor de show kwam van The Wiz, de remake uit de seventies van The Wizard of Oz, met Jackson en Diana Ross in de hoofdrollen. The Wizard of Oz zelf vormde vorige lente al de inspiratie voor Ablohs debuut bij Vuitton. Er was over nagedacht, dat zeker, maar de show miste vaart. In een gesprek met website The Business of Fashion zei Abloh dat hij dan wel ‘de quote-unquote streetwear guy mag zijn’, maar dat hij zich voortaan wil toeleggen op klassieke tailoring. ‘Ik wil mijn jonge publiek wegleiden uit Sneaker World’, zei hij. Abloh is goed in goodies. Een reistas met fonkelende monogramprint die voortdurend van kleur verandert? Verkocht!

Marni
Marni© MONDADORI

Bij Dior werden de jongens over een eindeloze loopband door de zaal gerold. Dat zorgde achteraf voor mooie plaatjes en filmpjes. Alles was piekfijn in orde: de casting, de styling, de elegante pakken, de futuristische accessoires, de collab met cultillustrator Raymond Pettibon – het was een van de mooiste, meest draagbare collecties van het seizoen. Maar de jongens op de lopende band hadden ook iets lugubers, als slachtvee dat onwetend naar de dood wordt geleid.

Er werd met veel spanning uitgekeken naar het mannendebuut van Celine, de allerlaatste show van het mannenseizoen. Zou Hedi Slimane dit keer iets nieuws brengen? Natuurlijk niet. We kregen een doorslagje van Slimanes eerdere shows voor Saint Laurent en Dior Homme, met kinetische poespas, karakterkoppen en veel energie. Na de Parijse focus van Slimanes debuut bij Celine in oktober, toen ook al jongens meeliepen, keek hij nu naar de Londense mods. Een rosse jongen in een gespikkelde grijze mantel, een te korte broek, loafers en witte sokken, en daarmee is het verhaal verteld. Slimane kreeg er een daverend applaus voor. Dat was deels verdiend, deels onverdiend. Slimane blijft een genie en hij heeft visie, maar hij heeft zichzelf ook wel wat vastgereden in die visie.

J.W. Anderson
J.W. Anderson© mondadori

De rol van Kris Van Assche en Berluti in de LVMH-constellatie is belangrijk, maar tegelijk ook ondankbaar. Alsof de bonzen, nadat ze hun volledige line-up merken millennial-friendly hadden gemaakt, plots beseften dat er een hele groep potentiële klanten in de kou was gezet: al wat oudere, gevestigde mannen die zich, in tegenstelling tot veel millennials, luxeproducten kunnen veroorloven. Zij kunnen bij Berluti terecht. Als je het in die optiek bekijkt, was Van Assches debuut een succes. De ontwerper vond inspiratie in de schoenenateliers van Berluti in Italië. Restjes kleur op een werktafel aldaar werden getransformeerd tot een abstracte print en bepaalden ook het palet van de rest van de collectie.

Raf Simons
Raf Simons© GF/RAF SIMONS

Kenzo lijkt de verliezer in de hertekening van het LVMH-universum. Humberto Leon en Carol Lim waren de eerste ontwerpers in de groep met een jonge, inclusieve geest. Kenzo sloot bijna altijd de mannenweek, met een groots opgezet, bijzonder spektakel. Nu moest het merk, wellicht om strategische redenen, wijken voor Celine, naar een banale locatie: een ondergrondse zaal van het Carrousel du Louvre. Leon en Lim, die zich door de Peruviaans-Chinese roots van Leon lieten leiden, verdienen beter. Terwijl bij Vuitton, maar ook Dior, Off-White en Heron Preston de geur van joints door de zalen walmde, het favoriete accessoire van de hiphopgoden frontrow, ging je bij Kenzo trippen van het psychedelische decor alleen. Een knalroze nylon parka? Yes!

Celine
Celine© mondadori

STRAK IN HET PAK

Wat in is, moet op een bepaald moment ook weer uit zijn. Zo werkt de mode. En dus keren veel labels zich af van streetwear en sneakers. Dries Van Noten had een melancholische, ingetogen show, met veel pakken. Hij noemde het een ‘frisse kijk op vorm en formaliteit’ en ’tailoring voor een volgende generatie.’ Ook bij Raf Simons geen sweatshirts en sneakers meer, maar oversized mantels in kleurencombinaties die loensten naar de gouden jaren van Yves Saint Laurent.

CIRCUSJONGENS

De strafste shows van de week waren, op het eerste gezicht, zot en clownesk: een Walter Van Beirendonck in topvorm, het Japanse Facetasm met clowneske punthoeden en een Roger Rabbit sweatshirt, Undercover met een theatrale hommage aan A Clockwork Orange, de luipaardprint-extravaganza van Sacai. De fijnste presentatie was die van Doublet, de LVMH Prize-winnaar. Terwijl we in de showroom naar de kleren keken, stond ontwerper Masayuki Ino onbeweeglijk in een hoek van de kamer, een paspop met een clownsmasker. Tot we, na een minuut of vijf, in zijn buurt kwamen, en hij plotseling luid ‘BOE!’ riep. Doublets pronkstuk voor volgende winter is tegelijk geniaal en absurd: een mantel met epauletten die zo groot zijn dat de schouders van de mantel tot over je hoofd reiken. Maar je kunt die epauletten er ook uithalen, en dan blijft er een klassieke, weliswaar over- sized mantel over. We hebben nadien nog een halfuur zitten lachen. In een modeweek met opvallend weinig emotie was dat een hele prestatie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content